a
Η ανακοίνωση της συναυλίας των TORCHE ήταν από τα πιο ευχάριστα συναυλιακά νέα του τελευταίου καιρού μιας και ο τσαχπίνικος ήχος των Αμερικανών αποτελεί εγγύηση διασκέδασης. Μπορεί να είχαν ξαναεμφανιστεί στην χώρα μας στα πλαίσια του Rockwave του 2009, όμως οι τωρινές συνθήκες, με 2 ακόμη (εξαιρετικούς) δίσκους στην πλάτη τους από τότε και σ’ένα ιδανικό περιβάλλον όπως το An Club, με “δικό” τους κοινό από κάτω ήταν οι πλέον ιδανικές, με τη δυσκολία στα ΜΜΜ βέβαια να χαλάει κάπως το πάρτυ.
Το μοναδικό support σχήμα της βραδιάς ήταν ίσως και το πλέον ιδανικό για ν’ανοίξει τη συγκεκριμένη συναυλία. Οι YELLOW DEVIL SAUCE σίγουρα ξέρουν να ροκάρουν και να γκρουβάρουν δυνατά όσο λίγα εγχώρια σχήματα στον heavy ήχο κάτι που είναι το κύριο ζητούμενο σε τέτοια live. Φοβερά δεμένοι και πορωτικοί, απέδωσαν το grunge/heavy rock υλικό τους τόσο άνετα και αβίαστα που μοιάζουν σαν να γεννήθηκαν για να κάνουν ακριβώς αυτό το πράγμα. Έπειτα από μισή περίπου ώρα γεμάτη με βαριά riff και πιασάρικα ρεφραίν, και χωρίς ίχνος ποζεριάς και δηθενίλας η μπάντα κατέβηκε από το σανίδι, έχοντας κερδίσει το στοίχημα, αποκομίζοντας μόνο θετικά σχόλια.
Και επιτέλους είχε φθάσει η ώρα για μια από τις πιο γαμάτες μπάντες της τελευταίας δεκαετίας στον alternative metal –ας πούμε- χώρο και ταυτόχρονα παραγνωρισμένες τουλάχιστον στην χώρα μας, όπως έδειξε και η πολύ μικρή προσέλευση -περί τα 150 άτομα. Μπορεί του θέαμα του μισοάδειου club να ήταν κάπως αποκαρδιωτικό, κάτι τέτοιο όμως δεν έφτανε για να διώξει τον ενθουσιασμό, πόσο μάλλον όταν βλέπεις τον ημίθεο –όπως και αποδείχθηκε και επί σκηνής- Steve Brooks να παρακολουθεί τους YELLOW DEVIL SAUCE από κάτω και καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους να χειροκροτάει και να φωνάζει όσο λίγοι στο μαγαζί. Πόσο πιο αγαπούλης δηλαδή!
Με τον ενθουσιασμό του τελευταίου show της περιοδείας, οι έτσι κι αλλιώς ενθουσιώδεις και ορεξάτοι Αμερικανοί, με το που ανέβηκαν στο σανίδι έδειξαν τις διαθέσεις τους, με τον απολαυστικό frontman να καλεί τον κόσμο μπροστά και να ξεκινάει το πανηγύρι. Οι TORCHE για περίπου 80 λεπτά έδωσαν ένα από τα καλύτερα και πιο τίμια live που έχω παρακολουθήσει τελευταία. Ένα από τα στοιχήματα της συναυλίας ήταν το κατά πόσο θα επικρατήσει η πιο pop/χαρούμενη/μελωδική τους πλευρά (που προσωπικά προτιμώ) ή θα την καταπιεί το sludge τέρας που έχουν μέσα τους. Τελικά η μπάντα εμφανίστηκε πολύ πιο HEAVY απ’ όσο θα την περίμενα, κάτι που ευνοήθηκε και από το –φοβερό- setlist, που μπορεί να ήταν πολυσυλλεκτικό, ωστόσο έδωσε μεγάλη βάση στο αργό, βαρύ πρόσωπο της μπάντας (με αρκετά κομμάτια από το φετινό “Restarter”), φτάνοντας πίσω μέχρι και το ομότιτλο, λασπώδες ντεμπούτο τους και το “Charge of the Brown Recluse”.
Ο ήχος ξεκίνησε μέτρια και όχι τόσο δυνατά, ενώ τα φωνητικά παρέμειναν αρκετά χαμηλά σε όλη τη διάρκεια του set, όμως κατά τ’ άλλα έφτιαξε κατά πολύ στην πορεία, οδηγώντας σ’ ένα εντελώς massif και επιβλητικό πράγμα, που ανάγκαζε σε υπνωτισμένο headbanging, με αποκορύφωμα τη στιγμή όπου οι δύο κιθαρίστες άλλαξαν τον εξοπλισμό τους και με κούρδισμα στα τάρταρα έκαναν το μαγαζί να τρίζει συθέμελα. Γενικά η μπάντα έχτισε ιδανικά το momentum της συναυλίας, φτάνοντας στο αποκορύφωμα με το θηριώδες encore, ενώ και τα “Healer” και “Across The Shields” που παίχτηκαν στα καπάκια όπως ακριβώς και στον δίσκο ήταν από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς. Στα αρνητικά, η χλιαρή –αναλογικά πάντα- ανταπόκριση του κοινού κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια μιας και δεν έπεσε ούτε μια “ψιλή” ακόμα και στις πιο up-tempo στιγμές του set (“Sky Trials”, “Healer”, “Kicking”, “Undone” κ.λ.π) με την μπάντα ωστόσο να λυσσάει (drummer – έπος) και να καταφέρνει να δημιουργήσει παλμό σε κάμποσα σημεία.
Με το πέρας της συναυλίας, το ζωγραφισμένο χαμόγελο ικανοποίησης στα πρόσωπα των περισσοτέρων μιλούσε από μόνο του. Προσωπικά μπορώ να πω ότι πλέον βλέπω τον νέο δίσκο της μπάντας -που αρχικά είχα πάρει κάπως στραβά- με άλλο μάτι, καθώς σε live περιβάλλον ανέβηκε επίπεδο, ενώ και η μπάντα ανέβηκε άπειρα στην υπόληψη μου και κέρδισε πόντους συμπάθειας με το τσουβάλι. Μακάρι να βλέπουμε τόσο καλά live πιο συχνά, αρκεί βέβαια να υπάρχει και η αντίστοιχη ανταπόκριση όσο αφορά την προσέλευση.
Νίκος Χασούρας
(φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου – rockingathens.gr)
