Όταν οι AIRBOURNE έκαναν το ντεμπούτο τους με το “Running wild”, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που βρήκαν αρκετές ομοιότητες στη μουσική τους με αυτή των AC/DC. Οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες δεδομένου ότι και οι AIRBOURNE όπως και οι AC/DC προέρχονται από την Αυστραλία. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ανεξαρτήτως των επιρροών τους (που σίγουρα δεν φοβούνται να κρύψουν), οι AIRBOURNE έχουν δημιουργήσει το δικό τους στυλ ακολουθώντας τη δοκιμασμένη συνταγή του καθαρόαιμου hard rock ήχου των 80’s με απόλυτο σεβασμό σε αυτόν και χωρίς καμία πρόθεση να τον καπηλεύσουν.
Κάπως έτσι είναι και η τρίτη δισκογραφική δουλειά των AIRBOURNE, το “Black dog barking”, η οποία συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το “No guts, no glory”. Ναι μεν ηχητικά δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, καταφέρνει όμως να έχει μια φρεσκάδα χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές και ανούσιους πειραματισμούς. Οι επιρροές τους είναι παραπάνω από εμφανείς από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι του album τόσο μουσικά όσο και φωνητικά.
Ξεκινώντας με το πρώτο κομμάτι του album, το “Ready to rock”, ακούς φωνητικά που παραπέμπουν σε BON JOVI μέχρι που μερικά δευτερόλεπτα μετά ανεβαίνει το τέμπο και ο ήχος απογειώνεται. Ακατάπαυστος ρυθμός από drums, δυνατά hard rock riffs και solos αλλά και πολύ καλά φωνητικά συνθέτουν ένα album που παραπέμπει σε AC/DC αλλά και σε DEF LEPPARD της εποχής του “Hign ‘n dry” και του “Pyromania”. Δεν το κρύβω ότι σε πολλά σημεία, συνεπαρμένος από τη μουσική των AIRBOURNE, άρχισα να έχω flashbacks από τα 80’s, μια δεκαετία που έχει γίνει tattoo στη καρδιά μας.
Αν θα ξεχώριζα κάποια κομμάτια αυτά θα ήταν τα “Ready to rock”, “Back in the game” αλλά και το πρώτο single από το album, το “Live it up”. Μοναδικό ίσως σημείο που θα λέγαμε ότι υπάρχει μια αδυναμία είναι ότι ο τραγουδιστής Joel O’Keeffe, σε κάποια σημεία με έντονες ψηλές «μπουκώνει». Σε γενικές γραμμές όμως τα φωνητικά του είναι καταπληκτικά.
Σε μια εποχή όπου υπάρχει μια ανακύκλωση της σκληρής μουσικής των 80’s, οι AIRBOURNE καταφέρνουν να μας δώσουν ένα δυνατό album με αρκετά στοιχεία από το παρελθόν αλλά και έντονες πινελιές από το δικό τους μουσικό ταλέντο και ρεπερτόριο. Αν θα μπορούσα να δώσω μια συμβουλή σε όσους το αποκτήσουν είναι να το ακούσουν όσο πιο δυνατά γίνεται καθώς έτσι βγαίνει όλη η μαγεία του. To “Black dog barking”, χωρίς να πρωτοτυπεί, είναι ένα πολύ τίμιο album που δεν πρόκειται να απογοητεύσει κανέναν φίλο του κλασσικού hard rock και της heavy metal μουσικής.
7,5 / 10
Νίκος Ανδρέου
