a
“Brotherhood of metal”
Η ανακοίνωση της αναβολής της συναυλίας των TESTAMENT το καλοκαίρι, με άφησε απογοητευμένο, αφού έτσι δεν θα μου δοθεί η ευκαιρία να τους δω και πάλι. Ήρθε όμως το “The brotherhood of the snake” για να με κρατήσει μέχρι την επόμενη φορά. Όταν βέβαια παρουσιάζεται κι η δυνατότητα να μιλήσω με τον υπέρτατο Chuck Billy, ε τότε ο ενθουσιασμός μεγαλώνει κι αναπληρώνει την όποια απογοήτευση. Το ολόφρεσκο άλμπουμ τους, κυκλοφορεί από τις 28 Οκτωβρίου, ένα μήνα πριν πατήσουν στην Αθήνα για μια εμφάνιση που επιβάλλεται να την προσθέσετε στην ατζέντα σας. Μιλάμε για μια από τις καλύτερες μπάντες, με ιστορία, κομματάρες, συνεχόμενα καλά άλμπουμ και με απίστευτη ενέργεια στις συναυλίες τους. Αν έχετε καθόλου αμφιβολίες, ακούστε το άλμπουμ, διαβάστε τι συζητήσαμε με τον Ινδιάνο τραγουδιστή και τρέξτε να προλάβετε κανένα εισιτήριο.
Επιθετικό και τελείως thrash, πιο γρήγορο από τα περισσότερα σας άλμπουμ, το “The brotherhood of the snake” μου άρεσε πολύ. Chuck, πώς φαίνεται σε εσάς;
Χαίρομαι που σου αρέσει. Ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι με το “Dark roots of the earth” και όποτε γράφουμε ένα νέο άλμπουμ, προσπαθούμε να το κάνουμε καλύτερο από το προηγούμενο. Έτσι όταν μιλήσαμε για το τι μπορούμε να βελτιώσουμε ή να αλλάξουμε στο νέο δίσκο, το κοινό στοιχείο όλων των συζητήσεων, ήταν πως χρειαζόμαστε περισσότερο thrash. Έτσι στην διαδικασία της σύνθεσης, θέλαμε να έχουμε τις ταχύτητες ανεβασμένες και το πετύχαμε.
Ανέκαθεν, είχατε ενδιαφέροντα θέματα στους στίχους, κάτι για το οποίο είσαι προσωπικά υπεύθυνος και θα ήθελα να μιλήσουμε για κάποια από τα θέματα που ασχολήθηκες εδώ. Σίγουρα κάποια τα κατάλαβα ακούγοντας, έστω και δίχως τους στίχους. Για παράδειγμα το “Black Jack” ασχολείται με τον τζόγο και το Βέγκας, ή το “Cannabusiness” για την νομιμοποίηση της μαριχουάνας, ή το “Seven seals” που αναφέρεται στον Χριστιανισμό, αλλά θα ήθελα να μου πεις εσύ περισσότερα.
Ας ξεκινήσουμε από το “Seven seals”, το οποίο ουσιαστικά αναφέρεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη, το οποίο είναι σφραγισμένο με επτά σφραγίδες (seven seals) και όταν ανοίξουν και οι επτά, θα έρθει το τέλος του κόσμου. Το “Cannabusiness” είναι πεντακάθαρο και εδώ στην Καλιφόρνια όπως και σε άλλες πολιτείες, η μαριχουάνα νομιμοποιείται πλέον και για ιδιωτική χρήση. Αλλάζουν οι καιροί. Πέρυσι, βγήκε μια εφαρμογή εδώ, με την οποία μπορείς να κάνεις παραγγελία, να διαλέξεις μέσα από διάφορες ποικιλίες κι έρχεται σπίτι σου.
Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, είναι το “Neptune’s spear” του οποίου όμως δεν μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω την θεματολογία.
Αυτό ήταν το όνομα της αποστολής της Ομάδας Ειδικών Δυνάμεων, που είχε αναλάβει να επιτεθεί στην κρυψώνα του Οσάμα Μπν Λάντεν. Οπότε, το τραγούδι μιλάει για αυτή την αποστολή και την Ειδική Ομάδα 6, που ανέλαβε την αποστολή να πάει εκείνο το βράδυ και να πιάσει τον Μπιν Λάντεν.
