ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Under Lock and Key” – DOKKEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1985
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Elektra
ΠΑΡΑΓΩΓH: Neil Kernon, Michael Wagener
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Don Dokken
Κιθάρες – George Lynch
Μπάσο – Jeff Pilson
Drums – Mick Brown
9 Νοεμβρίου του 1985 και οι DOKKEN κυκλοφορούν το “Under Lock and Key”, την τρίτη δισκογραφική τους δουλειά. Έχοντας στρέψει τα βλέμματα πάνω τους μετά το εντυπωσιακό “Tooth and nail”, ένα χρόνο πριν, το συγκρότημα δείχνει ξεκάθαρα πως διανύει μια πολύ δυνατή συνθετικά περίοδο.
Η δοκιμασμένη συνταγή φυσικά δεν εγκαταλείπεται κατά βάση, οι Αμερικανοί όμως επιλέγουν να κάνουν μια ελάχιστη τροποποίηση στη συνταγή του ήχου τους, επιλέγοντας έναν ακόμη εμπορικότερο ήχο, δίνοντας έναν ελαφρύτερο τόνο στις κιθάρες τους και δημιουργώντας hard rock πιασάρικες συνθέσεις και κάποιες μπαλάντες.
Το άλμπουμ θα ξεχωρίσει περισσότερο για τις επιτυχίες που περιείχε, με μια δυνατή πρώτη τριάδα αποτελούμενη από τα “Unchain the Night”, “The Hunter” και “In My Dreams”. Κατά τα άλλα υπάρχουν αξιόλογα κομμάτια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υφίστανται και οι μετριότερες συνθέσεις, κατορθώνουν όμως ακόμα και αυτές να τις ντύνουν με μελωδίες και πολύ καλά φωνητικά.
Και μπορεί οι διαμάχες μεταξύ των δυο ακρογωνιαίων λίθων του συγκροτήματος να έχουν μόλις ξεκινήσει, αυτό όμως δε βγαίνει στο δίσκο. Αναμφισβήτητα πάντως το πιο δυνατό χαρτί τους, ονομάζεται για μια ακόμη φορά George Lynch. Ο κιθαρίστας μπορεί και ανεβάζει ποιοτικά ολόκληρο το άλμπουμ με μοναδικά riff μερικά από τα καλύτερα σόλο της καριέρας του. Σοβαρότερο μειονέκτημα αποτελεί το περιορισμένο εύρος φωνητικών δυνατοτήτων του Don Dokken, που μπορεί να τα καταφέρνει καλά στους ψηλούς τόνους, αποδίδοντας το στυλ των κομματιών, δεν έχει όμως κάτι άλλο να επιδείξει και για κάποιους γίνεται κουραστικός.
Το άλμπουμ είχε καλή πορεία στα chart και μέχρι σήμερα έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο πωλήσεις στην Αμερική. Το πιο σημαντικό όμως είναι, πως με την κυκλοφορία του “Under lock and key”, οι DOKKEN εκτοξεύονται και γίνονται ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του λεγόμενου αμερικανικού heavy metal ή καλύτερα για εμάς τους Ευρωπαίους, ένα από τα μεγάλα ονόματα του μελωδικού hard rock.
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Last Command” – W.A.S.P.
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1985
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Capitol
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Spencer Proffer
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Blackie Lawless
Κιθάρες – Chris Holmes, Randy Piper
Μπάσο – Blackie Lawless
Drums – Steve Riley
Πάντα οι WASP είχαν ένα πολύ θετικό στοιχείο ως μπάντες, που ελάχιστες το έχουν. Πολύ έντονη προσωπικότητα και στίγμα. Δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις τραγούδι τους και να μην καταλάβεις ποιο συγκρότημα είναι!
Ο Blackie Lawless και η παρέα του, σαν σήμερα, το 1985, κυκλοφορούν το “The Last Command”, δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ της καριέρας τους και τελευταίο με τον Randy Ripper στις κιθάρες.
