Θυμάμαι πολύ ξεκάθαρα τα 90’s και το τι επικρατούσε στον μουσικό περιοδικό τύπο και τα media γενικότερα. Δίχως υπερβολή η μετάβαση από το hard rock/hair metal/melodic rock (πείτε το όπως θέλετε) στη νέα μόδα του grunge από το Seattle έγινε –κατά το μάλλον ή ήττον- μέσα σε ελάχιστους μήνες. Φυσικά, όπως συμβαίνει σε κάθε μουσική (ή μη) επανάσταση, ήταν κάτι που υπόβοσκε για αρκετά χρόνια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και το μόνο που ουσιαστικά χρειάστηκε ήταν να βγει ο Cobain στο προσκήνιο να τραγουδήσει για…εφηβικές μυρωδιές και να στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας πάμπολλα κραταιά συγκροτήματα της εποχής. Και εκεί που έβλεπες στο MTVτο “Cherry pie”, το “All she wrote”, το “Can’t get enuff” κτλ., ξαφνικά το ωριαίο rotation του πάλαι ποτέ μουσικού τηλεοπτικού σταθμού είχε αντικατασταθεί από τα “Come as you are”, “Jeremy”, “Rooster” κτλ. Το ίδιο έγινε και στο διεθνή μουσικό τύπο. Περιοδικά σαν το Metal Edge, το RIP, το Kerrang, το Hit Paraderαναγκάστηκαν να αλλάξουν ρότα και να γυρίσουν την πλάτη στα 80’s.
Δεν κρίνουμε εκείνη την εποχή. Άλλωστε, το ευρύτερο εναλλακτικό κίνημα μας πρόσφερε συγκροτηματάρες όπως οι ALICE IN CHAINS, PEARL JAM, STONE TEMPLE PILOTS, JANE’S ADDICTION κτλ. Είναι γεγονός ότι το heavy metal πέρασε την πιο δύσκολη φάση του από πλευράς δημοτικότητας…ή μήπως όχι; Τι γίνεται, αλήθεια, σήμερα; Ποιοι είναι οι ήρωες του σήμερα; Στα 90’s, τουλάχιστον, υπήρχε ακόμη ένα αγοραστικό κοινό που συντηρούσε ήρωες, πήγαινε στις συναυλίες τους, ενδιαφερόταν ειλικρινά για το τι παιζόταν γύρω από την αγαπημένη του μουσική. Σήμερα υπάρχει το download και χιλιάδες συγκροτήματα που πασχίζουν να διακριθούν χωρίς και εκείνα καλά-καλά να γνωρίζουν το πως αλλά και σε τελική ανάλυση το γιατί. Μην σας φαίνεται διόλου παράξενο. Σήμερα, όλα αλλάζουν στη μουσική σαν…την ανανέωση της κεντρικής σελίδας του facebook! Υπερβολή, θα πει κάποιος…μπορεί να είναι και έτσι αλλά η ουσία παραμένει ίδια.
Ακούω πολλούς να λένε ότι ακόμη και σήμερα βγαίνουν σπουδαία συγκροτήματα που κυκλοφορούν τεράστιες δισκάρες. Ειλικρινά, δεν είμαι καθόλου σίγουρος αλλά ας το δεχτώ για χάρη της κουβέντας μας. Ρωτώ: και τι έγινε; Ποιος θα ενδιαφερθεί; Βλέπω τους πιτσιρικάδες να μη «κατασκευάζουν» τους δικούς τους ήρωες, να μη δημιουργούν στο μυαλό τους «μύθους» για τα αγαπημένα τους συγκροτήματα παρά μόνο να «κατεβάζουν» τα πάντα και να ακούνε…τίποτα! Σίγουρα, όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι. Και από την πλευρά των συγκροτημάτων τα πράγματα δεν είναι ευοίωνα. Δεν θα ψάξω να βρω τους επόμενους MAIDEN, METALLICA, PRIEST αλλά είναι δύσκολο να εντοπίσω καν τους επόμενους ICED EARTH, BLIND GUARDIAN, HELLOWEEN. Και όταν το heavy metal πάσχει από παραγωγή μεγάλων συγκροτημάτων και συνειδητοποιημένων οπαδών, τότε είναι καταδικασμένο στο underground και (γιατί όχι;) στην αφάνεια. Πόσο μάλλον, όταν η μουσική βιομηχανία δεν υφίσταται πια σαν οντότητα (τουλάχιστον, με την έννοια που θα έπρεπε να υφίσταται) και οι μουσικοί μας ήρωες είναι μονάχα τα μεγαθήρια του παρελθόντος που κάποτε βιολογικά θα πάψουν να υφίστανται και όπως όλα δείχνουν δεν θα αντικατασταθούν. Μακάρι να διαψευστώ αλλά δεν είμαι, εν προκειμένω, καθόλου αισιόδοξος.
Τα 90’s μπορεί να «άκουσαν» πολλά από τους παραδοσιακούς metalheads ανά τον κόσμο αλλά παρήγαγαν και πολλούς ήρωες που δημιούργησαν τις αναγκαίες συνθήκες για τη δημιουργία ενός κινήματος. Σήμερα, τι γίνεται; Ποιο είναι το νέο κίνημα; Ποιοι είναι οι νέοι ήρωες; Αν προτιμάτε, που μπορούμε να βρούμε αυτούς που δημιουργούν τους ήρωες στη μουσική μας; Γιατί, το έχω πει πολλές φορές: το heavy metal έχει ανάγκη από ήρωες. Έχει ανάγκη από μια διαρκή τροφοδότηση ψευδαισθήσεων για να παραμείνει ένας ζωντανός (και όχι παρασιτικός) οργανισμός. Αλλά όπως λένε και οιTWISTED SISTER…Heroes are hard to find!
Σάκης Νίκας