Προσέχοντας το ριφ στο τραγούδι αυτό, με ταξίδεψε πίσω στο “The legacy”.
Ναι, στο “Neptune’s spear” αλλά και γενικότερα σε όλο το άλμπουμ, πιστεύω πως έχει αρκετά κοινά. Υπάρχει αυτή η παραδοσιακή επιθετικότητα και η ωμή αίσθηση και σίγουρα η ταχύτητα.
Όπως και στο ξεκίνημα του “Seven seals” που μου έφερε στο μυαλό το “Disciples of thewatch”. Υπήρχε ο σκοπός να φέρεται το άρωμα εκείνων των χρόνων πίσω;
Σίγουρα θέλαμε να έχουμε τον ενθουσιασμό που είχε το “The gathering”. Εκεί είχαμε περισσότερο thrash, ακόμα και τα blastbeats. Μετέπειτα βάλαμε κι άλλα στοιχεία στον ήχο των TESTAMENT, αλλά τώρα θέλαμε να συλλάβουμε το πνεύμα της εποχής του “The gathering” που ήταν πιο γρήγορο κι επιθετικό. Όπως σου είπα, μας άρεσε πολύ το “Dark roots…” και το στοίχημα για εμάς ήταν το πώς θα προχωρήσουμε, κάνοντας ακόμα έναν καλό δίσκο. Πώς το καταφέρνεις αυτό; Πώς βελτιώνεσαι για να μείνεις εσύ ευχαριστημένος, αλλά και το κοινό σου; Θέλαμε να φέρουμε τον ενθουσιασμό, χωρίς να μείνουμε σε ένα κλισέ καλούπι, στροφή-ρεφραίν-στροφή-ρεφραίν. Κιθαριστικά γίνονται τόσα πολλά, που δεν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις κοινότυπα.
Ναι. Δεν έχετε κυκλοφορήσει μέτριο δίσκο μέχρι σήμερα, παραμένοντας πάντα προοδευτικοί, αλλάζοντας στοιχεία στην ήχο σας.
Πιστεύω πως μετά από 30 χρόνια καριέρας, πρέπει να το πιστωθούμε αυτό. Ιδιαίτερα μετά την επανασύνδεση το 2005, είμαστε πιο ήρεμοι, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, χωρίς να χρειαζόμαστε να ακουστούμε σαν κάποιο άλλο συγκρότημα. Αρκεί να είμαστε οι TESTAMENT, να αντλούμε από τον μουσικό μας χαρακτήρα, δίχως όμως να ακουγόμαστε κολλημένοι στο παρελθόν.
Σε ποιο σημείο αποβάλλατε τις ανασφάλειές σας και βρήκατε την αυτοπεποίθησή σας;
Με την επανένωση το 2005. Όταν αρρώστησα, νόμιζα πως δεν θα ξαναπαίξω ποτέ πια μουσική. Έχασα τα μαλλιά μου, έβαλα κιλά και κοιταζόμενος στον καθρέφτη, δεν αναγνώριζα τον τραγουδιστή των TESTAMENT πια. Οπότε επικέντρωσα την ενέργειά μου στην οικογένειά μου, δίχως να γνωρίζω το αποτέλεσμα που θα έφερνε ο καρκίνος. Όταν όμως θεραπεύτηκα, ξαναπαίξαμε με την αυθεντική μας σύνθεση και πραγματικά σε εκείνο το σημείο νιώσαμε πως δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για κανέναν και για τίποτα. Ήμασταν χαρούμενοι που μας δινόταν η ευκαιρία να ξαναπαίξουμε μαζί και κερδίσαμε την αυτοπεποίθηση να κάνουμε το δικό μας. Έκτοτε η κατάσταση όλο και βελτιώνεται για την μπάντα, που μπορεί να οφείλεται ακριβώς σε αυτή την αυτοπεποίθηση και την ικανοποίησή μας. Ευχαριστιόμαστε και την όλη διαδικασία της δημιουργίας πολύ περισσότερο πλέον.
