ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Irrational anthems – SKYCLAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1996
ΕΤΑΙΡΙΑ: Massacre
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Kevin Ridley, SKYCLAD
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Martin Walkyier
Κιθάρα – Steve Ramsey
Μπάσο – Graeme English
Τύμπανα – Paul Smith
Βιολί, πιάνο – George Biddle
Οι Βρετανοί SKYCLAD, έχουν άνετα τους τέσσερις πρώτους δίσκους τους, σε πολύ υψηλή θέση σ’ αυτό που θα ονομάζαμε “all-time favorite albums”. Το “Irrational anthems” ήταν το έκτο άλμπουμ του σπουδαίου αυτού σχήματος, που δεν πρόλαβε να βιώσει τη ραγδαία άνοδο του folk metal και να γνωρίσει έστω και μία σχετική επιτυχία, ώστε να μη «μείνει στην ψάθα» όπως και τελικά συνέβη… Από το “The silent whales of lunar sea”, είχε φανεί μία μικρή κάμψη στην έμπνευση και το δημιουργικό πνεύμα του Martin Walkyier, του Steve Ramsey, του Greame English και της παρέας του. Δεν μπορεί άλλωστε μία μπάντα να βγάζει κάθε χρόνο αριστουργήματα, αφού –να μην ξεχνάμε- το “Wayward sons of mother earth” είχε βγει το 1991 και κάθε χρόνο είχαμε δίσκο. Μάλιστα, το 1996, εννιά μήνες μετά την κυκλοφορία του “Irrational anthems”, βγήκε το “Oui anant-garde a chance”, το οποίο ήταν και πολύ καλύτερο. Η Georgina (George από εκείνον το δίσκο στα credits), μπορεί ποτέ να μην πήρε τη θέση της Fritha Jenkins ή της Cathy Howell στην καρδιά μου, είναι όμως ένα τίμιο μέλος, με πολύτιμη συνεισφορά και συνεχή παρουσία στο γκρουπ, που στο δίσκο αυτό, έδειξε να αφομοιώνεται καλύτερα. Το “Irrational anthems” ξεκινά μ’ έναν διαχρονικό ύμνο των SKYCLAD, το “Inequality street”, που είναι all-time classic, με απίστευτα καυστικούς στίχους για μία ακόμη φορά, συνεχίζει αρκετά δυναμικά με το “Wrong song”, αλλά με την εξαίρεση του “Penny dreadful”, που είναι ένα κλασικό up tempo old-school SKYCLAD κομμάτι, με το βιολί να «σέρνει το χορό», οι ρυθμοί πέφτουν βασανιστικά και μαζί η ποιότητα. Φωτεινές εξαιρέσεις το “The sinful ensemble” και το πολύ καλό “No deposit, no return”. Υπάρχουν εκλάμψεις στα “History lessens”, άντε και στο “Science never sleeps”, αλλά σε γενικές γραμμές το άλμπουμ ακούγεται «κουρασμένο» και σε σημεία ανέμπνευστο. Επίσης, τη διασκευή στο “Sabre dance” από το μπαλέτο “Guyane” του Aram Chatchaturian, τη χαρακτηρίζω άστοχη εκτελεστικά, παρότι ως ιδέα θα κόλλαγε άριστα με τη μουσική των SKYCLAD. Βέβαια, κοιτάζοντας την ιστορία με πιο κριτικό μάτι, είκοσι χρόνια μετά, θα δούμε ότι η διαμάχη του συγκροτήματος με την παλιά του εταιρία, τη Noise, που οι κακές γλώσσες λένε ότι έδενε με συμβόλαια πείνας τα συγκροτήματά της, ίσως να έπαιξε το ρόλο της για να βγάλουν άμεσα τον διάδοχο του “The silent whales of lunar sea”, ενώ μία ιστορία που έχει τρομερή πλάκα για τη διαμάχη τους με τη Noise, είναι ότι τον επόμενο χρόνο, βγήκε χωρίς την έγκρισή τους η συλλογή “Old rope”, ίσα-ίσα για να καλυφθεί το συμβόλαιό τους (χρωστούσαν ένα δίσκο στη Noise) και όταν ρώτησαν τον Walkyier για τον τίτλο, εκείνος τους είπε “Old rope”, που στη βρετανική αργκό σημαίνει «κάτι για το οποίο δεν αξίζει να πετάξεις τα λεφτά σου». Ωραίος τίτλος για συλλογή τύπου best-of!!! Όλα τα γκρουπ έχουν δικαίωμα στο παραπάτημα και οι SKYCLAD έκαναν κάτι τέτοιο με το “Irrational anthems”. Λίγους μήνες αργότερα επανήλθαν στα υψηλά στάνταρ τους, αλλά η πτώση είχε ήδη ξεκινήσει και τα εσωτερικά προβλήματα είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους, καθώς μετά από τόσα χρόνια με δίσκους που είχαν την αναγνώριση του Τύπου, τα μέλη του έμεναν «στην πείνα» και δεν μπορούσαν να συντηρηθούν με κανένα τρόπο από τη μουσική τους και ούτε η μεταγραφή τους στη Nuclear Blast μερικά χρόνια αργότερα, μπόρεσε να τους δώσει το φιλί της ζωής.
Κείμενο SKYCLAD: Σάκης Φράγκος
Χαρά Νέτη & Παναγιώτης ‘The Unknown Force’ Γιώτας
