Συνεχίζουμε, με το δεύτερο μέρος των πιο σημαντικών –κατά την προσωπική μου άποψη- EP στο heavy metal, με αλφαβητική σειρά. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο μέρος καθώς και την απαραίτητη εισαγωγή σε σχέση με τα κριτήρια που υπήρχαν στην επιλογή και τα οποία από ένα σημείο και μετά, καταλήγουν ως συνήθως στο προσωπικό γούστο, αλλά και την ιστορικότητα και το πόσο σημαντικά υπήρξαν.
Αυτή τη φορά δεν θα έχουμε μόνο 25 άλμπουμ, αλλά προσθέσαμε 3 +1 όπως είχαμε προϊδεάσει. Γιατί και ποια είναι αυτά; Θα πρέπει να φτάσετε μέχρι το τέλος. Μην σας δίνουμε μασημένη τροφή!!! Enjoy!
KATATONIA – “Sounds of decay” (Avantgarde, 1997)
Οι Σουηδοί –τότε- doom/deathsters KATATONIA, έχουν κυκλοφορήσει πολλά EP στην καριέρα τους, αφού φρόντιζαν πάντα να «καλύπτουν» με αυτόν τον τρόπο τα όποια δισκογραφικά τους κενά. Το “Sounds of decay” βγήκε μετά το δεύτερο άλμπουμ τους, το “Brave murder day” κι ενώ συνεχίζει τον ήχο του, πρακτικά μας οδηγεί και στο επόμενο στάδιο της καριέρας του, με το πιο «καταθλιπτικό» rock του “Discouraged ones”. Αν και δεν συμπαθώ ιδιαίτερα αυτήν την περίοδό τους, βρίσκω ότι το “Sounds of decay”, είναι ιδιαίτερα αξιόλογο EP, με χαρακτηριστικό το ότι τα ακραία φωνητικά, όπως και στο “Brave murder day”, τα κάνει ο Mikael Akerfeldt των OPETH, επί χρόνια φίλος τους, επειδή ο Renkse είχε κάποιο πρόβλημα υγείας και δεν μπορούσε να τραγουδήσει με αυτόν τον τρόπο. Η επανακυκλοφορία του δίσκου το 2006, έχει κι ένα τέταρτο κομμάτι, με τίτλο “Untrue” και την έβγαλε η Peaceville μαζί με το “BMD”. Highlight, το εναρκτήριο “Nowhere”.
KREATOR – “Out of the dark… into the light” (Noise, 1988)
Ήμουν σε μεγάλη δίλημμα αν θα έβαζα τούτο εδώ το EP από τους Γερμανούς thrashers ή το “Flag of hate”, που θεωρείται κλασικότερο, προτίμησα όμως το “Out of the dark…”, επειδή το βασικό του κομμάτι είναι ακυκλοφόρητο (“Impossible to cure”) και περιέχει και το “Awakening of the Gods” σε live εκτέλεση (που υπάρχει και στο “Flag of hate”). Οι KREATOR είναι σε τρομερή φόρμα, λίγο πριν βγάλουν το –ίσως- magnum opus τους, “Extreme aggression”, διασκευάζουν RAVEN (“Lambs to the slaughter”), όπως έκαναν πολλά γερμανικά thrash metal συγκροτήματα + 3 τραγούδια ηχογραφημένα στο Dynamo Club στο Eindhoven της Ολλανδίας εκείνη τη χρονιά, το 1988. Το “Impossible to cure”, έχει έναν φρενήρη ρυθμό, ωραία και η διασκευή, ενώ το “Awakening of the Gods”, αποκτά στο live, μία έξτρα διάσταση, δεν είναι τυχαίο ότι το παίζουν και σε πολλές συναυλίες τους ακόμα και στις μέρες μας!!!
LIZZY BORDEN – “Give ‘em the axe” (Metal Blade, 1984)
Το συγκρότημα που πήρε το όνομά του από μία στυγερή δολοφόνο του 19ου αιώνα, που μνημονεύεται ακόμα και από τους FLOTSAM AND JETSAM, μην το ξεχνάμε, υπέγραψε στη Metal Blade σχεδόν με το ξεκίνημά του, αφού συμμετείχε στη συλλογή “Metal massacre IV”. Κλασικά τραγούδια LIZZY BORDEN σ’ αυτό το EP, με το ομώνυμο, ‘Give ‘em the axe”, να δείχνει και στιχουργικά που κινούνται, με μπόλικο NWOBHM, πολλούς W.A.S.P. και TWISTED SISTER, εκρηκτικές ζωντανές εμφανίσεις, image που σόκαρε για την εποχή κι έναν χαρισματικό τραγουδιστή με falsetto που έμοιαζε με τον King Diamond κάποιες στιγμές. Ακόμα και η διασκευή στο “Long live rock n’ roll” των RAINBOW, είναι ιδιαίτερα καλή, αν και δεν κολλά στο φωνητικό εύρος του Lizzy. Σίγουρα, την πρώτη περίοδό τους, απείχαν πολύ από τον χαρακτηρισμό που τους είχαν δώσει οι πολέμιοί τους, ως Lizzy Boredom.
MAYHEM – “Deathcrush” (Posercorpse Music, 1987)
Είναι γνωστό ότι δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός των MAYHEM και του black metal γενικότερα. Ακούγοντας όμως το “Deathcrush” και πάλι, μετά από πάρα πολλά χρόνια, συνειδητοποιώ για ποιον λόγο θεωρείται τόσο σημαντικό για όλο το κίνημα της ακραίας μουσικής κι όχι μόνο για το Νορβηγικό black metal. Εκείνη την περίοδο, αν εξαιρέσει κανείς τα πρώτα άλμπουμ των BATHORY, δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι τόσο ακραίο σε όλα τα επίπεδα, από την μουσική, τα φωνητικά, το image. Παιγμένο όλο one take, με τα φωνητικά να ηχογραφούνται ύστερα από πάνω, από τον Maniac, πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να ξαναβγεί κάτι τόσο ακραίο (και αρκετοί πέθαναν στο μεσοδιάστημα, ενώ κάηκαν και πολλές εκκλησίες)… Οι MAYHEM, είναι πολύ παραπάνω από το πώς παρουσιάζονται στην ταινία “Lords of chaos” και οι οπαδοί τους το γνωρίζουν.
