Οι ANNISOKAY είναι η πλέον κλασσική περίπτωση metalcore μπάντας, τόσο μουσικά, όσο κι από άποψη εμφάνισης και γενικότερου στησίματος. Στο πρώτο σκέλος κυριαρχεί όπως πάντα το δίπολο ακραίας core και γλυκόπικρης μελωδίας, ενώ στο δεύτερο οι φράντζες, το crabcore (για ψαχτείτε) και τα tattoo στον καρίτσαυλο δίνουν και παίρνουν.
Το “The lucid dream(Er)” είναι το ντεμπούτο των Γερμανών, που μπορεί να είδε το φως της δημοσιότητας το 2012, ωστόσο φέτος ανέλαβε την διανομή του η SPV/Steamhammer συστήνοντας ουσιαστικά τη μπάντα σε ένα ευρύτερο κοινό. Με αυτή την αφορμή, το συγκρότημα ανέθεσε το master του δίσκου στον Joey Sturgis (THE DEVIL WEARS PRADA, WE CAME AS ROMANS, ASKING ALEXANDRIA) με το αποτέλεσμα να είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικό. Μένοντας λίγο ακόμα στα τυπικά του δίσκου, αξίζει να αναφέρουμε πως το άλμπουμ είναι concept, περιγράφοντας ουσιαστικά την αλληγορική ερμηνεία των ονείρων στην πραγματική ζωή.
Τα μέλη των “Ann(ie) is okay” (flashback στο θρυλικό ρεφρέν του “Smooth criminal” του Michael Jackson) είναι παιδιά της εποχής τους. Οι επιρροές τους καθορίζονται εξ ολοκλήρου από νεότερα συγκροτήματα, ενώ δεν θα διστάσουν να διασκευάσουν το “Wrecking ball” από Miley Cyrus (δείτε εδώ). Είναι κάτι που σιγά σιγά θα πρέπει, αν όχι να το κατανοούμε πλήρως, σίγουρα να το συνηθίζουμε και να μη μας προξενεί μεγάλη εντύπωση. Η νέα γενιά της core που συναντά το djent, με ψήγματα ακόμα κι από pop φωνητικά, έχει να επιδείξει τρομερή σαβούρα. Ακόμα και μπάντες που ξεκίνησαν με τρομερό υλικό, όπως οι WE CAME AS ROMANS, στην πορεία έγιναν τόσο ανάλαφροι (=χαρούμενοι ντε) που τα χωράφια της metal δεν τους χώραγαν πια. Οι ANNISOKAY ευτυχώς παραμένουν από την “δική” μας μεριά. Κι ενώ έχουν έναν μελωδικότατο Christoph Wieczorek στα καθαρά φωνητικά, που θυμίζει εκπληκτικά τον Ashe O’Hara που μέχρι πρότινος βρίσκονταν στους TESSERACT , ο Dave Grunewald έρχεται να εξισορροπήσει την κατάσταση με τα ολοκληρωτικά του γρυλίσματα. Μουσικά βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με τους MEMPHIS MAY FIRE , ειδικά κατά την εποχή του “The hollow” (2011), τους ASKING ALEXANDRIA και τους ATTACK, ATTACK!. Στην ουσία αυτό που κάνουν οι ANNISOKAY είναι να συνθέσουν το προσωπικό τους κολλάζ, πετυχαίνοντας εκεί που οι άλλες μπάντες απέτυχαν, να ξεφύγουν δηλαδή από τα όρια της στυγνής αντιγραφής. Βέβαια, όλα αυτά συμβαίνουν κατά τόπους μέσα στο “The lucid dream(Er)”, σε τραγούδια όπως “The final round”, “Sky”, “Monstercrazy” και “Day to day tragedy”.
Αν υπήρχε μεγαλύτερη διάρκεια της συνταγής που χρησιμοποιήθηκε για την δημιουργία αυτών των κομματιών, τότε σίγουρα θα μιλάγαμε για έναν εξαιρετικό δίσκο. Παρόλα αυτά, το άλμπουμ καταφέρνει να κατατάξει τους ANNISOKAY πολύ ψηλότερα από το μέσο όρο των συγκροτημάτων που ασχολούνται με το είδος. Συνιστάται, πέρα από τους κλασικούς ακροατές, και σε εκείνους που αραιά και που γουστάρουν την χαριτωμενιά τους.
7 / 10
Νίκος Ζέρης
