a
Νομίζω ότι η παρουσίαση που είχα κάνει στο “Siren charms”, καλύπτει σε μεγάλο βαθμό όσα θέλω να γράψω για το “Battles”. Πολύ λίγα πράγματα να προσθέσει κανείς, αφού ουσιαστικά οι IN FLAMES που γνωρίζαμε πριν από κάποια χρόνια, έχουν –ουσιαστικά- αντικατασταθεί από ένα εντελώς διαφορετικό σχήμα, που ελάχιστες ομοιότητες έχει με τους Σουηδούς melodic death metallers.
Θα μου πείτε: «Και ποιος είσαι εσύ ρε φίλε που θα κάτσουν να σε ακούσουν οι IN FLAMES, που θα τους πεις και τι να παίξουν;». Σε καμία των περιπτώσεων δεν κριτικάρω το γεγονός ότι επέλεξαν να φύγουν πολύ μακριά από τον παλιό ήχο τους. Σε τελική ανάλυση, από τη στιγμή που δεν τους εκφράζει, πολύ καλά κάνουν. Όπως επίσης θα πρέπει να πω ότι εκτιμώ αφάνταστα το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια, δείχνουν συνεχή σημάδια εξέλιξης, σημάδια ότι δεν θέλουν να μένουν προσκολλημένοι σ’ έναν ήχο κι αυτό ξεκίνησε πιο δειλά στο “Reroute to remain”, συνεχίστηκε στο “Soundtrack to your escape” και αργότερα έγινε πολύ πιο ευδιάκριτο.
Για να μην μακρηγορούμε δίχως νόημα, εγώ θέλω τα συγκροτήματα να έχουν προσωπικότητα. Οι IN FLAMES του 2016, δεν μου δείχνουν ότι έχουν. Δεν γουστάρω για παράδειγμα να ακούω wannabe κλώνους των SYSTEM OF A DOWN στο “Last sand”. Μπορούν να παίξουν όποιο είδος μουσικής γουστάρουν αυτοί και υπάρχουν κομμάτια που πραγματικά μου αρέσουν, όπως το “Wallflower”, το “The end”, το “Save me”. Να το πει κανείς alternative metal; Να το πει “pop metal” (ότι πιο άκυρο έχω ακούσει ως χαρακτηρισμό σε γενικά πλαίσια); Πείτε το όπως θέλετε. Το θέμα είναι ότι, προσωπικά, κρίνω ότι δεν τους ταιριάζει σαν ήχος, βασικά επειδή ο Anders Friden δεν έχει καμία απολύτως αξιόλογη φωνή για καθαρά φωνητικά και είναι ο βασικός λόγος που το “Battles” δεν μου αρέσει. Ωραίο και το κολπάκι με την παιδική χορωδία (που προφανώς χρησιμοποιείται, αν και το δελτίο Τύπου δεν αναφέρει κάτι παρόμοιο), αλλά αυτό είναι κάτι που δεν το κάνεις σε πολλά κομμάτια, αφού δεν είναι πια ξεχωριστό…
Άλλη μία ένστασή μου, είναι η παραγωγή του βραβευμένου Howard Benson. Από το πρόσφατο live άλμπουμ τους, “Sounds from the heart of Gothenburg”, έβγαινε προς τα έξω μία τρομερή μουντίλα στον ήχο, που δεν μου άρεσε καθόλου και με μεγάλη μου απογοήτευση είδα ότι είναι πολύ έντονη, ιδιαίτερα στις κιθάρες, το “Battles”. Αυτό ακριβώς που με ενοχλεί αφόρητα και στο νέο άλμπουμ των OPETH, για παράδειγμα. Άποψη; Διαφορετικότητα; Μου είναι αδιάφορο, από τη στιγμή που μου ακούγεται «ξένο» στη μουσική τους.
Δεν έχω κανένα απολύτως κόλλημα με το παρελθόν των μπαντών και τη μουσική με την οποία τους αγάπησα. Ο σωστός μουσικός οφείλει να ακολουθεί το ένστικτό του και να παίζει τη μουσική που αγαπά. Κι εγώ με τη σειρά μου, μπορώ να κρίνω αν αυτό που ακούω μου αρέσει ή όχι, σε καθαρά υποκειμενικό επίπεδο κι όχι σε σχέση με το αν δεν παίζουν καθαρό metal ή αν δεν παίζουν μελωδικό death metal. Το “Battles”, όπως και το “Siren charms”, μπορεί να φέρουν νέο κόσμο να ακούσει τους IN FLAMES, αλλά στο ύφος που κινούνται, βρίσκω αρκετά σχήματα που παίζουν καλύτερα. Το προηγούμενο άλμπουμ, το πήρα για τη «δισκογραφία». Με συγχωρείτε, αλλά αυτό θα το προσπεράσω…
5 / 10
Σάκης Φράγκος
<
