Βλέποντας χώρα προέλευσης, logo και εξώφυλλο μπορεί κανείς όχι μόνο να υποψιαστεί αλλά και να μαντέψει με καλές πιθανότητες σχετικά με τον ήχο των ENTRAILS και το νέο τους δίσκο. Είναι φανερό ότι αυτοί εδώ οι Σουηδοί ξυπνάνε με το “Clandestine” και κοιμούνται με το “The Winterlong” (λίγο πιο μελωδικό αυτό, για νανούρισμα). Η μπάντα αν και υπάρχει από το 1990-91 δεν κατάφερε να κυκλοφορήσει τίποτα εκείνη την περίοδο και σύντομα διαλύθηκε. Με τη δημοφιλία του συγκεκριμένου ήχου να ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια, μιας και άπειρες νέες μπάντες παίζουν πλέον έτσι, έρχεται και η απόφαση για επαναδραστηριοποίηση (με ένα μόλις όμως, από τα ιδρυτικά μέλη πλέον στη σύνθεση). Η νέα αρχή των ENTRAILS κρίνεται μέχρι στιγμής άκρως παραγωγική μιας και το 3ο τους full length έρχεται σε διάστημα 4ων ετών και κυκλοφορεί από την Metal Blade.
Στο “Raging Death” θα βρει κανείς όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του πρώιμου Σουηδικού death metal: Χαμηλά κουρδίσματα και ήχος μπετόν-αρμέ, βαθιά growls, γαμ**α μελωδικά lead & solo, ογκώδη, αργά περάσματα και κυρίως πολύ groove και μεσαίες ταχύτητες. Δεν απουσιάζουν φυσικά και τα απαραίτητα punk στοιχεία, στα τύμπανα κυρίως, με άφθονο d–beat, αλλά και σε μερικά riff. Πρωτοτυπία μηδέν, αλλά η μπάντα φαίνεται πως παίζει με αρκετή όρεξη και έμπνευση (στο βαθμό που είναι δυνατό, καθώς η προσκόλληση σε συγκεκριμένες φόρμες βάζει περιορισμούς) και καταφέρνει να αναπαραγάγει τη σωστή ατμόσφαιρα. Ένα ακόμη σημείο από το οποίο κερδίζει βαθμούς ο δίσκος είναι τα εντελώς old–schoolάδικα και απόλυτα κολλητικά hooks-πρόκληση που σχεδόν αναγκάζουν τον ακροατή (που νιώθει) να καταστρέψει τις φωνητικές του χορδές στην προσπάθεια να τα γρυλίσει όπως ο τραγουδιστής. Σαν επιστέγασμα της αφοσίωσής τους στον ήχο έρχεται και το synth πέρασμα-φόρος τιμής στο “Left Hand Path” που κλείνει τον δίσκο. Στα αρνητικά, το γεγονός ότι ακόμα και στα γρήγορά τους δεν είναι χύμα, αλλά βγάζουν μια συγκρατημένη ενέργεια, πιθανότατα και λόγω παραγωγής, παραμένοντας βέβαια πιασάρικοι και πορωτικοί. Αλλά αυτό υπόκειται και στις προτιμήσεις του καθενός.
Εν τέλει ο τρίτος και πιθανότατα και καλύτερος δίσκος των ENTRAILS προτείνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του σουηδικού death metal ήχου, ιδιαίτερα αν δεν ενοχλούνται από την έλλειψη πρωτοτυπίας και προσωπικού χαρακτήρα (μέχρι και το λεξιλόγιο είναι κλισέ : μετρήστε death, stench, cemetery, flesh, blood, horror κλπ). Για τέτοια αρρωστάκια σαν και του λόγου μου το άλμπουμ είναι σχεδόν απαραίτητο άκουσμα (προσθέστε μία μονάδα στο βαθμό). Όσοι όμως ζητάτε arpeggios και υπερταχύτητες από το death metal, ατυχήσατε. Εδώ θα συναντήσετε μόνο σήψη και χωματίλα.
7 / 10
Νίκος Χασούρας
