Πρώτο headline show των ANTHRAX στη χώρα μας, ύστερα από δύο εμφανίσεις στη Μαλακάσα, και δεν γινόταν να λείψουμε για πολλούς και διάφορους λόγους: για παράδειγμα, αυτή θα ήταν η πρώτη φορά που θα βλέπαμε τους Νεοϋορκέζους χωρίς τον Charlie Benante πίσω από τα τύμπανα. Αν και η απουσία ήταν σαφέστατα αισθητή, ο αντικαταστάτης του ήταν ο πολύς Jon Dette ο οποίος δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να καλύψει το κενό. Επίσης, για όσους αρέσκονται σε στατιστικά, αυτή θα ήταν η τρίτη εμφάνιση των ANTHRAX στη χώρα μας με τρεις διαφορετικούς κιθαρίστες (δίπλα στον Scott Ian). Μετά τους Spitz και Caggiano ήταν η σειρά του Jonathan Donais να εμφανιστεί πάνω στη σκηνή των ANTHRAX. Τέλος, ο βασικότερος λόγος δεν ήταν άλλος από τους ίδιους τους ANTHRAX, βεβαίως βεβαίως! 30 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το ντεμπούτο τους και εμείς θα το γιορτάζαμε μαζί τους.
Το live άνοιξαν οι ανερχόμενοι και αρκετά δημοφιλείς στο underground thrash κοινό EXARSIS. Αμιγώς μουσικά κατευχαριστήθηκα αυτό που μου παρουσίασαν. Δεμένοι, άριστα προβαρισμένοι, με άψογη σκηνική παρουσία και συνθέσεις που παρέπεμπαν στο Bay Area αλλά και στους ANTHRAX (κυρίως λόγω των δεύτερων φωνητικών), οι EXARSIS «ζέσταναν» ικανοποιητικά τον κόσμο για 30 περίπου λεπτά. Αυτό που δεν άντεξα ήταν τα τσιριχτά (Connelly meets Baloff…για να πάρετε κάπως μία ιδέα) φωνητικά του τραγουδιστή που δεν ταιριάζουν καθόλου στη μουσική της μπάντας. Αυτή, όμως, είναι η προσωπική μου εκτίμηση…
Στις 10:00 ακριβώς ανέβηκαν στη σκηνή οι ANTHRAX έχοντας από πίσω τους ένα τεράστιο πανό με το εξώφυλλο του “Worship music”, ενώ αριστερά και δεξιά της σκηνής υπήρχαν δύο μικρότερα banners με το σήμα της μπάντας. Η κλασική τριπλέτα των Ian-Bello-Belladonna ήταν φυσικό επόμενο να κλέβει την παράσταση και από την αρχή φάνηκε ότι είχαν πολλά κέφια.
Ας περάσουμε να δούμε μερικά highlights της βραδιάς: όπως αναμενόταν, η έμφαση δόθηκε στο υπερκλασικό “Among the living”, με τραγούδια-ύμνους, όπως το “I am the law”, “Indians’, “Caught in a mosh”, “Efilnikufesin” και το ομώνυμο. Όταν οι ANTHRAX έπαιξαν τα “Medusa” και “Madhouse” έγινε χαμός, ενώ προσωπική έκπληξη αποτέλεσε η επιλογή του “Deathrider” από το “Fistful of metal”. Ο φόρος τιμής στους AC/DC με το “TNT” ξεσήκωσε (ξανά) τον κόσμο, ο οποίος δεν φάνηκε να έχει τις ίδιες ενθουσιώδεις αντιδράσεις στα “The devil you know” και “Fight ‘em til you can’t” (από το “Worship music”). Πριν από το “In the end” τη θέση των προαναφερθέντων στον πρόλογο banners πήραν δύο πανό των Ronnie James Dio και Dimebag Darrell ενώ δεν χρειάζεται καν να τονίσουμε τον πανικό στα “Antisocial” και “Got the time”.
Αν θα έπρεπε να επισημάνουμε κάτι ψιλοαρνητικό στη συνολική εμφάνιση των ANTHRAX, αυτό θα ήταν το κατά το μάλλον ή ήττον αναμενόμενο set list καθώς και η διεκπεραιωτική διάρκεια του live (85 λεπτά). Να μην ξεχάσω να σημειώσω και το καφριλίκι να ανάψει κάποιος καπνογόνο (στην αρχή του “Deathrider”… ευτυχώς έσβησε αμέσως με την παρέμβαση των ανθρώπων ασφαλείας και αφού πρώτα είχε σχηματιστεί μία έκφραση τρόμου στο πρόσωπο του Belladonna).
Τέλος, στα θετικά ήταν η κατά γράμμα τήρηση του προγράμματος, ενώ κλείνοντας να πούμε ότι τα 600-700 άτομα που βρέθηκαν στο Gagarin μάλλον μικρός θεωρείται σαν αριθμός για το βεληνεκές των ANTHRAX. Πιθανότατα, η κρίση και η συγκεκριμένη ημερομηνία (τέλος Ιουλίου) λειτούργησαν αποθαρρυντικά για πολλούς. Next time, που λένε… αν υπάρξει.
Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