Σκέφτομαι πως το 2005 και οι συνθήκες ήταν καλύτερες για τον ήχο σας, αλλά και επιπλέον ο κόσμος εκτιμούσε εκείνη την εποχή τους TESTAMENT για την προσφορά τους και αναγνωριζόσασταν ως μια από τις κύριες μπάντες του Bay Area thrash. Συνέβαλλε κι αυτό πιστεύεις;
Βεβαίως. Σε κάποιο σημείο καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που κάνεις και είναι άκαρπο να προσπαθείς να επαναδημιουργήσεις τον εαυτό σου. Επικεντρωθήκαμε στο πώς να βελτιωθούμε μόνο κι όχι στο να επαναπροσδιοριστούμε. Όπως είπες πριν, οι δίσκοι μας, πάντα είναι διαφορετικοί και για μένα γίνονται ολοένα και καλύτεροι, πιο συμπαγείς και πιο δυνατοί.
Οι TESTAMENT από νωρίς, έθιξαν θέματα όπως η καταστροφή του περιβάλλοντος. Αργότερα βοηθήσατε έναν οπαδό σας από το “Make a wish foundation”. Μετά προβάλλατε τις Ινδιάνικες ρίζες σας κλπ. Πάντα ήσασταν συνειδητοποιημένοι και αρκετά πολιτικοποιημένοι. Θα ήθελα λοιπόν να μάθω πώς βλέπεις την σημερινή κατάσταση στις ΗΠΑ, με την βία, τους πυροβολισμούς, την αστυνομία και την κούρσα για την προεδρική εκλογή.
Είναι απαίσια η κατάσταση. Εγώ πίστευα, πως με τον πόλεμο στο Ιράκ και το πώς εστιάζαμε σε εκείνο τον πόλεμο, ο κόσμος εδώ στις ΗΠΑ, θα ερχόταν πιο κοντά, θα υποστήριζε περισσότερο ο ένας τον άλλο. Δυστυχώς όμως, ληστεύουμε και πυροβολούμε τον διπλανό μας. Ο κόσμος έχει τρελαθεί. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει κι αν δεις τους υποψήφιους ηγέτες μας, είναι περίπου γελοίο το ;oτι θα αναλάβουν την τύχη της χώρας. Ανησυχώ πολύ γιατί δεν βλέπω τα πράγματα να βελτιώνονται. Σαν την αρχή του τέλους (γέλια). Ελπίζω πως όχι, αλλά βλέποντας τόσα πράγματα στην δική μου ζωή μέχρι σήμερα, δεν ξέρω τι μπορεί να μας επιφυλάσσει το μέλλον.
Επειδή εμείς βλέπουμε και διαβάζουμε διαφορετικά πράγματα απ’ ότι ο μέσος Αμερικάνος, θα ήθελα να σε ρωτήσω για το τι κυριαρχεί εκεί στις ειδήσεις και τις εφημερίδες. Πώς τα κρίνει ο κόσμος;
Κάθε φορά που ανοίγεις την τηλεόραση, υπάρχει μια είδηση για κάποιον που πυροβολήθηκε, για έναν αστυνομικό που σκότωσε κάποιον χωρίς λόγο, τίποτα καλό. Μόνο βίαια περιστατικά. Νομίζω πως ο κόσμος θέλει την αλλαγή, αλλά δεν βλέπεις κάποιες ειρηνικές διαδηλώσεις. Μόνο βία, ακόμα και εκεί. Έχουμε ξεφύγει νομίζω.
Σε ρωτάω γιατί περίμενα πως θα υπάρχει κάποιο τραγούδι που θα αγγίζει την σημερινή πραγματικότητα. Υπάρχει κάτι τέτοιο;
Όχι ακριβώς. Το μόνο που αναφέρεται κάπως στην πραγματικότητα, είναι το “Stronghold” που μιλάει για τις πολιτικές δυνάμεις που εκλέγουν Πρόεδρο σύντομα, αλλά το πιο σημαντικό είναι ο κόσμος να μείνει ενωμένος για να ξεπερνά τα εμπόδια, ακόμα κι αν αυτά έρχονται από την κυβέρνηση. Είναι για το οχυρό που πρέπει να χτίσει ο κόσμος, απέναντι στα ψέματα των κυβερνήσεων.
Διαβάζω ότι έγραψες και με τον Steve Souza (EXODUS) κάποιους στίχους, όπως και παλιότερα. Να υποθέσω πως αναμίχθηκε και ο Del James ξανά;
Ναι και οι δυο τους δούλεψαν σε όλα εκτός από 3 τραγούδια, μαζί μου.
