a
Post Mortem κυκλοφορίες, ό,τι πιο λογικό για ένα σχήμα που οι επί σκηνής εμφανίσεις του, ξεπερνούσαν τις στούντιο ηχογραφήσεις του. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι αυτή η ηχογράφηση από το Μόναχο, είναι μόλις μερικούς μήνες πριν το τέλος της επίγειας ζωής του Lemmy. Γιατί ο Lemmy δεν πέθανε και δεν θα πεθάνει ποτέ, όπως δεν θα πεθάνει και το rock n’ roll.
Γιατί πρέπει να το αγοράσουμε όλοι, σε πραγματική μορφή. Επειδή ο Lemmy φόρεσε Γερμανικά εμβλήματα/αναμνηστικά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (κυρίως τα στρατιωτικά παράσημα), χωρίς να είναι ναζί, απλά λάτρης του πολέμου και τον λατρέψαμε, χωρίς ποτέ να αισθανθούμε «ακραίοι» πολιτικά. Επειδή τραγούδησε το “Just cos you got the power”, χωρίς να είναι κομματικοποιημένος και τον λατρέψαμε, επειδή είχε το θάρρος να πει όσα άλλοι έκρυβαν πίσω από τσιτάτα ασφαλών καταλήψεων (μαθητικών και μη). Επειδή λάτρεψε το παραμορφωμένο rock n’ roll και το επέβαλε, όταν όλοι δηλώναμε μεταλλάδες. Επειδή έπαιξε punk σε διασκευές και μη και μας υποχρέωσε να τις λατρέψουμε, όταν το metal ήταν μονογαμικό, απρόσβλητο από άλλα είδη και επιμειξίες και απρόσιτο. Επειδή ο κάθε εναλλακτικός φίλος/φίλη, ακούει και σέβεται τους MOTORHEAD, γιατί είναι το πνεύμα του rock n’ roll και ας μην γουστάρει τη metal φάση. Επειδή ο Lemmy είναι όσα δεν τόλμησαν χιλιάδες Blackmore, Rotten, Hetfield, Ozzy, Mustaine, είναι rock n’ roll περσόνα που κάθεται στο πάνθεον δίπλα στους Johnny Cash, Bon Scott, Jimi Hendrix, , βουτηγμένος στην παραμόρφωση του μπάσου και το Jack με cola, αφού πλέον ο σακχαρώδης διαβήτης δεν τον νοιάζει. Ο Lemmy έκανε όλους εμάς που δεν είμαστε ωραίοι (οκ γούστα είναι αυτά), αποδεκτοί, μοδάτοι ακόμα και για την metal κοινότητα, να έχουμε τη δική μας φωνή. Έκανε την μουσική μας πιο σκεπτόμενη και πιο κοντά στην καθημερινή ζωή μας κι ας μην είμαστε μόνιμοι θαμώνες των μπαρ του LA, επειδή παίζει μουσική από την ψυχή και ας επαναλαμβάνει τα μοτίβα, άραγε και η καρδιά με πόσα μοτίβα χτυπά;
Σ’ αυτό το συναισθηματικά φορτισμένο live, αφιερώνει το “Dr Rock” στον Philthy Animal που είχε πεθάνει μια εβδομάδα πριν, ειρωνεύεται την καριέρα του και τους οπαδούς του με το “Rock it”: «Πόσοι αγοράσατε αυτό το άλμπουμ την δεκαετία του ‘80, ‘82, ‘83 δεν θυμάμαι». Παίζει τραγούδια που γουστάρει, μπλουζ , MOTORHEAD Classics, κάποια πιο αργά, λίγο πιο άνευρα, γιατί η ασθένεια τον κατατρώει. Αποθεώνει τον Mikkey Dee, δίνει χώρο για σόλο στους συνεργάτες του, για να ξεκουραστεί, ακούγεται πιο κουρασμένος, αλλά σαν τα τελευταία αποσπάσματα της Βέρμαχτ, πολεμά, επειδή δεν είχε άλλη επιλογή, ενάντια στον χρόνο, ενάντια στην φθίνουσα υγεία του. Τελειώνει μια συναυλία, που άλλοι θα εγκατέλειπαν προ πολλού. Πιστέψτε με, με διάχυτο μεταστατικό καρκίνο, όσα κατάφερε στην τελευταία περιοδεία, ακούγονται εξωπραγματικά, για όσους έχουν σχέση με το χώρο της υγείας..
Αν θέλω κάτι να σας μείνει, είναι ο βόμβος του μπάσου για τα τελευταία 90 δευτερόλεπτα, ένας επιθανάτιος ρόγχος, αλλά και η αγωνία για τη ζωή, ένα τελευταίο αντίο σε όλους μας, πριν ακουστούν οι τελευταίες ιαχές του κοινού.
Το τέλος ήταν πικρό για εμάς, λυτρωτικό για αυτόν… Ας τον αποχαιρετήσουμε παίζοντας δυνατά ένα ακόμα live άλμπουμ τους… Ελπίζω να είναι και η τελευταία κυκλοφορία αν και το θεωρώ απίθανο… Ας μας συνοδεύει όπου θα είμαστε ο ήχος του μπάσου του, που ισοπεδώνει προκαταλήψεις, διακρίσεις και δήθεν τύπους, σαν το βομβαρδιστικό Heinkel He-177, που τόσο πολύ αγάπησε ο Lemmy να τον συντροφεύει με τα φώτα του, επί σκηνής .
Άνευ βαθμολογίας, ή απλά 10/10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