MEDIEVAL STEEL – “Medieval steel” (Sur Records, 1984)
Στην ιστορία του heavy metal, βγήκαν αρκετά συγκροτήματα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, που έβγαλαν μόνο ένα single ή EP και μετά εξαφανίστηκαν. Οι MEDIEVAL STEEL, ήταν σίγουρα από τα συγκροτήματα που βγάζοντας ουσιαστικά μόνο ένα EP, το ομώνυμό τους, το 1984, κατάφεραν να δημιουργήσουν αίσθηση, αλλά δυστυχώς να μην έχουν συνέχεια και το EP τους αυτό να πωλείται σε εξωφρενικές τιμές πλέον. Από τα τέσσερα κομμάτια της εν λόγω κυκλοφορίας, σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, ξεχωρίζει το “Medieval steel”, ένα πραγματικά επικό τραγούδι, που θα μπορούσε να είναι το απόλυτο hit από γκρουπ όπως οι OMEN για παράδειγμα. Ίσως η ιστορία να απέδωσε δικαιοσύνη, ίσως όχι, το βέβαιο είναι ότι για τους οπαδούς του επικού metal, οι MEDIEVAL STEEL, είναι αρκετά ψηλά στην εκτίμησή τους.
MERCYFUL FATE – “Mercyful fate” (Rave-On Records, 1982)
Προσέξτε τώρα κάτι. Είμαστε στο 1982, έτσι; Και βγαίνει ένα συγκρότημα, μ’ έναν τύπο που ακούγεται σαν τους χειρότερους εφιάλτες μας, με απόκοσμες στριγγλιές από τον King Diamond που σκίζουν την ατμόσφαιρα, στο εξώφυλλο μία ημίγυμνη μοναχή σταυρώνεται και στο εσώρουχό της έχει μία πεντάλφα. Το EP αυτό, είναι ευρύτερα γνωστό κι ως “Nuns have no fun”. Γυρίστε τον χρόνο πίσω και πείτε μου αν είχαν βγει πολλά πιο ακραία πράγματα από αυτό… Μουσικά, το “Mercyful fate”, περιέχει ένα από τα καλύτερα κομμάτια του σχήματος, το “Corpse without soul”, που δεν είναι τυχαίο ότι οι METALLICA στο διαβόητο medley που έκαναν στους Δανούς, συμπεριέλαβαν και το αρχικό riff αυτού του κομματιού. Το “Nuns have no fun”, είναι ξεκάθαρα η δική τους εκδοχή για το “Living after midnight”, αλλά γενικότερα η επιρροή των PRIEST και NWOBHM σχημάτων όπως οι SATAN, ANGEL WITCH, υπάρχει διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Εγώ, δεν θα έβγαζα και τους SCORPIONS της δεκαετίας του ’70 από τις επιρροές. Το μαγικό κιθαριστικό δίδυμο των Shermann / Denner, έβγαζε μάτια από τότε και πραγματικά η έμπνευση του σχήματος ήταν κάτι το μοναδικό, αφού στο ντεμπούτο τους, “Melissa”, δεν χρησιμοποίησαν ούτε ένα κομμάτι από το EP που είχαν κυκλοφορήσει λίγους μήνες πριν. Το λες και μαγκιά.
MY DYING BRIDE – “Symphonaire infernus et spera empyrium” (Peaceville, 1992)
Οι Βρετανοί doom/deathsters, MY DYING BRIDE, κυκλοφορούσαν το ντεμπούτο EP τους, “Symphonaire infernus et spera empyrium” και τίποτα πλέον δεν θα ήταν ίδιο στο ιδίωμα. Ξεκινώντας, τόλμησαν να βάλουν στην πρώτη πλευρά το ομώνυμο κομμάτι που διαρκεί πάνω από 11 λεπτά, χωρίς να ενδιαφέρονται για οποιεσδήποτε νόρμες. Στη συνέχεια τόλμησαν να βάλουν στο death metal, βιολί, δίνοντας μία ξεχωριστή διάσταση. Στο EP αυτό, ακούγονται περισσότερο death, παρά doom metal, βέβαια, με πολλές αλλαγές ρυθμού στα κομμάτια και όχι μόνο αυτό το αργόσυρτο ύφος, που από ένα σημείο και μετά, με κουράζει αφόρητα. 2-3 μήνες αργότερα, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, “As the flower withers”, αλλά με το EP τους αυτό, έδωσαν το στίγμα τους, ότι δεν επρόκειτο για ένα ακόμα death ή doom συγκρότημα, αλλά για τον ορισμό του death/doom, σε μία σκηνή, εκεί στο Yorkshire, που έμελλε να γίνει συνώνυμη του μουσικού σκοταδιού.
NAPALM DEATH – “Mass appeal madness” (Earache, 1991)
Ώρες-ώρες, η βλακεία που δέρνει τους οπαδούς, είναι ανίκητη, αλλά και αδικαιολόγητη. Έχουν βγάλει οι NAPALM DEATH το 1990 το “Harmony corruption”, έναν τρομερό death metal δίσκο και οι οπαδοί τους, τους γυρίζουν την πλάτη, επειδή δεν έπαιζαν το μονόχνοτο grindcore του “Scum” ή του “From enslavement to obliteration”. Προφανώς, είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν για ξεπούλημα τους MAIDEN επειδή έβαλαν πλήκτρα στο “7th son of a 7th son” κ.ο.κ. Μπήκαν στο στούντιο, λοιπόν, ο Mark “Barney” Greenway και η παρέα του και μας σέρβιραν ένα από τα κλασικά τους EP, με τέσσερα κομμάτια και 9 λεπτά διάρκεια! Επανηχογράφησαν δύο κομμάτια από το “From enslavement…” και μας πέταξαν στο πρόσωπο το “Mass appeal madness” και το “Pride assassin”, δύο death metal οδοστρωτήρες και όποιον πάρει ο χάρος. Να υπενθυμίσουμε τη σύνθεση του γκρουπ που αμφισβητήθηκε κιόλας εκείνα τα χρόνια, που να πάρει ο διάολος… “Barney”, Jesse Pintado, Shane Embury, Mitch Harris, Mick Harris. All-star καφρίλας!!!
