Το να διατηρείς την σχολική σου μπάντα μέχρι τα πρώτα ή τα δεύτερά σου –άντα δεν είναι κακό. Σου δίνει έναν υγιή παλιμπαιδισμό, έναν τρόπο διαφυγής από την καθημερινότητα. Για τους HOMELESS HILL τώρα, δε ξέρω αν γνωρίζονταν από παιδιά ή απλά είπαν μια ωραία πρωία “πάμε να διασκευάσουμε” FOO FIGHTERS, αλλά σίγουρα διαθέτουν αυτό το αμφίβολο νεανικό attitude του rock star, που τους ώθησε να κυκλοφορήσουν μόνοι τους τον δεύτερό τους δίσκο “Invicible”, πεπεισμένοι ίσως ότι θα κατακτήσουν τα πλήθη κι ότι θα ανοίγουν συναυλίες μεγάλων ονομάτων.
Για να μη παρεξηγηθώ, δεν είναι κακό κάποιος να κυνηγάει το όνειρό του, γιατί στο κάτω-κάτω κανείς δε ξέρει πως θα του τα φέρει η τύχη. Αλλά με δύο από τα οχτώ κομμάτια να είναι ρέπλικες γνωστών τραγουδιών, δεν έκανε κανείς επιτυχία. Συγκεκριμένα, εκεί που ξεκίναγε συμπαθητικά το album, έσκασε ξαφνικά το “Them Bones” των ALICE IN CHAINS υπό τον τίτλο “Broken Bones”. Και πάνω που πας να τους συγχωρήσεις αυτή τους την παρασπονδία έρχεται το “Wonderwall” των OASIS στο “They Don’t Know” (κι όμως τα γνωρίζουμε τα κομμάτια, απ’ έξω κι ανακατωτά). Και οι δύο περιπτώσεις αποτελούν μεγάλο φάουλ για το συγκρότημα, το οποίο αποδεικνύει τον ερασιτεχνισμό του παρά, την ομολογουμένως, εξαιρετική παραγωγή του δίσκου. Κατά τα άλλα το garage/grunge/hard rock που παίζουν δεν ακούγεται άσχημο, αλλά χιλιοπαιγμένο. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν όσοι παίρνουν την τύχη στα χέρια τους και μπαίνουν στη διαδικασία να κυκλοφορήσουν τα κομμάτια τους με δικά τους έξοδα, ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω από χρήματα για να έχει η μουσική σου, όσο ευχάριστα κι αν ακούγεται, απήχηση στο κοινό.
5,5 / 10
Νίκος Ζέρης
