Αυτό που γούσταρα και πάντα παραδεχόμουν στους WITHIN TEMPTATION, εκτός της «ευλογίας» που έχουν σαν μπάντα να γράφουν χιτάκια και εκπληκτικά ρεφραίν, είναι το γεγονός ότι δεν κόλλαγαν ποτέ να πειραματιστούν μουσικά και δίσκο με το δίσκο άλλαζαν πολλά πράγματα στη μουσική τους. Από την κυκλοφορία του σπουδαίου “Enter” το 1997, όπου οι THEATRE OF TRAGEDY του “Velvet darkness…” ήταν οι μέντορές τους, μέχρι και το πάρα πολύ καλό “The unforgiving” του 2011, η μπάντα έχει αλλάξει μουσικά σε τεράστιο βαθμό, καταφέρνοντας όμως να μη χάνει σε ποιότητα, καθώς κάθε κυκλοφορία της ήταν το λιγότερο πολύ καλή.
Φτάνουμε λοιπόν αισίως στο 6ο άλμπουμ τους και για να πώ την αλήθεια μου, ήταν η πρώτη φορά που έβαλα να ακούσω νέο δίσκο τους με επιφυλακτικότητα. Λίγο τα 2 τραγούδια που είχαν δημοσιευθεί (“Dangerous” με τον Howard Jones και “Paradise” με την Tarja), λίγο το άγνωστο που (λογικά) θα πήγαιναν τη μουσική τους μετά τις τόσο έντονες 80s pop/rock αναφορές του “The unforgiving”, λίγο η συνεχώς αυξανόμενη δημοτικότητά τους, περισσότερο είχα αμφιβολίες για την ποιότητα του δίσκου, παρά για οτιδήποτε άλλο.
Η αρχή του δίσκου με το mid tempo “Let us burn” είναι μία ασφαλής και ομαλή μετάβαση από το “The unforgiving” στο “Hydra”, καθώς το κομμάτι θα μπορούσε να είναι κάλλιστα και στο προηγούμενο άλμπουμ. Καλή αρχή! Στη συνέχεια έχουμε μαζεμένα τα 3 από τα καραμεπορικά ντουέτα του δίσκου. Το “Dangerous” με τον Howard Jones (ex- KILLSWITCH ENGAGE) είναι ένα αδιάφορο τραγούδι. Σίγουρα δεν περίμενα κάτι τέτοιο (τόσο ποιοτικά, όσο και σε ύφος) όταν άκουσα ότι θα συμμετέχει ο Jones σε κομμάτι τους. Το “And we run” από την άλλη, με τη συμμετοχή του rapper Xzibit, είναι καλό. Mid tempo, ωραία ατμόσφαιρα, με την αρκετά μπάσα φωνή του Xzibit να έχει «δέσει» πολύ καλά με το ύφος του κομματιού. Αυτό θα είναι και το τρίτο βίντεο από τον δίσκο. Το “Paradise” τώρα, με την Tarja (ex- NIGHTWISH), είναι ένα πολύ τυπικό up tempo κομμάτι WITHIN TEMPATION των τελευταίων 2 κυκλοφοριών τους, βασισμένο στο hit-άτο ρεφραίν. Αρκετά καλό μεν, τίποτα το τρομερό δε. Η συνέχεια ανήκει στην ατμοσφαιρική μπαλάντα “Edge of the world”, η οποία κλιμακώνεται σταδιακά. Και αυτό αρκετά τυπικό κομμάτι για τα δεδομένα τους, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι ένα καλό τραγούδι. Στο “Silver moonlight”, ανεβάζουν το tempo και την ένταση, ενώ επαναφέρουν και κάποια brutal φωνητικά στο ρεφραίν, αν και κάπως άκυρα, αφού το κομμάτι κυμαίνεται σε ύφος “The unforgiving”. Καλό κομμάτι. Το “Roses” επαναφέρει τις 80s pop αναφορές και ακούγεται ευχάριστα, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει και πάλι. Το “Dog days” είναι ένα ψιλοαδιάφορο και τυπικό (ναι, δυστυχώς αυτή η λέξη μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό) ατμοσφαιρικό, μπαλαντοειδές κομμάτι τους, που πέραν της ενορχήστρωσης δεν έχει κάτι άλλο να σε κρατήσει. Το “Tell me why” είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, με κάποια ελάχιστα brutal κι εδώ και ίσως να ήταν καταλληλότερο για ντουέτο με τον Howard Jones από ότι το “Dangerous”. Το κλείσιμο του δίσκου είναι ένα πάρα πολύ ωραίο ταξιδιάρικο, μελωδικό τραγούδι, με τη συμμετοχή του Dave Pirner, του πρώην τραγουδιστή των SOUL ASYLUM (ναι ναι, αυτών που «κατέστρεψαν» το metal παρέα με ALICE IN CHAINS, PEARL JAM, FAITH NO MORE κλπ, πίσω στις αρχές των 90s… τρομάρα μας!).
Αυτό που δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει στους WITHIN TEMPTATION, είναι ότι έχουν βρεί τη φόρμουλα ώστε ακόμα και τα κακά ή αδιάφορα κομμάτια τους να μην καταντάνε ενοχλητικά και να «ακούγονται» όπως λέμε. Η υπέροχα ταιριαστή παραγωγή, η χρήση των πλήκτρων, οι ενορχηστρώσεις… Όμως αυτό δεν αρκεί, ειδικά για μία μπάντα που μας έχει συνηθίσει τόσο στον πειραματισμό, όσο και στις εξαιρετικά ποιοτικές κυκλοφορίες. Μιλάμε άλλωστε για την δεύτερη (πίσω από τους NIGHTWISH ή και μπροστά, ανάλογα τα γούστα του καθενός) καλύτερη μπάντα του είδους.
Θα πουλήσει; Πολλά και πάλι λογικά! Άλλωστε έχουν πάρει φόρα και δε σταματάνε εύκολα. Αυτό σημαίνει κάτι ποιοτικά; Σαφώς και όχι. Δεν είναι αυτό το βασικότερο κριτήριο. Άλλωστε δισκάρες τους, όπως ας πούμε το “Enter”, είναι στα αζήτητα. Οι WITHIN TEMPTATION όσο πάνε και ανοίγονται περισσότερο στο μη metal ακροατήριο και καλά κάνουν από τη μεριά τους και το κάνουν καταπληκτικά. Όμως αυτή τη φορά δε φτάνουν σε καμία περίπτωση τα standards που οι ίδιοι έχουν θέσει τόσα χρόνια με την πορεία τους. Ο πιο ασφαλής δίσκος τους μέχρι σήμερα και ο χειρότερος ταυτόχρονα. Δεν είναι κακό άλμπουμ, όμως δε σου αφήνει σε καμία περίπτωση την αίσθηση που σου άφηναν τα προηγούμενα, ενώ του λείπει (πλην 2-3 εξαιρέσεων) και το βασικότερο χαρακτηριστικό για τέτοιου ύφους κυκλοφορίες: η παρουσία των hit. Ειδικά όταν βγαίνει μετά το “The unforgiving”, το οποίο ήταν γεμάτο από αυτά. Κάποια στιγμή θα έβγαζαν και μία μέτρια δουλειά. Έγινε τώρα.
6 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