NEVERMORE – “In memory” (Century Media, 1996)
Μάλιστααα… Σ’ αυτήν την κυκλοφορία, θα πρέπει να πω ότι βρίσκεται το αγαπημένο μου τραγούδι από τους NEVERMORE, ever. Το “Matricide”, ένα τραγούδι όπου ο Warrel Dane σπαράζει για την καταστροφή που έχουμε προξενήσει στο περιβάλλον και προέρχεται από παλιό τραγούδι των SANCTUARY. Όπως παλιό τραγούδι των SANCTUARY, είναι και το “The sorrowed man”, μία πολύ ωραία μπαλάντα που κλείνει το EP. Το θέμα είναι, βέβαια, και πως ανοίγει το “In memory”. Με το “Optimist or pessimist”, που με τον aggressive, σχεδόν thrashy ρυθμό του, μας βάζει για τα καλά στο κλίμα του “The politics of ecstasy” που θα ακολουθούσε ελάχιστους μήνες αργότερα. Καθόλου αδιάφορο και το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, ενώ δεν λείπει και η κλασική διασκευή που επιβάλλεται σχεδόν να γίνεται σε τέτοιου είδους κυκλοφορίες. Όπως συνήθιζε (αλήθεια, δεν μπορώ να χωνέψω ότι γράφω σε παρελθοντικό χρόνο για τον Dane) στις κυκλοφορίες του, ο αγαπημένος μας ξανθομάλλης frontman, οι διασκευές του ήταν εντελώς ασυνήθιστες, αυτή τη φορά επέλεξε ένα medley από δύο τραγούδια των BAUHAUS και όπως πάντα, τα έφερε στα μέτρα του σχήματος. Ενός σχήματος, που εκτός από τον αρχιβιρτουόζο Jeff Loomis, στην κιθάρα πλέον είχε φέρει και τον Pat O’ Brien, τον κιθαρίστα που αργότερα πήγε στους CANNIBAL CORPSE και πρόσφατα έγινε πρωταγωνιστής πολύ αρνητικών περιστατικών. Η προσθήκη δεύτερης κιθάρας υπήρξε ζωτικής σημασίας για το συγκρότημα, όπως και η παρουσία του Van Williams ως πλήρες μέλος του σχήματος. Το “In memory”, λειτούργησε ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΑ ως EP. Μας έβαλε ομαλά στη νέα εποχή του σχήματος και άλλαξε τις ζωές μας προς το καλύτερο.
NUCLEAR ASSAULT – “The plague” (Combat, 1987)
Μετά το εξαιρετικό crossover thrash ντεμπούτο τους, “Game over”, οι NUCLEAR ASSAULT έβγαλαν τούτο εδώ το EP, που περιέχει έξι ακυκλοφόρητα κομμάτια, ξεκινώντας με το instrumental… “Game over”!!! Ναι, είχε τον τίτλο του προηγούμενου δίσκο τους. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα υπόλοιπα τραγούδια, αφού ιδιαίτερα τα “Justice” και “Cross of iron” (έτσι ήταν να ονομαστεί ο δίσκος, αλλά η εταιρία είχε αντιρρήσεις για το εξώφυλλο, που καταλαβαίνετε εύκολα ότι θα είχε αντιδράσεις από την εκκλησία) είναι αγαπημένα, νομίζω ότι ο βασικός λόγος ύπαρξης αυτού του EP στην λίστα μας, είναι το “Butt fuck (You figure it out)”. Ένα τραγούδι που αποτελεί τη φυσική συνέχεια του “Hang the Pope” που υπήρχε στο “Game over”, με έντονο το S.O.D. στοιχείο (καθόλου παράλογο, αφού ο υπερ-κάφρος Dan Lilker, έπαιζε μπάσο και σ’ εκείνους) με τους στίχους να αφορούν τον Vince Neil των MOTLEY CRUE και το γνωστό δυστύχημα που είχε και κόστισε τον θάνατο του Razzle των HANOI ROCKS. Στο τραγούδι αυτό, οι NUCLEAR ASSAULT, θέλουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο γεγονός ότι ο διάσημος τραγουδιστής έκανε εθελοντική εργασία και πλήρωσε για να μην μπει φυλακή και δεν εξέτισε ποινή όπως όλοι οι υπόλοιποι που –ιδιαίτερα αν ήταν σε νεαρή ηλικία- τους βίαζαν, όπως με σαφήνεια αναφέρεται στο ρεφρέν!!! Καθαρά ερωτικό άσμα, καταλαβαίνετε…
OVERKILL – “!!!Fuck you!!!” (Under One Flag, 1987)
Να, μία ακόμα εξαίρεση στον αρχικό μας κανόνα. Το θρυλικό αυτό EP των OVERKILL, περιέχει μία διασκευή στο “Fuck you” των punk rockers, SUBHUMANS και πέντε ζωντανά ηχογραφημένα κομμάτια, ουσιαστικά τίποτα καινούργιο ή που να άλλαξε τον ρου της ιστορίας του σχήματος. Όμως, σας διαβεβαιώνω ότι δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να βγεις σε δισκοπωλείο το 1987, με τη λογοκρισία στα χειρότερά της, μ’ ένα βινύλιο που ονομάζεται “Fuck you” κι έχεις στο εξώφυλλο ένα μεγαλοπρεπέστατο κωλοδάχτυλο!!! Στο οπισθόφυλλο του δίσκου, το γκρουπ κάνει ένα μικρό λογοπαίγνιο με τους στίχους του τραγουδιού, κάτω από μία φωτογραφία με το κοινό και το σχήμα να υψώνουν το μεσαίο δάχτυλο, γράφοντας: “To all our fans… We do care what you say, but to everyone else: !!Fuck you!!!”. Με τους OVERKILL να έχουν την καλύτερη σύνθεση της καριέρας τους, με Rat Skates και Bobby Gustafson δηλαδή, οι ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών, είναι εξαιρετικές, γεμάτες ενέργεια, μ’ ένα tip, να ακούσετε στη μέση του “Rotten to the core”, το πολύ έξυπνο πέρασμα του τραγουδιού των 30s, “You are my sunshine”.