Εδώ σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με την καλύτερη δουλειά που μας έχουν χαρίσει οι WASP, σίγουρα όμως πρόκειται για ένα ποιοτικό αναντίρρητα άλμπουμ. Το μεγαλύτερο επίτευγμα αυτού, ήταν πως συνέβαλε στο μέγιστο βαθμό ώστε το συγκρότημα να επεκτείνει τη φήμη του μετά το σαρωτικό ντεμπούτο που είχε προηγηθεί την περασμένη χρονιά και δεν τους έθαψε όπως συνέβη σε άλλες περιπτώσεις συγκροτημάτων.
Με μόλις δέκα τραγούδια, αλλά μια εξαιρετική παραγωγή απ’ τον Spencer Proffer, το “The Last Command” έδειξε πως οι Αμερικανοί μόνο μια τυχαία μπάντα δεν ήταν. Διατήρησε στο ακέραιο όλα τα θετικά τους στοιχεία, την ορμή και την επιθετικότητα τους σε συνδυασμό με τις καλές συνθέσεις στο πρώιμο ύφος τους.
“Blind in Texas”, “Sex Drive”, “Jack action”, “Widowmaker”, “Fistfull of diamonds”, είναι όλες τους πανέμορφα κομμάτια, ενώ το “Cries in the night”, μπορεί να μην είναι “Sleeping in the fire”, έχει όμως τη δική του γοητεία.
Στην κορυφή όλων φυσικά, το all time classic, “Wild Child” που μάλιστα κυκλοφόρησε και σαν single εκείνη την εποχή. Τυπικό, δυναμικό, σχετικά ακατέργαστο και χύμα WASP τραγούδι, με έντονα rock ‘n roll στοιχεία, ογκώδη παραγωγή, ρεφρέν που το μυαλό αδυνατεί ν’ αποβάλει και ολίγον τι προκλητικούς στίχους, αντικατοπτρίζει με θαυμαστή τελειότητα τη νοοτροπία του Blackie Lawless εκείνη την περίοδο, όπως επίσης την όλη τους φιλοσοφία που εκφραζόταν με μια «επιθετική» συμπεριφορά και τη διάθεση τους να προκαλέσουν το κατεστημένο της αμερικανικής κοινωνίας.
Κλείνοντας, να τονίσουμε ότι ο ίδιος ο ηγέτης της μπάντας εκείνη την περίοδο, είχε πολλές ενστάσεις σχετικά με το συγκεκριμένο άλμπουμ και το χρόνο κυκλοφορίας του, αλλά η τότε δισκογραφική τους, επέβαλε να το βγάλουν. Τέλος καλό, όλα καλά όμως απ’ ότι φάνηκε!
ΣΧΕΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ:
Όταν κάποια στιγμή ο Blackie κλήθηκε να σχολιάσει το κομμάτι “Wild Child” απ’ το “The Last Command”, απάντησε:
«Αυτό εξακολουθώ να το θεωρώ αντανάκλαση της προσωπικότητας μου. Όταν γράφεις τραγούδια νιώθεις ή εύχεσαι να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να νιώθουν το ίδιο, αλλά πρέπει να γράφεις για πράγματα που αντανακλούν την προσωπικότητά σου και γω νιώθω ακόμη έτσι. Ακούγεται περίεργο ίσως, αλλά αυτό το κομμάτι αποτελεί έκφραση του πνεύματος του rock n’ roll και εγώ εξακολουθώ να αισθάνομαι το ίδιο ενθουσιώδης σήμερα όπως και τότε που άρχισα να παίζω μουσική. Το rock n’ roll είναι συναίσθημα, είναι πνεύμα και αυτό το τραγούδι είναι η έκφραση αυτού του πνεύματος.»
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Come out and play” – TWISTED SISTER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1985
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Atlantic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dieter Dierks
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Dee Snider
Κιθάρα – Jay Jay French
Κιθάρα – Eddie “Fingers” Ojeda
Τύμπανα – A.J. Pero
Μπάσο – Mark “The Animal” Mendoza
Πως ξεπερνάς ένα υπερπετυχημένο άλμπουμ που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα, σε έκανε διάσημο παγκοσμίως και πραγματοποίησε τα όνειρα που έκανες για πάνω από 10 χρόνια; Αυτό το πρόβλημα είχαν να αντιμετωπίσουν οι TWISTED SISTER το 1985 όταν μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν το διάδοχο του “Stay hungry”. Και ξέρετε κάτι; Η αλήθεια είναι ότι συχνά η ιστορία αποτυπώνει με περίσσεια αδικία τα γεονότα και στην προκειμένη περίπτωση το “Come out and play” αδίκως θεωρείται –καλλιτεχνικά τουλάχιστον- σαν ένα αποτυχημένο άλμπουμ στην καριέρα των TWISTED SISTER. Σίγουρα, δεν μπορώ να είμαι ο πλέον αντικειμενικός κριτής όσον αφορά το συγκρότημα από το Long Island καθώς είναι μεγάλη αδυναμία μου ωστόσο μία ψυχρή αποτίμηση των συνθέσεων είναι ικανή για να φανερώσει του λόγου το αληθές.