Τι σε ωθεί στο να συνεργαστείς με άλλους στους στίχους;
Θα μπορούσα να γράψω και μόνος μου. Κάποιοι το κάνουν για να μην μοιραστούν τα δικαιώματα και τα έσοδα, όμως όταν ξέρω πως κάποιος μπορεί να με βοηθήσει για να γράψω καλύτερους στίχους δεν διστάζω. Ιδιαίτερα ο Del James είναι συγγραφέας, οπότε χρησιμοποιεί τις λέξεις πολύ καλύτερα από μένα. Έχουμε συνεργαστεί εδώ και πολλά χρόνια και μου αρέσει πώς καταφέρνει να χτίσει τους στίχους, στις ιστορίες που του δίνω. Το καλύτερο για μένα είναι να έχουμε τους πιο πετυχημένους στίχους, τα καλύτερα τραγούδια και τον καλύτερο δίσκο που μπορούμε και όχι το να είμαι πλεονέκτης. (γέλια)
Δήλωσες ότι η διαδικασία της ολοκλήρωσης του άλμπουμ ήταν αρκετά εκνευριστική για σένα. Τι συνέβη;
Ω!! Ήταν η χειρότερη εμπειρία. Ο πιο δύσκολος δίσκος και ειλικρινά ήθελα να στραγγαλίσω τον Eric (Peterson). Είχαμε αρκετά ριφ και ιδιαίτερα ο Eric είχε άπειρα, αλλά δεν τα είχε δομήσει σε τραγούδια. Όπως μου πρότεινε, έκατσα να ασχοληθώ με τους στίχους, 2 χρόνια πριν, με την προοπτική να τα ολοκληρώσουμε σχετικά σύντομα. Εκείνο το διάστημα που έγραφα στίχους, ακόμα κι όταν είχα ολοκληρώσει όλα τα κομμάτια, τον πίεζα να μου στείλει ολοκληρωμένες ιδέες. Για κάποιον λόγο δεν μπορούσε να τα ολοκληρώσει. Είχα εκνευριστεί γιατί ακόμα και όταν μπήκαμε στο στούντιο, δεν τα είχε καταφέρει. Γνωρίζαμε καλά πως έπρεπε να έχουμε τελειώσει τον δίσκο μέχρι τις 15 Ιουνίου, αλλιώς δεν θα έβγαινε φέτος ο δίσκος, ενώ ο Gene (Hoglan) ήταν ελεύθερος μόνο τον Μάιο για να γράψει. Έτσι δεν είχαμε κάνει προπαραγωγή αυτή την φορά. Μπήκαμε αμέσως για ηχογραφήσεις. Δεν ξέραμε αν ήταν η σωστή απόφαση, αφού δεν είχαμε καθαρή εικόνα. Ιδιαίτερα όταν θες να ξεπεράσεις την προηγούμενη δουλειά σου, με κάτι καλύτερο, ενώ δεν ξέρεις πώς ακούγονται τα νέα τραγούδια, αγχώνεσαι κι εγώ είχα αγχωθεί πολύ. Ήταν μεγάλος ο εκνευρισμός μου και είχαμε αρκετές μάχες, διαφωνίες και καυγάδες, κάτι που δεν ήταν ευχάριστο. Μέχρι που αρχίσαμε να ακούμε τις πρώτες μίξεις των τραγουδιών και τότε άρχισα να συνειδητοποιώ την κατεύθυνση του δίσκου, οπότε του είπα πως θα γλιτώσει τον στραγγαλισμό! (γέλια) Ίσως αυτό χρειαζόταν για να βγάλουμε έναν τόσο τρομερό δίσκο, αλλά σίγουρα δεν θα ήθελα να το επαναλάβω.
Εγώ θα περίμενα, πως μετά από 30 χρόνια συνεργασίας, δεν θα χρειαζόταν να περάσετε από τέτοιες τρικυμίες.
Δεν είναι ότι δεν μπορεί να συνθέσει, αλλά μεγαλώνουμε και ο Eric μάλλον έχει αρχίσει να τα χάνει (γέλια) και χάνει την προσήλωσή του, κάτι που είναι εκνευριστικό πολύ. Το μόνο που κάνουμε είναι να γράφουμε μουσική, δεν έχουμε να πάμε στην δουλειά ρε φίλε, γιατί δεν μπορείς να κάτσεις και να γράψεις τα γ@μημένα τα τραγούδια; (γέλια)
Δεν υπήρχε κάποια διαφωνία δηλαδή στο ύφος του δίσκου ή των κομματιών;
Όχι, απλά δεν μπορούσε να τα ολοκληρώσει. Τελικά, αυτά που έγραφε ο Eric κι αυτά που έγραφα εγώ, ταίριαξαν στα τραγούδια, αλλά μας πήρε υπερβολικά μεγάλο διάστημα.