PARADISE LOST – “As I die” (Music For Nations, 1993)
Εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία ακόμα περίπτωση που «τεντώνουμε» τα όρια που έχουμε θέσει στο αφιέρωμα, αφού το βασικό κομμάτι του EP, ήταν από πριν γνωστό. Ή μήπως όχι; Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, βρισκόμασταν στο μεταίχμιο, όπου το CD γινόταν το μοναδικό ίσως format που θα αγοράζαμε, αλλά μέχρι το 1993-1994 το βινύλιο ακόμα το συναγωνιζόταν. Το “As I die”, υπήρχε μόνο στην έκδοση του CD του “Shades of God”, αλλά όχι στην έκδοση του βινυλίου. Ο λόγος που βρίσκεται το EP εδώ, είναι ότι το “As I die”, κυκλοφορώντας λίγους μήνες πριν το “Icon”, μας έδινε έναν σαφή προσανατολισμό σχετικά με το που θα κινούνταν τα επόμενα χρόνια οι LOST, δηλαδή σε ότι αφορά το “Icon” και το “Draconian times” βασικά. Τα δύο επόμενα κομμάτια, το “Rape of virtue” και η διασκευή στο “Death walks behind you” (διασκευή στους ATOMIC ROOSTER, για μια ακόμη φορά, ασυνήθιστη διασκευή για τους Βρετανούς), υπάρχουν στην γιαπωνέζικη έκδοση του “Shades of God”, τότε αρκετά δύσκολο και δαπανηρό σπορ να βρεις τα bonus αυτά. Το EP, κλείνει με μία ικανοποιητική live εκδοχή του “Eternal” από την περιοδεία που είχε προηγηθεί. Συνολικά, όχι ότι καλύτερο έχουμε ακούσει από το σχήμα, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε το EP, είναι ιδανικός για να μας κάνει να κατανοήσουμε τον λόγο ύπαρξης των Extended Play.
PRETTY MAIDS – “Pretty Maids” (Bullet Records, 1983)
Ξεκινώντας ως μπάντα διασκευών, με διαφορετικό όνομα, οι PRETTY MAIDS, έβγαλαν δύο demo με δικά τους τραγούδια, που κίνησαν την περιέργεια της Bullet Records, η οποία τους υπέγραψε κι έβγαλαν από εκεί το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 1983, με το tracklisting ουσιαστικά βασισμένο στο δεύτερο demo τους, με 6 τραγούδια και συνολική διάρκεια σχεδόν 25 λεπτά. Όσο κι αν μου αρέσουν τα πιο uptempo τραγούδια τους, όταν βγάζουν οι PRETTY MAIDS ωραία midtempo, παθαίνω πλάκα… Ακούστε το “Children of tomorrow”, για παράδειγμα, τρομερό δείγμα γραφής του τι θα ακολουθούσε… Ή το μελωδικότατο “Fantasy” και το πιο δυναμικό “Shelly the Maid”. Δεν είναι τυχαίο ότι η πολυεθνική CBS, τους τσίμπησε αμέσως μετά, επανακυκλοφόρησε το EP και λίγους μήνες μετά τους έβαλε στο στούντιο να γράψουν το “Red, hot and heavy”. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
QUEENSRYCHE – “Queensryche” (206 Records, 1983)
Υπάρχουν, αλήθεια, λόγια για να περιγράψει κανείς το ομώνυμο EP των QUEENSRYCHE; Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν μπορούσαν να βρουν εταιρία μ’ αυτό το υλικό στα χέρια τους, μ’ έναν τραγουδιστή όπως ο Geoff Tate, του οποίου η φωνή πήγαινε σε νότες που οι υπόλοιποι τραγουδιστές της εποχής, ούτε καν φαντάζονταν ότι μπορούσε να φτάσει ανθρώπινη φωνή. Ένα αριστουργηματικό EP heavy/power metal, με τις τσιρίδες του, τα προοδευτικά του σημεία, αποτελούμενο από τέσσερα τραγούδια στην αρχική του έκδοση και πέντε στην επανακυκλοφορία του από την ΕΜΙ, το 1988, που όλα τους, αγγίζουν την τελειότητα. Το εναρκτήριο “Queen of the reich”, ακόμα και τώρα παίζεται κατά κόρον στα rock club και προκαλεί τις ίδιες αντιδράσεις με αυτές της δεκαετίας του ’80, ενώ ξεχωριστή μνεία πρέπει να δοθεί στον λυρισμό του “The lady wore black” (ψάξτε και την εκπληκτική του ακουστική εκτέλεση κάποια χρόνια αργότερα) και το “Prophecy” της επανακυκλοφορίας. Με τέτοια έμπνευση πως να μην μπεις στο στούντιο και να δημιουργήσεις ένα ντεμπούτο full length της αξίας του “The warning”; Ένα EP, που ακούγεται φρέσκο, μέσα στην κλασικούρα του, ακόμα και σήμερα. Άνετα!
RATT – “Ratt” (Music For Nations, 1983)
Βάζω την Ευρωπαϊκή έκδοση εδώ, πολύ απλά επειδή είχε κι ένα τραγούδι παραπάνω, το “You ’re in trouble”. Εμείς έχουμε μείνει με την εικόνα RATT = ποζεράδες!!! Ναι, γι’ αυτό είχαν μπει στη συλλογή “Metal Massacre” και μάλιστα στην πρώτη version της (ναι, μαζί με METALLICA, AVATAR, STEELER, CIRITH UNGOL και λοιπούς) με το κομμάτι “Tell the world”, που συμπεριλαμβάνεται και στο ΕP που εξετάζουμε εδώ. Μιλάμε για ένα σχήμα που είχε έναν εκπληκτικό κιθαρίστα, τον Warren DeMartini κι έναν frontman χαρισματικό, τον Stephen Pearcy. Με έντονες τις επιρροές από VAN HALEN και AEROSMITH (δεν είναι τυχαία και η διασκευή στο “Walking the dog”, του Rufus Thomas, το οποίο είχαν διασκευάσει και οι AEROSMITH στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, 8 χρόνια πριν), το EP αυτό πήγε πάρα πολύ καλά και ως αποτέλεσμα, τους τσίμπησε η πολυεθνική Atlantic και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Έτσι για τα γούστα, τα πόδια στο εξώφυλλο (όπως και στο ντεμπούτο τους, “Out in the cellar”), ανήκουν στην Tawny Kittaen, τότε κοπέλα του κιθαρίστα Robbin Crosby (αργότερα έγινε ακόμα πιο γνωστή όταν παντρεύτηκε τον Coverdale και την είδαμε σε όλα τα video του “Whitesnake”, μέχρι που του ξεκοκάλισε την περιουσία στο πλουσιοπάροχο διαζύγιο που πήρε).
