Ένα από τα ευρύτερα έπη του τεράστιου συγγραφέα του fantasy, Michael Moorcock, είναι το λεγόμενο Multiverse όπου σε αυτό, όλοι οι γνωστοί ήρωες του συγγραφέα, (Elric, Corum, Hawkmoon, Erecose…) είναι μετενσαρκώσεις του Αιώνιου Πρόμαχου ο οποίος παλεύει αέναα ώστε να διατηρηθεί η Κοσμική Ισορροπία ανάμεσα στις δυνάμεις της Τάξης και του Χάους. Αυτή η κοσμοθεωρία έχει επηρεάσει άπειρες μπάντες, με χαρακτηριστικότερη ίσως τους DOMINE (θυμηθείτε τουλάχιστον το ντεμπούτο τους, το θρυλικό “Champion Eternal”), τουλάχιστον μέχρι τώρα. Γιατί πλέον έχουμε και τους ETERNAL CHAMPION.
Μετά από ένα demo και ένα split με τους GATEKEEPER που έτυχαν αποθεωτικής υποδοχής στο χώρο του underground, ήρθε η ώρα για τους Τεξανούς να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους και μάλιστα από τη δική μας No Remorse Records. Το εξώφυλλο, απλό αλλά σαφές, παραπέμπει σ’ έναν γνωστό Κιμμέριο ήρωα, ενώ μια γρήγορη ματιά τόσο στους τίτλους όσο και στους στίχους των τραγουδιών φανερώνουν τις λογοτεχνικές επιρροές του συγκροτήματος. H.P. Lovecraft, R.E. Howard, Karl Edward Wagner και γενικότερα έμπνευση με ηρωικούς προσανατολισμούς. Καλά όλα αυτά, βέβαια, με τη μουσική πλευρά όμως τι γίνεται;
Από το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ με τίτλο “I am the hammer” οι ETERNAL CHAMPION φροντίζουν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και να αφήσουν το στίγμα τους εξαρχής. Εδώ μιλάμε για επικό metal στην ακμή του, με ογκώδεις κιθάρες και εκπληκτικά φωνητικά. True metal χωρίς πολλά πολλά. Οι Τεξανοί δείχνουν να μην αστειεύονται.
Δεύτερο κομμάτι το ομώνυμο του άλμπουμ και η επέλαση των βαρβάρων συνεχίζεται. Εδώ φαίνονται και κάποιες επιρροές από τους Σουηδούς θεούς HEAVY LOAD, γεγονός που φυσικά δεν με χαλάει καθόλου. Ακολουθεί το “The last king of Pictdom”, κομμάτι που μάλλον είναι γνωστό στους μυημένους καθώς υπήρχε και στο demo που κυκλοφόρησαν με τον ίδιο τίτλο το 2013. Ένα κομμάτι με έντονες κέλτικες επιρροές που μπορεί να σας θυμίσει και πρώιμους SLOUGH FEG. To “Blood ice” που ακολουθεί είναι ένα δίλεπτο instrumental το οποίο λειτουργεί περισσότερο σαν εισαγωγή στο “The cold sword” που καλπάζει κυριολεκτικά από τα ηχεία. Τραγούδι με λίγο περισσότερο up tempo από τα προηγούμενα. Σειρά έχει το “Invoker” που θα ενθουσιάσει με τις εναλλαγές του. Ογκώδεις κιθάρες εναλλάσσονται με μελωδίες που θα σας στοιχειώσουν το μυαλό.
Και τέλος έχουμε το “Sing a last song of Valdese” το οποίο είναι πραγματικό ΕΠΟΣ και μάλλον διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου κομματιού του δίσκου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιο άλλο υστερεί ιδιαίτερα. Ένα κομμάτι που πραγματικά πρέπει να το ακούσετε. Εκπληκτικά riffs και επική μεγαλοπρέπεια μέσα σε 6 λεπτά συνθέτουν μάλλον ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Το “Shade Gate” τέλος, που κλείνει το άλμπουμ, είναι ένα instrumental χωρίς ιδιαίτερη σημασία και ουσιαστικά αποτελεί το outro του δίσκου.
Αν κάποιος θέλει να ψάξει για αρνητικά ίσως να ισχυριστεί ότι η παραγωγή ακούγεται πολύ τραχιά, προσωπικά δεν είχα πάντως κάποιο πρόβλημα. Αυτό που όμως πραγματικά με χάλασε ήταν η πολύ μικρή διάρκεια του άλμπουμ (με το ζόρι κοντά στα 35 λεπτά) και η ύπαρξη 2 instrumental. Εκτιμώ ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν ένα-δυο ακόμα κανονικά κομμάτια ή ακόμα και κομμάτια από το demo τους όπως τα εκπληκτικά “Retaliator” και “War at the edge of the end” χωρίς τα instrumental και σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Παρόλα αυτά έχουμε να κάνουμε με ένα εκπληκτικό άλμπουμ που δικαιολόγησε σε μεγάλο βαθμό την ανυπομονησία που είχε δημιουργηθεί γύρω του.
Συνοπτικά, μιλάμε για ένα άλμπουμ που θα κάνει τους οπαδούς του επικού metal να παραμιλούν. Αν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δεν θα το μετανιώσετε. Μέχρι στιγμής δίσκος της χρονιάς όσον αφορά το επικό metal, κατά τη γνώμη μου. Με το “The Armor of Ire” οι ETERNAL CHAMPION δείχνουν να μπαίνουν δυναμικά στο χώρο. Ο χρόνος θα δείξει αν θα αντέξουν στο χρόνο ή θα αποτελέσουν άλλη μια φωτοβολίδα. Όπως όμως έλεγε και το τέλος μιας ταινίας με ήρωα τον γνωστό Κιμμέριο που αναφέραμε στην αρχή…
…But that is another story.
8 / 10
Θοδωρής Κλώνης
