Κλείνοντας την παρουσίαση του προηγούμενου άλμπουμ των TESTAMENT, “Dark roots of earth”, ευχόμουν να μην τους πάρει άλλα 4 χρόνια μέχρι την επόμενη δουλειά τους. Τελικά ακριβώς τόσα τους πήρε, αλλά είναι τέτοια η ποιότητά της, που το προσπερνάς στο λεπτό.
Το δωδέκατο λοιπόν άλμπουμ των TESTAMENT, έχει τον τίτλο “Brotherhood of the snake” και έρχεται να επιβεβαιώσει την παρατεταμένη φόρμα της μπάντας τα τελευταία8 χρόνια, από την κυκλοφορία δηλαδή του “The formation of damnation” και μετά! Ανυπομονούσα τρελά για αυτό το άλμπουμ. Τόσο λόγω της λατρείας προς τη μπάντα, αλλά και για την περιέργεια του πως θα λειτουργούσε στουντιακά αυτό το πραγματικά all-star lineup που έχουν τώρα, ίσως το κορυφαίο lineup που είχε ποτέ thrash metal μπάντα.
Κάποιοι ξίνισαν λίγο με την κυκλοφορία του ομότιτλου κομματιού, που ήταν και το πρώτο δείγμα της δουλειάς τους, αλλά προσωπικά με έκανε να περιμένω με ακόμα μεγαλύτερο πάθος το άλμπουμ. Οι εναλλαγές στα grooves, οι modern επιρροές, τα διαολεμένα blasts του Hoglan και ο τσαμπουκάς του Ινδιάνου, έδειχναν προς τα εκεί που ευχόμουν: ένα δίσκο που θα μπορέσει αυτό το τρομακτικό lineup να ξεδιπλώσει τις αρετές του, χωρίς να έχει οποιαδήποτε στεγανά. Και αυτό είναι βασικά το “Brotherhood of the snake”. Ένας δίσκος που ναι μεν συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του, κοιτάει όμως και προς “The gathering” μεριά, κοιτάει και προς “Demonic” και πάλι, αλλά κοιτάει και μπροστά ταυτόχρονα, χωρίς να προσπαθεί σε κανένα σημείο να «εγκλωβιστεί» σε πιο εμπορικές (πάντα με την καλή έννοια του όρου) φόρμες. Και χαίρομαι που οι TESTAMENT δεν έμειναν στην επιτυχία του “Formation…”, το οποίο είναι πιο «απλό» ας πούμε άλμπουμ και πιο «πιασάρικο» τόσο από το “Dark roots…”, όσο όμως και από το “Brotherhood…”.
10 τραγούδια thrash metal του σήμερα, που άλλoτε groove-άρουν επικίνδυνα, άλλοτε ανεβάζουν ταχύτητες και παιξίματα που προκαλούν, άλλοτε έρχονται από το παρελθόν της μπάντας και ειδικά αυτό των 90s και άλλοτε έρχονται στο 2016 και εμπλουτίζουν τον ήχο τους με περάσματα της εποχής. Όλα αυτά έτσι δομημένα, φτιαγμένα και αποδωμένα, με μία παραγωγή-δυναμίτη για ακόμη μία φορά – όταν ηχογραφείς με τον Juan Urteaga (MACHINE HEAD, EXODUS) και η μίξη και το mastering γίνεται από τον Andy Sneap (MACHINE HEAD, MEGADETH, ACCEPT, ARCH ENEMY, KREATOR και τόσοι άλλοι) το αποτέλεσμα είναι εγγυημένα super – που κάνουν την ακρόαση να κυλάει νεράκι.
Δεν είναι ο δίσκος που έχει 10 ισάξια τραγούδια. Κι αυτό για δύο κομμάτια κυρίως, τα “Born in a rut” και “Canna business”, που κακά δεν είναι, αλλά υστερούν συγκριτικά με τα υπόλοιπα. Γιατί μία το ομότιτλο, μία το εθιστικά groove-άτο “The pale king”, μία το “Centuries of suffering” όπου ο Chuck Billy αφήνει το λαιμό του στη βάση του μικροφώνου με το που τελειώνει, μία το “Neptune’s spear” με το υπέροχο σημείο στο 3ο λεπτό του και μία το “The number game” με ένα σημείο που ξεβιδώνει κεφάλια, είναι απλά κομματάρες!
Το rhythm section κάνει αυτό που όλοι πιστεύαμε: ΟΡΓΙΑ! Hoglan και DiGiorgio είναι άλλωστε. Οι Peterson και Skolnick, πέραν των riff, προσφέρουν και μερικά εξαιρετικά leads και solos, συνδυάζοντας τόσο ωραία τις διαφορετικές σχολές τους, ενώ ο Chuck Billy δείχνει ότι αντί να μεγαλώνει, ξανανιώνει!
Δεν ξέρω πόσο καλό θα είναι το νέο METALLICA, αλλά το “Brotherhood of the snake”, είναι ο thrash metal δίσκος της χρονιάς μέχρι τώρα και ξεπερνάει το “The evil divide” των DEATH ANGEL. Δεν είναι το «έπος» ή το «αξεπέραστο», γιατί του λείπουν τα 2-3 τραγούδια που θα χαρακτηρίσεις ως “κλασικά”, αλλά είναι ένας δίσκος καθαρά μουσικός, που η μπάντα παίζει τον κώλο της σε σημεία και δείχνει για ακόμη μία φορά το πόσο υποτιμημένη είναι τελικά. Ανυπομονώ για το live!!!
8.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