SACRED REICH – “Surf Nicaragua” (Metal Blade, 1988)
Κι εκεί που έχουν βγάλει το “Ignorance” κι ο διεθνής Τύπος φτάνει σε σημείο να τους παραλληλίζει με τους SLAYER, οι SACRED REICH, έρχονται το 1988 και μας παραδίδουν τα μυαλά σε μία περιποιημένη πιατέλα, πάνω σε σανίδα του surf. Από το εξώφυλλο καταλάβαινε κανείς ότι δεν επρόκειτο για ένα κοινότυπο EP. Το ομώνυμο κομμάτι, είναι ίσως το πιο δημοφιλές τραγούδι του σχήματος, το “One nation”, είναι τόσο καλό, ώστε ανάγκασε τους SOULFLY του Max Cavalera να το διασκευάσουν στο τρίτο άλμπουμ τους (με δύο μέλη τους να συμμετέχουν), ενώ νομίζω ότι έστρωνε τον δρόμο για το “American way” που θα ακολουθούσε και μ’ έκανε να τους προσκυνήσω, διότι τόλμησαν να κάνουν πράγματα που πολλοί της γενιάς τους κώλωναν να κάνουν. Το “Draining you of life”, έχει καταιγιστικό ρυθμό, αλλά όχι και το κορυφαίο τους, ενώ η διασκευή στο “War pigs” είναι πραγματικά καλή. Πλάκα έχει το γεγονός, ότι υπάρχουν δύο demo εκτελέσεις τραγουδιών του πρώτου δίσκου τους και στην έκδοση του CD και σ’ αυτή το βινυλίου, από λάθος, διότι αρχικά ήταν bonus track μόνο για το CD!!! Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Από τα πιο σημαντικά EP στο thrash metal, σίγουρα.
SAVATAGE – “The dungeons are calling” (Music For Nations, 1984)
Αμάν, αμάν, αμάν… Μιλάμε για το EP, που ήταν να συμπληρώσει την κυκλοφορία του “Sirens”, αλλά δεν χωρούσε χρονικά και τους βγήκε …ενάμισης δίσκος!!! Εξ ου και η ατμόσφαιρα, που είναι πανομοιότυπη. Με τη μόνη διαφορά, ότι ενώ το “Sirens” έχει κάποια κομμάτια που θα μπορούσαν ίσως να λείπουν, το “The dungeons are calling”, δεν έχει κανένα απολύτως. Άντε να άλλαζα λίγο τα χαμηλά φωνητικά του “The whip” στο ρεφρέν. Λίγοι κατάλαβαν το εξώφυλλο, που έχει μια νεκροκεφαλή με σύριγγα, διότι ο δίσκος μιλά για τη μάστιγα των ναρκωτικών σχεδόν σε όλα τα κομμάτια του. Ξεκινάς με “The dungeons are calling”, πετάς την τσιρίδα ρε Oliva και μέχρι να συνέλθουμε, μας χτυπάς αλύπητα με το “By the grace of the witch”. Δεν ξηγιέσαι καλά ρε Jon… Αμ ο συγχωρεμένος ο Criss Oliva; Σόλο, riff; Πάρε κι ένα υπερέπος “City beneath the surface” (που όπως και το “The whip” είναι από την εποχή των AVATAR) και μένεις σέκος. HEAVY METAL. Αμερικάνικο, ανόθευτο, με φασαριόζικες κιθάρες, φωνητικά στο Θεό και ΨΥΧΗ!!! Τελειότητα από την αρχή μέχρι το τέλος. Όταν έπιανες το βινύλιο στα χέρια σου, το ένιωθες 45 κιλά, όχι μόνο επειδή τα βινύλια της MFN ήταν βαριά, απλά κουβαλούσε πολλά κιλά @@@.
SENTENCED – “Love & death” (Century Media, 1995)
Δεν είχαν περάσει 7-8 μήνες από την πυρηνική βόμβα του “Amok”, γεμάτη έμπνευση οι SENTENCED μπήκαν στο στούντιο κι έγραψαν ένα EP, που «βρώμαγε» “Amok” από την αρχή μέχρι το τέλος. Οκ, το “The way I wanna go” που άνοιγε το “Love & death”, έδειχνε αρκετά προς τα πού θα το πήγαιναν στο “Down”, την επόμενη χρονιά, σε πιο gothic metal μονοπάτια, αλλά τραγούδια όπως το “Dreamlands”, για παράδειγμα, χώραγαν άνετα στο full length, όπως και το “Obsession”. Εντάξει, δεν είχε το νέο “Nepenthe”, αλλά ιδιαίτερα αν το αγόραζε κανείς στην επανέκδοση, μαζί με το “Amok”, μπορούσε να αντιληφθεί την έμπνευση που είχαν οι Σκανδιναβοί εκείνη την περίοδο. Το “Love & death”, ήταν και η τελευταία ηχογράφησή τους με τον Taneli Jarva στα φωνητικά, ο οποίος, ούτως ή άλλως, δεν ταίριαζε σε καμία περίπτωση με το ύφος που ακολούθησαν αργότερα (και να σας πω την αλήθεια, ποτέ δεν μου έκατσαν στα αυτιά οι BLACK LEAGUE που δημιούργησε). Όπως κάθε EP που σέβεται τον εαυτό του, έχει και μία διασκευή στο “White wedding” του Billy Idol, που ταιριάζει «γάντι» στο κλίμα.
SKYCLAD – “Tracks from the wilderness” (Noise, 1992)
Την περίοδο μετά το “A burnt offering for the bone idol”, οι SKYCLAD ήταν πυραυλοκίνητοι (αυτό το επίθετο μου θυμίζει τον χαρακτηρισμό που έδιναν στον Τάρλατς στο ξεκίνημα της καριέρας του, άσχετο!!!). Μαγικό τραγούδι το “Emerald”, μαγική και η διασκευή του, με τον Brian Robertson (THIN LIZZY) ως guest, πολύ δυναμικό το “When all else fails” και κλασικά υπνωτιστική η μπαλάντα “Room next door”. Η δεύτερη πλευρά του δίσκου, έχει τρία τραγούδια από τη μεγαλύτερη μέχρι τότε εμφάνιση του σχήματος, στο Dynamo Open Air το καλοκαίρι του 1992. Όμως μόνο και μόνο και την ιστορία που υπάρχει μετά την κυκλοφορία του, αξίζει η καταγραφή του στα καλύτερα heavy metal EP. Περιμένοντας να δουν οι SKYCLAD αν θα μπορέσουν να περιοδεύσουν με τους MANOWAR για την προώθηση του “The triumph of steel”, κλήθηκαν να παίξουν σ’ ένα εταιρικό συνέδριο τη διασκευή στο “Emerald”. Με την προϋπόθεση όμως ότι θα ήταν play-back!!! Το συγκρότημα δεν μπορούσε να κάνει κάτι να το αποφύγει, πλην όμως συμφώνησαν ότι θα έπαιζαν εντελώς γυμνοί. Και η Fritha Jenkins που έπαιζε βιολί τότε. Σ’ ένα χώρο, τίγκα σε γραβατωμένους χαρτογιακάδες που αντάλλαζαν επαγγελματικές κάρτες, βγήκαν οι Βρετανοί folk metallers, ξεβράκωτοι!!! Ο υπεύθυνος της Noise στην Αγγλία, φρίκαρε όταν τους είδε να βγαίνουν στη σκηνή, πρόλαβε και γράπωσε τον Martin Walkyier, οι υπόλοιποι όμως βγήκαν γυμνοί στη σκηνή και σήκωναν και τα όργανά τους για να φαίνονται… τα άλλα όργανα!!! Οι αντιδράσεις του κόσμου από κάτω ήταν ποικίλες, αλλά ο Karl Walterbach που βρισκόταν στον χώρο, ενθουσιάστηκε με το θράσος τους και τους έδωσε την ευκαιρία (και τα χρήματα) να περιοδεύσουν με τους MANOWAR.