Τα περισσότερα τραγούδια στο “Come out and play” θα μπορούσαν να θεωρηθούν «αδερφάκια» των αντίστοιχων του “Stay hungry”. Για παράδειγμα, τα δύο ομώνυμα κομμάτια που ανοίγουν τους δύο δίσκους φανερώνουν την ίδια ατμόσφαιρα και έχουν τον ίδιο «τσαμπουκά». Το προαναφερθέν “I believe in you” βγάζει το ίδιο συναίσθημα με το ανυπέρβλητο “The price”. Το “Kill or be killed” δεν απέχει πολύ από το tempo του “Street justice” κτλ. Επιπλέον, οι στίχοι του Dee Snider είναι για μία ακόμη φορά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΙ! Θέματα όπως η αυτοπεποίθηση, το κυνήγι των ονείρων, η μοναξιά, η πίστη στα όνειρά σου κ.α. παρουσιάζονται από τον σπουδαίο frontman με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Τι έφταιξε λοιπόν και το “Come out and play” έγινε μετά βίας χρυσό και οι περισσότερες προγραμματισμένες συναυλίες ακυρώθηκαν; Υπάρχουν αρκετές αιτίες…σίγουρα η επιλογή του “Leader of the pack” σαν πρώτο single δεν έδωσε καλό μήνυμα στη βάση των οπαδών των TWISTED SISTER που θεώρησαν ότι η αγαπημένη τους μπάντα ξεπουλήθηκε. Επιπλέον, η υποκρισία του MTV να απαγορεύσει την προβολή του «ακραίου» video clip “Be chrool to your scuel” –τη στιγμή που τρία χρόνια πριν είχε βομβαρδίσει τις οθόνες όλων με το παρεμφερές video του “Thriller- δεν βοήθησε καθόλου. Συνεπικουρικά όλων αυτών, η παραγωγή του Dieter Dierks αφαίρεσε κάτι από την αιχμή των TWISTED SISTER ενώ και το γεγονός ότι οι σχέσεις των μελών έφθιναν αποτέλεσε την αρχή της κατιούσας για τη μπάντα που θα ολοκληρωνόταν δύο χρόνια μετά με το κύκνειο άσμα του “Love is for suckers”. Όπως και να έχει, το “Come out and play” είναι ένα διαμάντι στη δισκογραφία των TWISTED SISTER…και όχι μόνο!
Did you know that:
– H εισαγωγή στο “Come out and play” είναι εμπνευσμένη από την cult ταινία “The Warriors” του 1979; Η συγκεκριμένη ταινία είναι η αγαπημένη του Dee Snider.
– Στις πρώτες εκδόσεις του CD αλλά και στην κασέτα της εποχής υπήρχε ένα εξαιρετικό bonus κομμάτι, η μπαλάντα “King of the fools”. Το κομμάτι δεν μπήκε τελικά στο βινύλιο λόγω της σχετικής ομοιότητας του με την άλλη μπαλάντα του δίσκου “I believe in you”.
– Η διασκευή στο “Leader of the pack” είχε μπει για πρώτη φορά σε μία κυκλοφορία των TWISTED SISTER το 1982 και το EP “Ruff cuts” που είχε βγει στην αγορά από την άσημη εταιρεία Secret records και αποτελεί φυσικά συλλεκτικό κομμάτι.
