a
Γυρίζουμε το χρόνο 14 χρόνια πίσω, όπου βρίσκουμε τους MEGADETH να διανύουν μια άκρως προβληματική περίοδο, μετά από ένα σερί κακών χειρισμών, λανθασμένων αποφάσεων, αλλαγή management και λιγότερες πωλήσεις που συνεπάγονται με λιγότερη προβολή για το σχήμα, λιγότερα χρήματα από συναυλίες και δικαιώματα και κατά συνέπεια κακές σχέσεις ανάμεσα στους ίδιους τους μουσικούς.
Το αδιέξοδο οδηγεί τον Dave Mustaine σε όλο και περισσότερες καταχρήσεις, αφού πλέον διατηρεί ένα σχήμα, του οποίου όλοι οι μουσικοί (Dave Ellefson, Al Pitrelli, Jimmy DeGrasso) είναι δυσαρεστημένοι, τίποτα δε λειτουργεί σωστά και με μαθηματική ακρίβεια και τα πράγματα πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο.
Και τα χειρότερα έρχονται, σαν σήμερα, 7 /1 του 2002, όταν η μεταλλική κοινότητα θα ταρακουνηθεί με την ανακοίνωση της απόφασης του Mustaine να διαλύσει τους MEGADETH. Σύμφωνα με τον ίδιο, την ημέρα εκείνη, και ενώ βρισκόταν σε κλινική αποτοξίνωσης, κοιμήθηκε πάνω στο αριστερό του χέρι, το οποίο τραυματίστηκε σοβαρά, καθιστώντας τον πλέον ανίκανο να ξαναπαίξει κιθάρα.
Στον καλλιτέχνη θα τοποθετηθούν ειδικά σίδερα σε όλα τα δάχτυλα του χεριού του, όμως το μέλλον φαντάζει μάλλον δυσοίωνο τόσο για τον ίδιο, όσο και για το συγκρότημα.
Μάλιστα όπως φαίνεται, το εν λόγω συμβάν, θα αποτελέσει την τέλεια αφορμή για να δώσει ένα οριστικό τέλος σε όλα και να ξεφορτωθεί τους πάντες. Για δυο χρόνια, οι MEGADETH θα πάψουν να υπάρχουν και τα μοναδικά σχετικά νέα για την μπάντα εκείνη την περίοδο αφορούσαν τις επανακυκλοφορίες του καταλόγου υπό την επίβλεψη του ίδιου του αρχηγού τους.
Ευτυχώς τελικά, οι φυσιοθεραπείες θα αποδώσουν καρπούς και η μπάντα θα ανακάμψει σταδιακά (και σε συνθετικό επίπεδο), ανακουφίζοντας τους οπαδούς της, ενώ ο ίδιος, θα δήλωνε μετά την περιπέτεια που πέρασε τα ακόλουθα:
«Το Δεκέμβρη του 2001, μερικές μέρες μετά τα Χριστούγεννα, πήγα στο κέντρο αποτοξίνωσης “La Hacienda” στο Texas, γιατί είχα υποτροπιάσει και έπρεπε να αποτοξινωθώ και πάλι.
Στις 7 Ιανουαρίου του 2002, κι ενώ βρισκόμουν εκεί, κάθισα στην καρέκλα και κρέμασα το χέρι μου στην άκρη της. Το σκληρό μέρος στο πίσω μέρος της καρέκλας, έκοψε την κυκλοφορία του ακτινικού νεύρου της ωλένης. Μετά από περίπου δύο ώρες ξύπνησα και ένιωσα το αριστερό μου χέρι μουδιασμένο. Πήγα στο νοσηλευτικό θάλαμο και μου είπαν ότι το μούδιασμα οφειλόταν στο λαστιχάκι μαλλιών που είχα στον καρπό μου. Μακάρι να ήταν έτσι! Έπρεπε να πάω να δω κάποιον ειδικό, ο οποίος τελικά, μου είπε πως θα ήμουν τυχερός αν κατάφερνα το 80% της αποκατάστασης του χεριού μου. Δεν μπορούσα να το δεχτώ, οπότε έφυγα απ’ την κλινική παρά τις συμβουλές των γιατρών και γύρισα πίσω στα μέρη μου στο Scottsdale, για να δω έναν καλύτερο γιατρό. Ο γιατρός μου, ένας εξειδικευμένος νευρολόγος, είπε πως θα μπορούσα να έχω πλήρη αποκατάσταση, όμως ποτέ δε θα κατάφερνα να παίξω το ίδιο. Έκανε όσες ενέργειες χρειάστηκαν και ακολούθησαν τέσσερις μήνες φυσιοθεραπειών, τρεις φορές την εβδομάδα. Αφού τελικά ανάκτησα την αίσθηση του χεριού μου, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν σε θέση να κρατήσω ούτε φτερό με αυτό το χέρι και ξεκίνησα ένα εξαντλητικό πρόγραμμα με βάρη για ένα χρόνο. 13 μήνες αργότερα, ένας μουσικός που δούλευε για μένα πέθανε από υπερβολική χρήση και μου ζητήθηκε να παίξω. Έπιασα για πρώτη φορά την κιθάρα, απ’ τις 17 Νοεμβρίου του 2001. Από τότε, έχω αναρρώσει τελείως και ξεκίνησα αδιάκοπα μαθήματα για να ξαναμάθω να παίζω όπως πριν.
Ξέρω πως μερικοί άνθρωποι θα ανακουφιστούν τελικώς μαθαίνοντας την αλήθεια και απολογούμαι που μου πήρε τόσο καιρό να σας την πω, ήθελα να απλά να σιγουρευτώ ότι θα κατάφερνα να επανέλθω πλήρως».
Χαρά Νέτη
