Λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία ωραία έκπληξη!
Κανείς δε θα περίμενε από μία μπάντα να πρωτοτυπήσει στον 11ο δίσκο της, και όντως κάτι τέτοιο δε συμβαίνει ούτε εδώ. Στο “In the minds of evil” δε θα ακούσετε κάτι που δεν έχουν παίξει οι DEICIDE στο παρελθόν. Υπάρχει όμως μια βελτίωση σε σχέση με τους περισσότερους δίσκους τους, με πρώτο καλό σημάδι το εξώφυλλο, που είναι σαφώς καλύτερο από αυτά που μας έχουν συνηθίσει.
Η ουσία βέβαια είναι στη μουσική, και στη μεγαλύτερη διάρκεια του άλμπουμ οι Αμερικανοί ακούγονται αρκετά πειστικοί. Στοιχεία σήμα κατατεθέν του ήχου τους, είναι φυσικά παρόντα, (σατανίλα και evil κλίμα, χαρακτηριστικές γκαρίδες του Benton κλπ), αλλά η μπάντα κάνει την κίνηση ματ αποφασίζοντας να ανατρέξει στις παλιές συνταγές. Έτσι, ξαναθυμάται τα πρώτα χρόνια της πορείας της, και ακολουθεί μια περισσότερο old school κατεύθυνση, θυμίζοντας αρκετά το -τα λόγια δεν είναι αρκετά για να το περιγράψουν- ομώνυμο ντεμπούτο της. Έτσι λοιπόν εδώ έχουμε σε αφθονία κοφτό riffing σε mid-tempo έκφραση, θρασίλα, απλές δομές και μια σχεδόν rock n roll αμεσότητα, κολλητικά σημεία, σολίδια που σε κάνουν να αναφωνείς “ναι ρε φίλε!” και γενικά το άλμπουμ δείχνει μια μπάντα που νιώθει και βγάζει πόρωση.
Η παραγωγή είναι από τα λίγα σημεία που υπενθυμίζουν ότι έχουμε 2013, αλλά παραδόξως δεν ακούγεται ενοχλητική (εκτός ίσως από τα blast σημεία που είναι λιγοστά). Αντίθετα τονίζει το απλό αλλά τρομερά ουσιώδες drumming του Asheim. Να αναφέρουμε επίσης, ότι στη θέση του δεύτερου κιθαρίστα δεν είναι ο Santolla που είχε παίξει στον προηγούμενο δίσκο, αλλά ο επίσης παλιότερα στη μπάντα, Κevin Quirion, κάτι που φάνηκε πως λειτούργησε μια χαρά.
Βέβαια μην αναμένετε το δίσκο που θα σας τινάξει τα μυαλά στον αέρα (δεν είναι ούτε μέσα στις 10-15 καλύτερες φετινές death metal κυκλοφορίες), ή που θα φέρει φρέσκο αέρα στο είδος, αν και ελπίζουμε ότι θα τα καταφέρει στα εσωτερικά της μπάντας, που η αλήθεια είναι ότι είχε δείξει σημάδια κορεσμού έχοντας πάρει τον κατήφορο. Όπως και να το κάνουμε όμως είναι ωραίο να ακούς τέτοιους δίσκους από σχεδόν mainstream metal μπάντες που δεν είχες ικανές ούτε για δουλειές άνω του μετρίου. Όσοι τους είχατε ξεγράψει δώστε μια ευκαιρία στο “In the minds of evil”, γιατί το αξίζει.
7/10
Νίκος Χασούρας