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: ‘Fight to survive’ – WHITE LION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 1985
ΕΤΑΙΡΕΙΑ – Victor (Japan)/Grand Slam Records (USA)
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – Peter Hauke
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά –Mike Tramp
Κιθάρες – Vito Bratta
Μπάσο – Felix Robinson
Τύμπανα – Nicky Capozzi
Όταν η εταιρία σου σε απορρίπτει, κυκλοφορείς το άλμπουμ σου πρώτα στην Ιαπωνία, μετά στην Ευρώπη και τελευταίο στις ΗΠΑ, αλλάζεις το rhythm section και καταφέρνεις να δημιουργήσεις ένα από τα πρώτα άλμπουμ σκεπτόμενου μελωδικού Hard rock, σίγουρα έχεις κάτι ξεχωριστό. Ανάμεσα στα πολλά σχήματα του Hair metal οι WHITE LION ξεχώρισαν για δύο πράγματα, τον πρώην ποπ σταρ και pin up boy, Δανό τραγουδιστή τους Mike Tramp και τον ιδιόρρυθμο Ιταλοαμερικανό μάγο της κιθάρας Vito Bratta. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους της γενιάς τους, οι WHITE LION ξεχώριζαν για τους στίχους τους, με θεματολογία αρκετά πιο γήινη από τον μέσο όρο της εποχής βλέπε “El Salvador” αλλά και το “Kid of 1000 Faces”. Ξεχωρίζουν επίσης για τον εκπληκτικό ήχο του Bratta. Βιμπράτο και ψηλές συχνότητες, αρμονικές και μια τεχνική πού συνδύαζε τον Randy Rhoads με τον Eddie Van Halen στα καλύτερα του, με μια μελωδικότητα στις φράσεις που είχε να ακουστεί από την εποχή του Michael Schenker.
Αν και πρώτο άλμπουμ, με σχετικά φτωχή παραγωγή, τραγούδια που ξεχωρίζουν σαν το “Broken heart” (επανηχογραφήθηκε αργότερα για το “Main Attraction”) δίνουν το στίγμα του μελωδικού ροκ της εποχής. Ελάχιστα πλήκτρα σαν υπόβαθρο, μεθυστικά riff, μια φωνή που έχει το γρέζι που συναντούσαμε ως τότε μόνο στον Bon Jovi και αργότερα λόγω ηλικίας στον Don Dokken, αλλά και έντονο το λυρικό στοιχείο και ένα υποδειγματικό rhythm section. Ακόμα και σήμερα τραγούδια σαν τα “The Road to Valhalla”, “All the Fallen Men”, ξεχωρίζουν, για την μελωδία, τα πολύ όμορφα δεύτερα φωνητικά και την ραδιοφωνική τους αίσθηση. Η σκληρή κιθάρα του Bratta τα ανεβάζει σε άλλο επίπεδο, ενώ συνολικά το άλμπουμ αυτό, ευτυχώς δεν έμεινε στα αζήτητα και τους έδωσε το δικαίωμα για δύο ακόμα άλμπουμ και μια πενταετία να διεκδικήσουν τη θέση τους στα υψηλά διαμερίσματα του Hard rock.
Μετά τη διάλυσή τους ο «μεταμελημένος» Tramp δοκίμασε την τύχη του με grunge, εναλλακτικούς και πιο σκληρούς ήχους ενώ σήμερα φλερτάρει με τον ακουστικό ήχο και την Αμερικάνα (στο ενδιάμεσο ανέστησε τους WHITE LION με νέα μέλη και μικρή επιτυχία). Αντίθετα ο Bratta, αφοσιώθηκε στον άρρωστο πατέρα του, για μια πενταετία και στη συνέχεια, στην ανάρρωση από έναν τραυματισμό στο χέρι, χωρίς να αποκλείσει ευθέως μια επανασύνδεση. ειδικά αν ακούσει τις ουρανομήκεις κραυγές όλων εμάς των οπαδών του σχήματος που ελπίζουμε σε αυτή.
Μελωδικό Hard rock υψηλής περιεκτικότητας σε μουσικά οκτάνια, με βιρτουόζους αλλά και συνθέσεις που απλά προετοίμασαν την επερχόμενη με το επόμενο άλμπουμ τους επιτυχία.
Χαρά Νέτη & Παναγιώτης “The Unknown Force” Γιώτας
Κείμενο TWISTED SISTER: Σάκης Νίκας
Κείμενο WHITE LION: Στέλιος Μπασμπαγιάννης
