Δεν είναι θέμα παραξενιάς ή γκρίνιας. Κουράστηκα, όμως, να διαβάζω για “θριαμβευτικές επιστροφές”, “δίσκους που δεν έχουν να ζηλέψουν πολλά από το ένδοξο παρελθόν” και συναφείς μπούρδες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον, τόσο οι εταιρείες, όσο και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Και –συμπαθάτε με κιόλας- για τους μεγάλους παίχτες της μουσικής βιομηχανίας δεν υπάρχει καμία απολύτως έκπληξη αλλά να συμβαίνει το ίδιο και στις μικρού βεληνεκούς ομάδες; Με στόχο ποιόν; Να συλλέξουν υποψήφια πελατάκια που θα τσιμπήσουν από τα λογιών λογιών κοσμητικά επίθετα, τις φανταχτερές περιγραφές και ένα teaser που σου αφήνει την αίσθηση πως κάτι πραγματικά αξιοπρεπές πρόκειται ν’ ακούσεις όταν έρθει η στιγμή ν’ ακούσεις τον δίσκο…
Λατρεύω τον David T. Chastain. Πρωτίστως ως συνθέτη. Περιόρισε αισθητά το εγώ του προς όφελος του συνόλου και τόσο με τους CJSS, όσο και με τους CHASTAIΝ, κυκλοφορώντας εξαιρετικούς δίσκους στα 80’s. Low profile, η κιθάρα στην υπηρεσία της σύνθεσης και όχι σε ακατάσχετη φλυαρία όπως ήταν τότε της μόδας. Το προσωπικό του “τερτίπι”, αν μου επιτραπεί η χρήση της λέξης, το πραγματοποίησε με τα προσωπικά instrumental άλμπουμ του. Μέχρι να πιάσουμε την δεκαετία του ’90. Από εκεί και πέρα, φιλότιμες προσπάθειες (οι ZANISTER ασφαλώς και λογίζονται ως φωτεινή εξαίρεση του κανόνα) αλλά τίποτα δεν μπόρεσε να υποκαταστήσει/αντικαταστήσει τα πρότερα μεγαλεία. Απλή συντήρηση του ονόματος του στην επικαιρότητα, αν προτιμάτε. Κι έρχεται το “We bleed metal”. Με το “All hail the king” ως προπομπό να στρέφει προς στιγμήν το ενδιαφέρον μου και να με γεμίζει ελπίδες πως αυτή την φορά, ίσως, να είμαστε τυχεροί και ν’ απολαύσουμε αξιομνημόνευτο υλικό από αυτό τον σπουδαίο κιθαρίστα.
Οι προσδοκίες έμειναν φρούδες. Μετριότατες/κοινότυπες συνθέσεις, με παραγωγή που δεν αναδεικνύει κάποια έστω στοιχεία που στο τέλος της αποτίμησης να μπορείς να τ’ αναφέρεις ως αντίβαρα στο συνολικό απογοητευτικό αποτέλεσμα. Η Leather Leone κάνει ότι μπορεί να κρατηθεί σε ικανοποιητικό επίπεδο και να σώσει τα προσχήματα, τα solos του Chastain δεν έχουν την σπιρτάδα που τον είχαμε συνηθίσει, τα τύμπανα ηχούν υπερβολικά μοντέρνα αλλά όπως και να το κάνουμε, έχουν περάσει τόσα και τόσα χρόνια. Δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να ακούσουμε ξανά και ξανά ότι αγαπήσαμε πιτσιρικάδες. Είναι πρακτικά αδύνατον. Περιμένεις, όμως, κάτι αξιοπρεπές, το οποίο όσο κι αν επιχείρησα να δω με “ανοιχτό μυαλό”, δεν τα κατάφερα… Μάλλον έχει να κάνει με το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κάποτε μεγάλων αλλά και μικρομεσαίων, δεν έχει και πολλή ενέργεια να δώσει ακόμα σε αυτό που υπερασπίστηκε στα νιάτα τους. Απολαμβάνουμε, ως εκ τούτου, το ταξίδι μας με την μηχανή του χρόνου και αφήνουμε το σήμερα για όσους διαφεντεύουν το παρόν του metal θεωρώντας πως απρόσκοπτα μπορούν να μας πασάρουν μετριάτζες “βαφτίζοντας” τες όπως αυτοί επιθυμούν…
4 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
