Ομολογουμένως η επίσκεψη των THE OCEAN στη χώρα μας ήταν ίσως η πιο πολυαναμενόμενη συναυλία της χρονιάς για μένα, από τη μία γιατί τους λατρεύω – ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται λένε – και από την άλλη γιατί η φετινή κυκλοφορία του “Pelagial” έκανε τον κόσμο να παραμιλάει. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η προσθήκη των καταπληκτικών TIDES FROM NEBULA στο line up και το γεγονός ότι οι Luc Hess (drums) και Jonathan Nido (κιθάρα) μετά από το συγκεκριμένο tour θα αποχωρήσουν από το σχήμα/κολεκτίβα των THE OCEAN, ήταν ακόμη πιο έντονη παρότρυνση για την παρουσία μου εκεί πέρα. Στο δια ταύτα λοιπόν, φτάνοντας νωρίς-νωρίς στη γνώριμη είσοδο του Gagarin205 κι ενώ η προσέλευση του κόσμου κατά το άνοιγμα της πόρτας (με συνέπεια στις 8) ήταν λίγο απογοητευτική μη ξεπερνώντας τα 30 άτομα, πήρα θέση μπροστά-μπροστά για να μη χάσω τίποτα.
Ενώ οι παρευρισκόμενοι που είχαν ανέλθει στους 200 την ώρα έναρξης (στις 9 παρά τέταρτο) ήταν αρκετά χαλαροί και ξέγνοιαστοι, εμφανίζονται πρώτοι στη σκηνή οι ABRAHAM. Δείγμα της δουλειάς τους είχα ακούσει 2 μέρες πριν τη συναυλία και οι post/sludge metal ήχοι τους μου φάνηκαν ευχάριστοι. Σαφώς βέβαια δεν ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτό που θα αντίκριζα. Τα παιδιά βγήκαν στη σκηνή και την κατέκτησαν. Με τρομερή ενέργεια και σκηνική παρουσία, ο τραγουδιστής τους δε σταματά να σκαρφαλώνει όπου έφτανε, να πειράζει όλη την υπόλοιπη μπάντα και να ουρλιάζει, παρέα με τον drummer που εκτελούσε (άκρως επιτυχημένα) και χρέη δεύτερων φωνητικών. Αν και οι κιθάρες τους ήταν λίγο θαμμένες σε σχέση με drums/φωνητικά/μπάσο (στη διαπασών), αυτό δεν κατάφερε να τους χαλάσει καθόλου Δεν έχω ξαναδεί support σχήμα να κερδίζει τόσο γρήγορα το κοινό και να το καθηλώνει σχεδόν. Μετά από περίπου 40 λεπτά οι ABRAHAM μας αποχαιρέτησαν αφήνοντας μας με το στόμα μισάνοιχτο.
Την θέση τους αναλαμβάνουν σύντομα οι TIDES FROM NEBULA για ακόμη 40 λεπτά με τις πανέμορφες instrumental post rock μελωδίες τους, προσφέροντας ένα ευχάριστο «διάλειμμα» από τον τυφώνα που πέρασε κι από αυτόν που, όπως περίμενα, θα ακολουθούσε. Πιο λιτοί στις κινήσεις τους αλλά αντίστοιχα δυναμικοί και σίγουρα ταλαντούχοι, οι TIDES FROM NEBULA μας ταξίδεψαν, όπως ξέρουν πολύ καλά να κάνουν. Στα λίγα τους λόγια αναφέρθηκε και η προηγούμενή τους επίσκεψη στη χώρα μας μαζί με τους MIDAS FALL, που αναμφίβολα τους απέδωσε ένα μεγάλο κύμα fans με την (όπως έμαθα) απίστευτη απόδοσή τους. Κι απόψε βέβαια μας μάγεψαν, αποσπώντας σίγουρα τον καλύτερο ήχο της βραδιάς. Κι αφότου τελείωσαν, εκείνοι έφυγαν από πάνω χαμογελώντας κι εμείς μείναμε από κάτω θαυμάζοντας.