Ρωτάω, γιατί δεν θυμάμαι να υπήρχε παλαιότερα τέτοια ένταση ανάμεσά σας.
Σωστά, δεν υπήρξε στο παρελθόν. Είχαμε πει ότι θα τελειώναμε τον δίσκο 2 χρόνια πριν και τελικά πριν καν το κάνουμε, ο Eric πήρε 6 μήνες για να γράψει τον επόμενο δίσκο των DRAGONLORD και τελικά δεν τον ολοκλήρωσε. Εκεί άρχισε ο εκνευρισμός μου, επειδή του έδωσα 6 μήνες και έπρεπε μετά να ασχοληθούμε με τους TESTAMENT.
Μήπως είναι μια παρενέργεια της σημερινής τακτικής; Δηλαδή, αντί να μπείτε μαζί σε ένα προβάδικο και να τζαμάρετε τις ιδέες σας και να χτίσετε τα τραγούδια, τελικά ανταλλάσοντας ιδέες, τράβηξε πολύ καιρό;
Εγώ, ο Gene, με τα ηλεκτρονικά του τύμπανα κι ο Eric τζαμάραμε τα κομμάτια, αλλά ο Alex (Scolnick) κι ο Steve (DiGiorgio) δεν ήταν εκεί. Συνήθως προβάρουμε αρκετά, όλοι μαζί, αλλά σε αυτό τον δίσκο δεν έγινε, λόγω του Eric. Επειδή οι υπόλοιποι δεν ήταν διαθέσιμοι κι αυτός πήρε στους ώμους του μεγαλύτερο συνθετικό βάρος.
Τελικά όμως το αποτέλεσμα σας αντάμειψε.
Ευτυχώς, όταν το ακούσαμε, πραγματικά ηρεμήσαμε (γέλια).
Κάποιες φορές ασχολείστε και με την παραγωγή, ενώ άλλες φορές, προσλαμβάνετε κάποιον παραγωγό. Πόσο μπορεί να συμβάλλει ένας παραγωγός στο τελικό αποτέλεσμα στους TESTAMENT και τι είναι αυτό που σας κάνει να πάρετε την απόφαση να προσλάβετε κάποιον;
Κοίτα, στην αρχή αυτής της πορείας, θα δουλεύαμε με τον Randy Staub και όταν ηχογραφήσαμε το ομώνυμο κομμάτι, πριν αρκετούς μήνες, του το δώσαμε για να το μιξάρει και να δοκιμάσουμε την συμβολή του. Ήταν καλό το αποτέλεσμα, αλλά τελικά ο Andy (Sneap) το πήρε και το βελτίωσε. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε με αυτόν, που άλλωστε ξέρει καλά την μπάντα και τον ήχο μας. Το τελικό αποτέλεσμα μας αρέσει, οπότε συνεχίσαμε.
Θέλω να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο τώρα. Τo πιο αμφιλεγόμενο άλμπουμ της καριέρας σας είναι σίγουρα το “The ritual”. Ένα άλμπουμ, που λόγω της εποχής, έφερε αναταραχή στην μπάντα. Πώς το βλέπετε μετά από τόσα χρόνια;
Για μένα ήταν το άλμπουμ στο οποίο είχαμε αρχίσει να χάνουμε την συνοχή μας ως μπάντα. Ο Alex ήθελε να ασχοληθεί με άλλα είδη μουσικής. Ο Eric, είχε πιο σκληρή ταυτότητα στα κομμάτια, αλλά όταν άρχισε να ασχολείται και ο Alex, αλλάξαμε πορεία. Αν και νομίζω ότι τα κομμάτια ήταν καλά, η περίοδος ήταν πολύ περίεργη για εμάς. Το συμβόλαιό μας με την Atlantic θα ολοκληρωνόταν, ήταν μια περίεργη περίοδος για το metal και γενικότερα, τα πάντα γύρω από το “The ritual” ήταν περίεργα. Σίγουρα φαίνεται πως δεν είχαμε την απαιτούμενη προσήλωση στην μουσική μας και απλά βγήκε έτσι.
