Ήταν ένας χρόνος και κάτι, όταν οι HUNTRESS είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους, με τίτλο “Spell eater” και αυτό που με είχε ενοχλήσει αφόρητα, ήταν η τεράστια προβολή της –ομολογουμένως πολύ εμφανίσιμης- Jill Janus, τραγουδίστριας και ηγέτιδας του γκρουπ. Το προμοτάρισμα είχε να κάνει με την occult θεματολογία του γκρουπ [το έχουμε χέσει τελείως το θέμα με την occult θεματολογία τα τελευταία χρόνια κι έχει βγει κάθε καρυδιάς καρύδι και το παίζει Σατανόφιλος και μυστικιστής] και φυσικά με την προβολή της Janus, την οποία προσπαθούσαν με το ζόρι να μας την πλασάρουν σαν την Angela Gossow του κλασικού metal. Καλά όλα αυτά, αλλά οι ARCH ENEMY στα καλά τους, έχουν και συνθέσεις με αρ**δια, όχι αρ**δια συνθέσεις. Μέτριος δίσκος του κερατά, με τη Janus να έχει μια πραγματικά καλή φωνή, αλλά το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται generic (όπως λένε και στο χωριό μου).
Φτάνουμε, 15 μόλις μήνες αργότερα, στο “Starbound beast”, το οποίο ουσιαστικά κινείται στο ίδιο κλίμα με το ντεμπούτο τους, δηλαδή πολύ JUDAS PRIEST και IRON MAIDEN, λιγότερο BLACK SABBATH και ακόμα λιγότερο MEGADETH (ακούστε το “Zenith”). Είναι ένα κλικ καλύτερο, αλλά και πάλι θεωρώ ότι βιάστηκαν να μας (από)δείξουν πόσο «φαντασμαγορικοί» είναι. Υπάρχει και η γελοιότητα με τον τίτλο “I want to fuck you to death”, το οποίο είναι τόσο τραγικό, όσο φανερώνει και ο τίτλος του. Το μεγάλο λάθος, είναι ότι το έχει γράψει ο Lemmy και είναι αναγκασμένοι να το προωθούν και ως δείγμα γραφής του δίσκου (ενώ δεν έχει και μεγάλη σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια). Αυτό το τραγούδι, ο Lemmy, δεν θα το είχε ούτε για τον σκουπιδοφάγο στους MOTORHEAD…
Αγαπητοί HUNTRESS, δεν χρειάζεται ούτε σούπερ σέξυ video clip, ούτε υπερβολική προβολή της Jill. Μουσική, κυρίες και κύριοι… Αυτό μας απασχολεί. Τα υπόλοιπα μαρκετίστικα τρικ, είναι «να ‘χαμε να λέγαμε».
5 / 10
Σάκης Φράγκος
