Δεν είχα ιδέα τι με περίμενε μόλις άνοιγα το κεφάλαιο THE PSYKE PROJECT. Τους είχα ακουστά, αλλά δεν τους είχα ακούσει ποτέ σοβαρά. Οι TPP είναι μεγάλη μπάντα. Ίσως η μόνη μεγάλη μπάντα που έχει βγάλει η Δανία στον ακραίο ήχο. Ακούγοντας όλη την δισκογραφία τους μέσα σε σχετικά λίγο χρονικό διάστημα, συμπεραίνει κανείς πόσο έχει ωριμάσει αυτή η μπάντα με τον καιρό. Για την ακρίβεια, είναι από τα συγκροτήματα όπου ο κάθε δίσκος τους περικλείει τις σημαντικότερες μουσικές στιγμές της χρονιάς που κυκλοφόρησε. Και ενώ τα “Samara” (ω, ναι!) και “Daikini” έχουν μεγάλες επιρροές από τα μεγαθήρια KNUT, CONVERGE και BOTCH, οι διάδοχοί τους, “Apnea” και “Dead Storm”, αποκτούν την αυθεντικότητα που τους αρμόζει μέσα από ένα πιο post/sludge πρίσμα τύπου CULT OF LUNA και NEUROSIS.
Είναι τρεις τέσσερις μήνες που παλεύω με τους δαίμονες του “Guillotine”, κι ακόμα δεν έχω βρει τρόπο να τους νικήσω. Αφήνοντας πίσω όλες τις post στιγμές τους, ο πέμπτος δίσκος των Δανών βυθίζεται μέσα στη μαύρη πίσσα δημιουργώντας μια αισθητική όμοια με αυτή που μας έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια οι CELESTE. Οι HEXIS στο ντεμπούτο τους “XΙ”, νωρίτερα μέσα στον χρόνο, είχαν προκαλέσει το ίδιο ταράκουλο, αλλά οι TPP έρχονται με την δεκαετή (και βάλε) εμπειρία τους, να επισκιάσουν όσες αχτίδες δεν κατάφεραν καλύψουν οι συντοπίτες τους. Για την ακρίβεια έχουμε να κάνουμε με τoν πιο μισάνθρωπο, παρανοϊκό δίσκο της χρονιάς. Μετά από χρόνια αναζήτησης φαίνεται πως το συγκρότημα κατάφερε να βρει τον τρόπο να ζωντανέψει τους χειρότερους εφιάλτες μας. Βέβαια, δεν χρειαζόταν να ψάξουν και πολύ, μιας και το “Guillotine” είναι αποτέλεσμα της κακοφωνίας που επικρατούσε στο “Daikini” και της αμεσότητας που συναντάμε στο μεγαλύτερο μέρος του “Ebola”, όλα αυτά βέβαια από μια ολοκληρωτική black οπτική γωνία. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς πως ο δίσκος ηχογραφήθηκε μέσα σε εφτά (ω ναι!) ημέρες, ε τότε καταλαβαίνεις ότι η ορμή των τεσσάρων χρόνων αναμονής, δεν μπορεί να μετρηθεί με φυσικά μεγέθη.
Για να το ξεκαθαρίσουμε όμως, οι TPP δεν είναι από εκείνες τις crust μπάντες που κάθε χρόνο κουμπώνουν τα βύσματα στο στούντιο και γράφουν έναν εξαιρετικό 15λεπτο δίσκο. Είναι ολοφάνερο πια, ότι ο Martin Nielskov κι η παρέα του αποφασίζουν για την κάθε κυκλοφορία όταν επιτυγχάνεται κι η αντίστοιχη ποιότητα συνθέσεων, ήχου, άποψης και αισθητικής. Γιατί, παρά το σύντομο της ηχογράφησής του, το “Guillotine”, είναι ένα αριστούργημα στον χώρο τους ακραίου ήχου, όπου με την εκπληκτική παραγωγή του δελέασε όχι μια, αλλά πέντε εταιρείες για την κυκλοφορία του (Bloated Veins/ Black Lake/ Braincrushing/ Swarm Of Nails/ Molestin). Μέσω της σελίδας του συγκροτήματος στο bandcamp μπορεί να το αποκτήσει κανείς δωρεάν (εδώ).
Τέρμα η φιλολογία. Με το που θα ξεκινήσεις να ακούς τον δίσκο έχεις βάλει αυτόματα το κεφάλι σου κάτω από την γκιλοτίνα των THE PSYKE PROJECT. Και θα λατρέψεις κάθε δευτερόλεπτο που περνάει στην ιστορία, μέχρι η λάμα να κάνει την δουλειά της και χωρίσει επιτέλους το πολτοποιημένο σου κεφάλι από το υπόλοιπο σώμα. Χωρίς υπερβολή, έχουμε να κάνουμε με τον διαολεμένο δίσκο της χρονιάς.
9/10
Νίκος Ζέρης