Η διαφορά όμως, μεταξύ των συνθέσεων, αλλά και την δομή των τραγουδιών ανάμεσα στο “The ritual” και το “Low” που βγήκε μόλις 2 χρόνια αργότερα, είναι τεράστια. Γιατί;
Ναι. Το “Low” ήρθε μετά την αποχώρηση του Alex, κι αποφασίσαμε να χαμηλώσουμε το κούρδισμα για να μου ταιριάζει περισσότερο, αλλά παράλληλα ήταν και πιο σκληρός και σκοτεινός δίσκος. Το πρώτο ήταν γυαλισμένο, με παραγωγούς που δεν ήταν τόσο metal, ενώ το δεύτερο βαρύ και σκληρό, πιο κοντά στον ήχο των PANTERA, MACHINE HEAD.
Γιατί συνεχίσατε να σκληραίνετε τον ήχο σας, με το “Demonic” να ακούγεστε σχεδόν death metal λίγο αργότερα;
Είχαμε ολοκληρώσει το συμβόλαιό μας και το 1997, με το ιδίωμα να μην περνά και τις καλύτερές του μέρες, θέλαμε να ακουγόμαστε ακόμα πιο σκληροί. Υπήρχε θυμός και για πρώτη φορά τον Gene Hoglan να παίζει τύμπανα. Όλα μαζί αυτά, οδήγησαν το άλμπουμ σε αυτό το ύφος. Τελικά και τα τραγούδια βγήκαν πιο death (γέλια). Όταν βγήκαμε σε περιοδεία όμως, κατάλαβα πως η φωνή μου επιβαρυνόταν τραγουδώντας έτσι και δεν ήθελα να το συνεχίσω.
Αφού μιλάμε για τον τρόπο που τραγουδάς, ήθελα να σε ρωτήσω τι σε οδήγησε στο να ξεκινήσεις να τραγουδάς κι αν έχεις πάρει ποτέ μαθήματα.
Ξεκίνησα παίζοντας κιθάρα κι ο μικρός μου αδερφός είχε μια μπάντα, της οποίας παρακολουθούσα τις πρόβες. Με έβαλαν να τραγουδήσω τους στίχους τους και στο τέλος με βάφτισαν τραγουδιστή τους, παρότι δεν ήξερα να τραγουδάω (γέλια). Στο κολλέγιο μετά, πήρα μαθήματα μουσικής και κάποια μαθήματα φωνητικής για 2 χρόνια στο Berkeley. Εκείνη την εποχή, ο Ζ (Steve Souza- EXODUS) που τραγουδούσε για τους LEGACY τότε (πριν το συγκρότημα μετονομαστεί σε TESTAMENT), ήρθε στο σπίτι μας, μας είπε πως θα έφευγε από την μπάντα και με προέτρεψε να δοκιμάσω να τον αντικαταστήσω, δίνοντάς μου τον αριθμό του Eric. Έτσι ξεκίνησαν όλα.
Αφού αναφερθήκαμε και στους EXODUS, ήθελα να σε ρωτήσω γιατί δεν βρίσκονται πλέον στο δυναμικό της Briding bands (εταιρεία management στην οποία συμμετέχει μαζί με το ζεύγος Zazula της Megaforce);
Απλά υπήρχαν διαφορετικές απόψεις μεταξύ της μπάντας και του management, οπότε αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε μαζί.
Ήθελα να σε ρωτήσω σχετικά με την διαφωνία που έχει ακουστεί. Τι ρόλο έπαιξες τελικά στην αντικατάσταση του RobDukes από τον κολλητό σου Souza;
Κοίτα, ο Rob είναι τελείως λάθος σε αυτό και το γνωρίζει και ο ίδιος. Η μπάντα είχε κάποια θέματα και απλά θα έψαχνε να βρει νέο τραγουδιστή. Μάλιστα ήταν ξεκάθαροι πως δεν ήθελαν τον Steve πίσω. Εγώ απλά πρότεινα να τον δοκιμάσουν σε δυο τραγούδια και να αποφασίσουν επ’ αυτού. Όντως το δοκίμασαν, ο Tom (Hunting) θυμάμαι να λέει, πως «σιχαίνομαι που το λέω, αλλά δεν τον ήθελα στην μπάντα, όμως ακούγοντας τα τραγούδια, πραγματικά ταιριάζει και είναι εντελώς EXODUS». Αυτοί το αποφάσισαν και όχι εγώ. Ο Rob το ξέρει καλά, γιατί του είχαν δώσει κάποιες ευκαιρίες κι αυτός τους απογοήτευσε, οπότε είχαν ήδη αποφασίσει να βρουν αντικαταστάτη.