Αφού λοιπόν η ώρα περνούσε ο κόσμος μαζευόταν, έτοιμος να υποδεχθεί τους THE OCEAN. Και κάπου εκεί είναι που τα φώτα σβήνουν, το μηχάνημα φυσάει καπνό, τα visualsξεκινούν να μας βυθίζουν στο πέλαγος (Pelagial 
άλλωστε) και οι THE OCEAΝ ξεχύνονται στη σκηνή. Αν με ρωτούσε κανείς να περιγράψω τη σκηνική τους παρουσία με μια λέξη αυτή θα ήταν «κίνηση». Όσο τα κομμάτια του “Pelagial” ερχόντουσαν το ένα μετά το άλλο, τόσο οι THE OCEANμας έπαιρναν μαζί τους στη δίνη τους. Μπροστάρης σε αυτή τη διαδικασία ο τραγουδιστής Loïc Rosseti, που καθ’ όλη τη βραδιά έφτανε στα άκρα τις φωνητικές του δυνατότητες ενώ δεν έμενε στιγμή ακίνητος Πάνω στα ηχεία, όρθιος στο κάγκελο, όρθιος πάνω στο κοινό, δε δίστασε στιγμή να «βουτήξει» ούτε στον ανθρώπινο βυθό που κρεμόταν από τα χείλη του (ακόμη και με το μικρόφωνο στο χέρι, ακόμη και από το ύψος του δεύτερου ορόφου του Gagarin!), ούτε στον άλλο βυθό που την ιστορία του προσπαθεί να μας πει μέσα από το “Pelagial”. Πίσω στη σκηνή, η ήρεμη δύναμη και πνευματικός πατέρας της μπάντας, Robin Staps, έδινε μαθήματα κιθάρας παρέα με τους ταλαντούχους μουσικούς που έχει επιστρατεύσει για το κίνημα των THE OCEAN.. Ο ήχος, παρότι στη αρχή δεν ήταν στα καλύτερα του, στη συνέχεια ανέβηκε επίπεδο – χωρίς όμως να φτάνει αυτό τον TIDES FROM NEBULA.Κι ενώ τα visuals (πανέξυπνα και καλογυρισμένα) μας έφερναν όλο και πιο κοντά στα βαθύτερα μυστικά της θαλάσσιας αβύσσου, ως έκπληξη παρουσιάζεται από το πουθενά ο τραγουδιστής των ABRAHAM και αφού σκάει ένα φιλί στον Rosseti (ναι ντε, κανονικό φιλί) συνεχίζουν να τραγουδούν παρέα ανεβασμένοι στα μεγάλα ηχεία της σκηνής. Κι ενώ το “Pelagial” σιγά-σιγά φτάνει στο τέλος του, οι THE OCEAN επιστρέφουν σε παλαιότερα κομμάτια τους με μια διακοπή τύπου ολιγόλεπτου encore ανάμεσα σ’ αυτά. Το κοινό περιττό να πούμε ότι εκστασιαζόταν κάθε λεπτό και λίγο περισσότερο. Λογικό, εφόσον βλέπεις ότι το συγκρότημα που αγαπάς αγαπά κι αυτό τη δουλειά του και σέβεται το κοινό του. Μετά από μιάμιση ώρα καθηλωτικής παράστασης, και πριν οι τελευταίοι συρμοί του ηλεκτρικού περάσουν από την Αττική, οι THE OCEAN αποχωρούν αφήνοντας μας να χωνέψουμε αυτό που είδαμε.
Οι πιστές εκτελέσεις των THE OCEAN και η τρομερή τους όρεξη, άφησαν ακόμη και τον πιο περίεργο τουλάχιστον ευχαριστημένο. Παράλληλα τα support σχήματα ήταν η καλύτερη επιλογή για ένα line up από την αρχή μέχρι το τέλος συγκλονιστικό. Ένας φίλος μου, μου είπε ότι μετά από αυτό νιώθει πως γράφει μουσική για παιδάκια. Ένας άλλος πως δεν θα ξαναδεί καλύτερο live. Υπερβολές ή όχι, εγώ ξέρω ότι σίγουρα το βράδυ της Δευτέρας μας άφησε με ένα πρότυπο στο μυαλό για το πώς θα πρέπει να είναι οι συναυλίες αυτού του είδους, καθώς και με τη σιγουριά πως οι THE OCEAN είναι ταλαντούχοι σε κάθε πτυχή της καριέρας τους και ότι τα lives τους είναι μια εμπειρία αξέχαστη.
Ειρήνη Τάτση
Φωτογραφίες: Μαριάννα Κατσαούνη