SLAYER – “Haunting the chapel” (Metal Blade, 1984)
Έχει βγει το “Show no mercy” και οι SLAYER έχουν ταρακουνήσει το σύμπαν για τα καλά, με την ακραία τους μουσική και τη σκηνική τους παρουσία. Αφού πέρασαν λίγοι μήνες, αποφάσισαν να βγάλουν κι ένα EP, που ουσιαστικά αποτέλεσε τη μετάβασή τους στο “Hell awaits”. Αυτό ήταν το “Haunting the chapel”. Το τερμάτισαν. Πρώτη πλευρά: “Chemical warfare”. Ελάτε τώρα, μου κάνετε πλάκα. Μιλάμε για ένα από τα κορυφαία τραγούδια που είχαν συνθέσει ποτέ οι Αμερικάνοι metallers. Έξι λεπτά ταξιδιού στην κόλαση και πίσω, με ανελέητο κοπάνημα. “Nothing to see where the sleeping souls lie, chemical warfare” κι αν δεν γίνει καφέ το παντελόνι σου, γράψε μου. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το κομμάτι και το “Captor of sin” που ανοίγει τη δεύτερη πλευρά, τα έπαιζαν σε πολλές περιοδείες, όχι τυχαία αφού είναι στον αφρό της δισκογραφίας τους, ανάμεσα σε τόσα και τόσα αριστουργήματα. Όχι ότι το ομώνυμο κομμάτι πάει πίσω, φυσικά. Αν βρείτε την επανακυκλοφορία που έχει και το “Aggressive perfector”, την άλλη υπερκομματάρα από τη συλλογή “Metal massacre III”, προτιμήστε το, εκτός κι είστε συλλέκτης πρώτων εκδόσεων (κάτι που ελπίζω να μην συμβαίνει γιατί θα έχετε ξοδέψει πολλά χρήματα).
SODOM – “In the sign of evil” (Devil’s Game, 1985)
Θα μου επιτρέψετε να απαγγείλω μερικούς στίχους από το άλμπουμ αυτό, ωδή στην καφρίλα. Ένα άλμπουμ που και οι VENOM ηχούν σαν τους RUSH μπροστά τους:
“Love to drink the blood of the slut, adore the bestial rite
Eat the virgins heart warm and sweet, destroy the unborn holy meat”
“I turn the cross upside down
And read Satanic Bible with fucking grown
My life begins at midnight twelve
Masturbate to kill myself”
“Witch, bitch, no sleep in Sodom
God, shock, last night for Satan
Spell, Hell, this fight is blind”
Όπως καταλαβαίνετε και ιδέα να μην είχατε για τους SODOM, δεν παίζουν και αυτό που λέμε «ερωτικές μπαλάντες». Ανείπωτη καφρίλα, punk συναίσθημα και το ακραίο metal να αναβλύζει μέσα από ύμνους όπως το “Outbreak of evil” ή το “Blasphemer” που λατρεύουν οι οπαδοί τους και τα παίζουν μέχρι και σήμερα στις συναυλίες τους. Ο ήχος είναι τόσο ωμός και ακατέργαστος, που ακόμα και που δεν πετυχαίνουν καμία νότα σε οποιοδήποτε break ή τα φωνητικά μπαίνουν όπου να ‘ναι, κυριολεκτικά, λατρεύω το άλμπουμ, γιατί είναι αυθεντικό όσο λίγα. Θα πρέπει να τονίσω ότι η επανηχογράφησή του και η κυκλοφορία του το 2007, είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που επικρότησα καθώς είναι υπερπλήρης.
THE DILLINGER ESCAPE PLAN feat. Mike Patton – “Irony is a dead scene” (Epitaph, 2002)
Θα είμαι απολύτως ειλικρινής. Τους DILLINGER ESCAPE PLAN, ποτέ δεν μπόρεσα να τους χωνέψω/ακούσω. Το “Irony is a dead scene” το πήρα επειδή εκλεκτοί φίλοι/γνώστες της σκηνής (Αλατάς, Παπαευθυμίου, Καλοσπύρος), μου μιλούσαν συνεχώς για δαύτους κι επειδή τραγουδούσε ο Mike Patton, που τότε οι εμφανίσεις του ήταν σποραδικές. Το mathcore δεν το έχω σε υπόληψη, δεν μπορώ να το καταλάβω, αυτό εδώ το EP όμως, πρέπει να είναι από τις πιο στριφνές κυκλοφορίες. Μέχρι και το booklet έχει ασυνήθιστο «κοπτικό», μ’ ένα περίεργο δίπλωμα και εσώφυλλο με το παιδάκι στην εικόνα. Προσωπικά μου ακούγονται σαν MR. BUNGLE που έχουν πάρει speed και είναι πολύ πιο ακραίοι. Not my cup of tea, αλλά για το ιδίωμα, θεωρείται κορυφή. Απλά, ως trivia, πριν τον δίσκο αυτό, ο ελληνικής καταγωγής τραγουδιστής τους, Dimitri Minakakis, αποχώρησε επειδή δεν την πάλευε με τις συνεχόμενες περιοδείες, ύστερα από ένα tour με τους MR. BUNGLE. Το γκρουπ είχε αποφασίσει το EP αυτό, να είναι instrumental και ζήτησε από τον Mike Patton βοήθεια για να βρουν εταιρία. Κουβέντα στην κουβέντα, κατέληξαν να τραγουδήσει κιόλας, έστω κι ως guest. Κλασικά, έχει και τη διασκευή του, στο “Come to Daddy” των APHEX TWIN.