Chuck, γιατί πιστεύεις πως κάποιες από τις μπάντες όπως οι DEATH ANGEL, TESTAMENT, EXODUS δεν έφτασαν ποτέ το μέγεθος των MEGADETH, METALLICA, SLAYER;
(γελάει ελαφριά) Νομίζω πως πέσαμε στο περίεργο μουσικό πέρασμα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όπου εδώ στην Αμερική ο ήχος και η μόδα άλλαξε τόσο δραματικά που η βιομηχανία άλλαξε απέναντί μας. Πέσαμε πάνω στο δεύτερο κύμα και δεν καταφέραμε να ανέβουμε στο πρώτο κύμα. Φτάσαμε κοντά, έχοντας το συμβόλαιο με την Atlantic, πλησιάζοντας τους χρυσούς δίσκους, αλλά απότομα άλλαξαν όλα. Αυτό που συνέβη όμως, είναι να βρισκόμαστε τώρα, πολύ πιο κοντά σε πωλήσεις στους Big 4 απ’ ότι στο παρελθόν. Εκτός βέβαια από τους METALLICA.
Είστε στην τέταρτη δεκαετία σας ως καλλιτέχνες. Ποιες θα περιέγραφες ως τις μεγαλύτερες στιγμές από την κάθε δεκαετία;
Από την πρώτη, σίγουρα η εμφάνισή μας στο Monsters of Rock το 1988, μετά τον δεύτερο δίσκο μας, αφότου είχαν ακυρώσει οι MEGADETH. Πήγαμε στην Γερμανία και παίξαμε μπροστά σε 110 χιλιάδες κόσμου, με τους IRON MAIDEN και όλους αυτούς που λατρεύαμε ως μουσικούς, με τον δεύτερο δίσκο μας, μετά από 2 χρόνια μόλις. Ήταν απίστευτο. Την δεκαετία του ’90, τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα για μας, φεύγοντας από την Atlantic, γενικά το metal εξαφανιζόταν, πολλοί σταμάτησαν. Μετά το 2000, πέρασα την περιπέτειά μου με τον καρκίνο ενώ μετά ήρθε η επανασύνδεση και η επιτυχία που είχαμε με το “Formation of damnation”. Τα τελευταία 6 χρόνια είμαστε σε μεγάλη ζήτηση και η μπάντα συνεχίζει να προχωρά μπροστά.
Τα τελευταία χρόνια, αναφέρεσαι περισσότερο στην Ινδιάνικες ρίζες σου. Αξέχαστα, θυμάμαι το πορτραίτο σου στο Εθνικό Μουσείο Ινδιάνικης Ιστορίας στην Νέα Υόρκη. Πόσο νομίζεις πιο κοντά στις ρίζες σου σε έφερε η περιπέτεια με τον καρκίνο;
Ο κόσμος δεν το ξέρει καλά αυτό, αλλά εκτός από τις χημοθεραπείες που έκανα, έψαχνα και εναλλακτικές θεραπείες για να κρατήσω την θέληση. Όπως όλοι, νόμιζα ότι θα πεθάνω. Μιλώντας με θεραπευτές και πηγαίνοντας σε τελετές με τις φυλές εδώ κοντά, με βοήθησε να μείνω συγκεντρωμένος.
Ακολουθεί και η οικογένειά σου την μουσική σου;
Ο γιος μου άκουγε πιο μικρός, αλλά τώρα είναι πιο πολύ στη rap.
Ξέρεις κι εγώ αναρωτιέμαι πώς θα είναι αν οι γιοί μου δεν ακούν.
(γέλια) Ακριβώς.
Έχεις δουλέψει με κορυφαίους drummer και μπασίστες στους TESTAMENT όλα αυτά τα χρόνια. Τι είναι αυτό που φέρνουν σήμερα ο Gene Hoglan και ο Steve DiGiorgio;
Σίγουρα δημιουργούν ένα απίστευτο ρυθμικό μέρος. Ιδιαίτερα το απίστευτο, δεμένο παίξιμο του Gene, που δεν χαλαρώνει ποτέ, οδηγεί και τον Steve. Είναι πραγματικά δεμένοι. Τα σπάει και ούτε που ιδρώνει (γέλια).
