a
Οι Θεσσαλονικείς psych/prog blacksters επιστρέφουν στα δισκογραφικά δρώμενα, 2.5 χρόνια μετά το αριστουργηματικό “Οι Μάγοι”, με το νέο τους πόνημα “Mayhem in blue”, το οποίο κυκλοφορεί από τη νέα τους δισκογραφική εταιρία Dark Essence Records, στις 28 Οκτωβρίου. Περίμενα με ανυπομονησία αυτό το δίσκο, αφού δε το κρύβω, ότι μόλις μετά από δύο δίσκους, οι HAIL SPIRIT NOIR έχουν γίνει η αγαπημένη μου Ελληνική μπάντα. Το ντεμπούτο τους, “Πνεύμα” και ο διάδοχος του “¨Οι Μάγοι”, άγγιζαν την τελειότητα από όλες τις απόψεις. Έμελλε λοιπόν να δούμε αν θα εξακολουθούσαν να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, όχι από θέμα ποιότητας, γιατί αυτό δύσκολα θα αλλάξει, αλλά από θέμα συνθέσεων.
Το “Mayhem in blue” αποτελείτε από έξι τραγούδια, συνολικής διάρκειας 40 λεπτών. Καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ, συναντάμε τη γνωστή ζοφερή ατμόσφαιρα των δύο προηγούμενων δίσκων, ντυμένη από ψυχαναγκαστικό τριπάρισμα και επιθετική διάθεση. Η διαφορά που διαπιστώνει κανείς, άμεσα θα έλεγα, είναι αυτό για το οποίο είχε προδιαθέσειουσιαστικά η μπάντα τους οπαδούς της. Ο νέος δίσκος είναι πολύ πιο επιθετικός. Όχι τόσο σε ταχύτητες, αλλά σε ήχο. Ο τρόπος παιξίματος είναι αρκετά πιο heavy, αλλά ταυτόχρονα, χάρη στις μελωδικές κιθάρες, αλλά κυρίως τα -για άλλη μια φορά- θεσπέσια πλήκτρα του Χάρη (KATAVASIA), η μελωδία του δίσκου είναι τα μάλα λυρική. Οι εναλλαγές στο συναίσθημα, όπως και στο παρελθόν ποικίλουν από τραγούδι σε τραγούδι, από riff σε riff.
“Βαθιά η ρίζα του κακού, βαθιά. Που ούτε το χέρι του Θεού δε τη φτάνει”, μας «λέει» ο Θεοχάρης με τη χαρακτηριστική του χροιά και έτσι μπαίνει το εναρκτήριο τραγούδι “I mean you harm”. Ένα επιθετικότατο κομμάτι, ίσως το πιο γρήγορο που έχουν γράψει ποτέ, με άκρως κολληματική κιθάρα και ψυχεδελικά πλήκτρα. Η μελωδία και τα ξεσπάσματα στο τραγούδι είναι μοναδικά και σε παρασύρουν σε ατέλειωτο «χτύπημα» ακόμα και αν βρίσκεσαι στους τέσσερις τοίχους του δωματίου σου. Ακολουθεί το ομώνυμο του δίσκου, με μία επική εισαγωγή με μαγευτικά prog πλήκτρα, με τα drums να δίνουν έναν ιδιαίτερο ρυθμό. Εδώ ο Θεοχάρης τραγουδά με καθαρά φωνητικά, ψελλίζοντας πολύ ιδιαίτερους στίχους. Το ιντερλούδιο των πλήκτρων είναι μοναδικό, βγαλμένο από τη δεκαετία του ’70, ενώ το κομμάτι κλείνει με ένα heavy solo, που όμοιό του δεν έχω ξανακούσει από τη μπάντα. Το τρίτο κατά σειρά, “Riders to Utopia”, μπαίνει με μία εκπληκτική εισαγωγή από drums και πλήκτρα (απίστευτη μελωδία) και σε μεταφέρει νοερά πλάι σε αυτούς τους «καβαλάρηδες». Mid-tempo ταχύτητες με ψυχεδελικές κιθάρες και black φωνητικά. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά το τέταρτο τραγούδι, με τον ευφάνταστο τίτλο “Lost is Satan’s charms”, το οποίο είναι και το αγαπημένο μου του δίσκου, έχει να κάνει πάλι με… «Σατανά» (το αγαπημένο μου στον προηγούμενο δίσκο ήταν το “Satan is time”). Ένα εντεκάλεπτο κομμάτι, με μία ιδιαίτερη δίλεπτη εισαγωγή, με λατέρνα (ή λατερνο-ειδές τέλος πάντων) παρακαλώ, που σε συνδυασμό με τη μοναδική χροιά του frontman, σε πλημμυρίζει με μεγατόνους συναισθημάτων, πριν μπει στο κύριο μέρος του τραγουδιού. Τα φωνητικά εδώ εναλλάσσονται από καθαρά σε ακραία, όπως και οι ταχύτητες, ενώ προς το τέλος, η μελωδία της κιθάρας (πριν ξαναμπεί η μοναδική λατέρνα) μου φέρνει στο μυαλό αυτή του “Blood guru”, από τον προηγούμενο δίσκο. Ακολουθεί το “The cannibal tribe came from the sea”, ένα αργό, σκοτεινό κομμάτι, με πολλές ψυχεδέλιες και χαοτικά πλήκτρα, στο οποίο ανεβαίνουν οι ταχύτητες προς το τέλος, για να καταλήξει σε black metal ρυθμούς. Το δε refrain, σου καρφώνεται στον εγκέφαλο, με την πρώτη φορά που το ακούς. Ο δίσκος κλείνει με τη retro prog/rock μπαλάντα, με τον εκπληκτικό τίτλο “How to fly in blackness”, η οποία σε πλημμυρίζει συναισθήματα και συνοψίζει το feeling του δίσκου.
Το “Mayhem in blue” είναι μια μίξη των δύο προηγούμενων δίσκων, αφού το βρίσκω όσο σκοτεινό όσο το “Πνεύμα” και όσο ψυχεδελικό όσο το “Οι Μάγοι”. Οι συνθέσεις είναι για άλλη μία φορά μοναδικές και απίστευτα ποιοτικές. Οι HAIL SPIRIT NOIR κατάφεραν το 3 στα 3 και προσωπικά, μετά από αυτό μπορώ ευθαρσώς να πω ότι τους θεωρώ τη καλύτερη Ελληνική μπάντα της δεκαετίας που διανύουμε. Ελπίζω να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο. Σίγουρα από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς!
9/10
Γιώργος Δρογγίτης