TOOL – “Opiate” (Zoo, 1992)
Ντεμπούτο από τους TOOL το 1992, με το EP “Opiate”, που χρωστάει το όνομά του στον Μαρξ και την ατάκα ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Ακόμα και το ξεκίνημά του, το γκρουπ είχε τον trademark ήχο, ο οποίος τους έκανε από τα κορυφαία σχήματα στον χώρο της σκληρής μουσικής τα τελευταία 20-25 χρόνια, παρότι ουσιαστικά υποχρεώθηκε από την εταιρία του να συμπεριλάβει στο EP αυτό, τα πιο metal και σκληρά του τραγούδια. Οι διάρκειες είναι «ανθρώπινες» και μην ψαρώνετε από το “Opiate” που διαρκεί 8 λεπτά και κάτι, αφού τα τελευταία 2-3, είναι ένα hidden track, ενώ δύο από τα έξι τραγούδια, είναι ζωντανές ηχογραφήσεις. Προκλητικοί από το ξεκίνημά τους, στο καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, το “Hush”, γύρισαν video clip, όπου ήταν γυμνοί σ’ ένα λευκό δωμάτιο, με tape στο στόμα και στα γεννητικά τους όργανα, είχαν πινακίδες που έγραφαν: “Parental Advisory: Explicit Parts”, κοροϊδεύοντας σαφώς τη λογοκρισία στην χώρα τους. Πολύ καλό πρώτο δείγμα γραφής.
VADER – “Sothis” (Baron, 1994)
Ακόμα και να μην σου αρέσουν οι Πολωνοί death metallers, VADER, σ’ ένα αφιέρωμα που αφορά EP, δεν μπορείς να μην συμπεριλάβεις ένα συγκρότημα που έχει τιμήσει το format όσο ελάχιστοι, έχοντας κυκλοφορήσει 10 (ολογράφως, δέκα) EP κατά τη διάρκεια της καριέρας τους. Δεν θα πω ψέματα, τους VADER έχω πάψει να τους ακολουθώ τα τελευταία αρκετά χρόνια, καθώς η μουσική τους δεν έχει να μου προσφέρει τις συγκινήσεις του παρελθόντος, όμως το πρώτο τους EP, με τίτλο “Sothis”, με κάποια τραγούδια να βρίσκουν το δρόμο στο δεύτερο άλμπουμ τους, “De profundis”. Πλέον των υπολοίπων κομματιών, με την καταιγιστική ροή, βρίσκει κανείς και μία διασκευή στο “Black Sabbath”, που δεν μπορώ να πω ότι είναι λόγος για να αγοράσει/ακούσει κανείς αυτή τη δουλειά.
VIRGIN STEELE – “Wait for the night” (Mongol Horde, 1983)
Δεν μπορεί παρά να είναι λογικό να σκέφτομαι την κατάντια ενός πάλαι ποτέ αγαπημένου σχήματος, κάθε φορά που γράφω γι’ αυτό και ο λόγος για τους VIRGIN STEELE, που μπορεί πλέον να έχουν γίνει καρικατούρα του παλιού τους εαυτού, αλλά στα 80s και τα 90s, μας χάρισαν αριστουργήματα κι αυτό δεν σβήνει, δεν διαγράφεται. Είμαστε στο 1983 και το σχήμα έχει βγάλει τα δύο πρώτα, πολύ καλά άλμπουμ, με τον Jack Starr στην κιθάρα. Τούτο το EP, που κυκλοφόρησε στην Ευρώπη ως “A cry in the night”, με διαφορετικό tracklist και εξώφυλλο, ήταν το τελευταίο με τον Starr στη σύνθεση. Καλές οι συνθέσεις, ιδιαίτερα το “Wait for the night”, θα μπορούσε να είναι το ισοδύναμο του “Don’t say goodbye (tonight)”, που ούτως ή άλλως, σε μορφή remix, ανοίγει την κυκλοφορία. Δυνατά όλα τα τραγούδια, στο κλασικό ύφος των πρώτων δίσκων τους, συγκροτούν ένα σύνολο που αγαπούν όλοι οι οπαδοί του σχήματος.
WARLORD – “Deliver us” (Metal Blade, 1983)
Τον Brian Slagel, ιδρυτή της Metal Blade, τον έχω πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου για τις επιλογές του στα 80s. Δεν ήταν τυχαίο ότι οι WARLORD στις θρυλικές συλλογές της Metal Blade, τα “Metal massacre”, συμμετείχαν σε δύο (!!!) με τα “Lucifer’s hammer” και “Mrs. Victoria”, τη δεύτερη φορά, όπως λένε «under public demand”!!! Δύσκολα μπορεί κανείς να περιγράψει με λόγια τον ήχο των WARLORD. Επικό metal σίγουρα, με prog στοιχεία, απέραντο λυρισμό και αρκετό NWOBHM. Το “Deliver us” περιέχει 6 από τα καλύτερα δείγματα επικού metal στην ιστορία της μουσικής και δίκαια έχει έναν τόσο cult χαρακτήρα. Bill Tsamis στις κιθάρες, Mark Zonder στα τύμπανα, Damien King στα φωνητικά και η Diane Kornarens στα πλήκτρα, με το trivia της ιστορίας, ότι πρόκειται για την αδερφή του John “Fifty Bucks” Kornarens, που δάνεισε 50 δολάρια στον Lars Ulrich για να συμμετέχει στη συλλογή “Metal Masacre”. 6/6 σε αρτιότητα κομματιών, με την ιστορία να μη σβήνει παρά τα όποια στραβοπατήματα έχω να καταλογίσω στον Tsamis.
Κι έφτασε η ώρα για το + 3, αφού θα μιλήσουμε για τρία από τα κορυφαία EP ελληνικών συγκροτημάτων:
NECROMANTIA – “Ancient pride” (Osmose, 1997)
Ένα από τα καλύτερα δείγματα αυτού που ονομάζουμε Hellenic black metal, αποτελεί το “Ancient pride” των NECROMANTIA. Με τον συγχωρεμένο Baron Blood, στο οχτάχορδο μπάσο, να σπέρνει και να ορίζει τον ήχο του σχήματος και τον Magus Wampyr Daoloth να κάνει μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες του, το EP αυτό, έχει όλα τα στοιχεία που έκαναν το ιδίωμα ξεχωριστό στα 90s. Το φλάουτο στο “Ancient pride”, δίνει έναν έντονο folk αέρα, αλλά εκεί που στέκομαι πάντα, είναι η εκπληκτική διασκευή στο “Each dawn I die” των MANOWAR, την οποία φοβόμουν να ακούσω, μήπως και είχαν ξεσκίσει το τραγούδι, αλλά τελικά συγκαταλέγεται στις αγαπημένες μου!!! Μάλλον η τελευταία πραγματικά μεγάλη δουλειά των NECROMANTIA.