Σχεδόν όλοι οι μουσικοί στην μπάντα, είτε έχουν είτε είχαν άλλα project. Πώς νομίζεις ότι ωφελούνται οι TESTAMENT από αυτό;
Το ότι ήταν αφοσιωμένος στην μπάντα, δίχως να έχει άλλη μουσική διέξοδο, ήταν αυτό που έσπρωξε τον Alex Skolnick έξω από την μπάντα παλαιότερα. Θέλουμε λοιπόν όλοι να νιώθουν άνετα και ελεύθεροι να εκφραστούν. Ιδιαίτερα αφού περιοδεύουμε πολύ και ζούμε μαζί για πολύ. Οπότε είναι καλό και υγιές να ψάχνουν για άλλους τρόπους έκφρασης εκτός μπάντας. Έχουμε τον δικό μας τρόπο να τρέχουμε την επιχείρησή μας και πιστεύω πως είναι καλό για όλους να δουν πως έχουν τα πράγματα κι απ’ έξω. Νομίζω πως συμπεριφερόμαστε καλά στους συνεργάτες και τους υπαλλήλους μας, ώστε να θέλουν να έρχονται πίσω στην οικογένεια των TESTAMENT.
Ρωτάω γιατί όλοι έχουν φύγει σε κάποια φάση ή απλά έχουν ασχοληθεί με κάτι άλλο, αλλά πλέον έχουν επιστρέψει στην μπάντα.
Ακριβώς, άρα πρέπει κάτι να κάνουμε σωστά (γέλια).
Κλείνοντας ήθελα να μιλήσουμε για την αναβολή της συναυλίας σας και το γεγονός πως παίζετε ξεχωριστά από τους AMON AMARTH. Γιατί έγινε αυτό;
Δυστυχώς έπρεπε να ακυρώσουμε τις τρεις εμφανίσεις μας το καλοκαίρι και θελήσαμε να τις προσθέσουμε στο τέλος της περιοδείας. Επειδή δεν μπορούσαμε να παίξουμε στην Κωνσταντινούπολη, λόγω της πολιτικής κατάστασης, θέλαμε όμως να αναπληρώσουμε την συναυλία στην Αθήνα και προτιμήσαμε να την βάλουμε στην Φθινοπωρινή περιοδεία, που είναι χωρίς τους AMON AMARTH.
Η τελευταία μου ερώτηση, είναι λίγο “trivia” και λίγο οπαδική. Έχει να κάνει με την δοκιμή που έκανες για να αναπληρώσεις τον Max στους SEPULTURA. Γιατί το δοκίμασες και πώς το βλέπεις τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια;
Ήταν μετά το “Demonic” και πριν από το “The gathering”. Ήταν μια περίεργη εποχή. Έψαχνα κάτι πιο σταθερό, διότι η κατάσταση στην μπάντα δεν ήταν καθόλου σταθερή εκείνη την περίοδο. Υπήρχε μια νευρικότητα, επειδή είχα μείνει με τον Eric και δεν ξέραμε τι θα γίνει στο μέλλον. Έγραψα μια κασέτα και τους την έστειλα. Μέχρι όμως να το αποφασίσω να δοκιμάσω, οι SEPTULTURA είχαν ήδη αποφασίσει πως θα προxωρούσαν με τον Derrick, κάτι που τελικά φάνηκε πως ήταν και η σωστή απόφαση. Γι’ αυτούς αλλά και για μένα, αφού δεν θα είχα κάνει αυτούς τους δίσκους με τους TESTAMENT (γέλια).
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
www.testamentlegions.com
Line-up:
Chuck Billy – φωνητικά
Alex Skolnick – κιθάρα
Eric Peterson – κιθάρα
Steve DiGiorgio – μπάσο
Gene Hoglan – ντραμς
Δισκογραφία:
“The legacy” (1987)
“The new order” (1988)
“Practice what you preach” (1989)
“Souls of black” (1990)
“The ritual” (1992)
“Low” (1994)
“Demonic” (1997)
“The gathering” (1999)
“The formation of damnation” (2008)
“Dark roots of earth” (2012)
“Brotherhood of the snake” (2016)