NIGHTFALL – “Eons aura” (Holy Records, 1995)
Πάρα πολύ καλό, ως μεταβατικό στάδιο από το “Macabre sunsets” στο “Athenian echoes”, το “Eons aura”, μας δείχνει ακριβώς το στάδιο που βρίσκονταν οι NIGHTFALL στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ένα συγκρότημα που δεν δίσταζε να πειραματιστεί πολύ πέρα από το doom/death metal που έπαιζε με ιδιαίτερη επιτυχία και μάλιστα διασκεύασε και ARMY OF LOVERS σε μία περίοδο που κάτι τέτοιο, από τέτοιου είδους γκρουπ, θεωρούνταν ύβρις (μη βλέπετε που το κάνουν οι GHOST τώρα και δεν ανοίγει ρουθούνι). Καλή και η διασκευή στο “Thor” των MANOWAR (πάλι οι MANOWAR μόνο που το έκαναν πριν από τους NECROMANTIA). Τα δύο καινούργια τραγούδια είναι ιδιαίτερα καλά, προεξάρχοντος του εναρκτήριου “Eroding”. Χαρακτηριστικό είναι ότι πάνω στο CD υπήρχαν γραμμένοι στίχοι, ενώ ποτέ δεν κατάλαβα την επανάληψη της λέξης «μαύρη» στο εξώφυλλο που υπάρχει γραμμένη η φράση με την οποία ξεκινά και ο δίσκος: «στων ματιών σου τη μαύρη μαύρη άβυσσο ο πόθος, το πάθος, ο θάνατος». Προφανώς και είναι τυπογραφικό λάθος, αλλά τόσα χρόνια στα κείμενα και τις διορθώσεις, «βγαίνει το μάτι»!!!
ROTTING CHRIST – “Passage to Arcturo” (Decapitated, 1991)
Εντάξει, μην ψάχνετε να βρείτε την ατμόσφαιρα των τελευταίων ετών των ROTTING CHRIST εδώ πέρα. Το 1991, ο Σάκης (Necromayhem), ο αδερφός του Θέμης (Necrosavron). Ο Jim Mutilator και ο Morbid (aka Magus Wampyr Daoloth), έκαναν το πέρασμα από το death/grindcore του demo τους στο πιο black metal (θα έλεγα ότι πλησίαζε πολύ τον ήχο του Hellenic black metal). Τεχνική; Αφήστε το καλύτερα. Παραγωγή; Κι αυτό. Σαπίλα, σκατένιος ήχος, φουλ occult ατμόσφαιρα, που αντικατοπτρίζει απόλυτα που ήταν το γκρουπ εκείνη την εποχή. Ίσως πρόκειται για τον πρώτο δίσκο Hellenic black metal, έναν ήχο που προφανώς δημιούργησαν ή εξέλιξαν χωρίς να έχουν ιδέα τι έκαναν. Αυτό που γουστάρω ακόμα περισσότερο, είναι ότι σε αντίθεση με τα συγκροτήματα του εξωτερικού και δη τα Σκανδιναβικά, δεν βάσιζαν τον ήχο τους τόσο πολύ στους VENOM, MERCYFUL FATE και BATHORY, αλλά προτίμησαν να δοκιμάσουν κάτι δικό τους. Γι’ αυτό και δημιουργήθηκε και η ανάλογη σχολή με αρκετά πολύ αξιόλογα σχήματα για τον ήχο.
Σούπερ τιμητική αναφορά, στο αγαπημένο μου “Fatal blues” των TRADEMARK, το οποίο όμως παρά τους ύμνους που είχε, όπως το “Too late” και φυσικά το ομώνυμο “Fatal blues”, ποτέ δεν ακούστηκε ουσιαστικά έξω από τα δικά μας σύνορα, αλλά θα ήταν σημαντική παράλειψη αν έμενε χωρίς αναφορά.
Είχαμε πει στο ξεκίνημα ότι δεν θα συμπεριλαμβάναμε στο αφιέρωμα EP που έχουν να κάνουν με διασκευές. Κλείνοντας όμως και το δεύτερο μέρος, θεωρώ ότι θα ήταν μεγάλο φάουλ να μην είχαμε μέσα στη λίστα μας το:
METALLICA – “The $5.98 E.P. – Garage days re-revisited” (Vertigo, 1987)
Οι METALLICA προσπαθούσαν να συνέλθουν από τον χαμό του Cliff Burton, είχαν πάρει ως αντικαταστάτη τους τον Jason Newsted από τους FLOTSAM AND JETSAM και η εταιρία τους ζήτησε να βγάλουν μία κυκλοφορία επειδή θα έπαιζαν στο Monsters of Rock εκείνης της χρονιάς. Οι προσπάθειες να γράψουν καινούργια τραγούδια, δεν ευοδώθηκαν, οπότε αποφάσισαν να κλειστούν στο Metallica-Mansion στο El Cerrito, στο garage του Ulrich και να ηχογραφήσουν διασκευές σε αγαπημένα τους τραγούδια, ως επί το πλείστον από NWOBHM αλλά και punk συγκροτήματα. Πολλά από αυτά, ευγνωμονούν τους METALLICA, καθώς ζουν ακόμα από τα δικαιώματα που εισπράττουν και ο κόσμος δύσκολα θα ήξερε σ’ αυτόν το βαθμό σχήματα όπως τους DIAMOND HEAD, BUDGIE, HOLOCAUST αλλά και τους MISFITS και KILLING JOKE σε δεύτερο βαθμό, όσο σημαντικοί ή καλοί και αν ήταν. Το κλου της ιστορίας του EP αυτού, ήταν ότι με τον τίτλο του, ουσιαστικά επέβαλλαν στα καταστήματα να το πουλάνε με την προτεινόμενη τιμή, με την κασέτα να έχει αυτοκόλλητο που έγραφε: “If they try to charge more, STEAL IT!”. Ο τραγέλαφος συνεχίστηκε επειδή το CD ως πιο ακριβό format δεν μπορούσε να πουληθεί σ’ αυτήν την τιμή, οπότε στην Αμερική κυκλοφόρησε ως “The $9.98 E.P. – Garage days re-revisited”, ενώ σε άλλες χώρες είχε ένα αυτοκόλλητο που πληροφορούσε ότι αυτός είναι ο τίτλος κι όχι η τιμή!!! Και μετά βγήκε το “…and justice for all”. Κάτι άλλο;
Σάκης Φράγκος
