a
“Infinite dreams”
Όταν στην άλλη άκρη της γραμμής, περιμένει ένα μουσικός του βεληνεκούς του Roger Glover, δεν μπορείς παρά να νοιώσεις δέος. Μπορεί οι DEEP PURPLE να έχουν υπάρξει θέμα για πολλά επεισόδια, ίσως κάποιας σαπουνόπερας, όμως μουσικά δεν παύει να είναι από τις πιο μακροβιότερες μπάντες στο rock, από τις πιο επιδραστικές, δημιουργικές και καταλυτικές μπάντες στο χώρο. Το πρόσφατο “Infinite” μας δίνει μια καλή αφορμή για να συζητήσουμε για τα τεκταινόμενα στο Μωβ στρατόπεδο, παρότι ο κύριος Glover είναι διπλωματικός και προσεκτικός στις δηλώσεις του. Είναι η 20ή στούντιο κυκλοφορία τους σε σχεδόν 50 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, που τους βρίσκει ορεξάτους, με ποικιλία στις συνθέσεις τους και φαντασία. Είναι ένας δίσκος που αποτυπώνει την διαχρονικότητα της μουσικής τους ταυτότητας, την ποικιλία που εύκολα συγκεντρώνεται κάτω από την ομπρέλα των DP, αλλά και την απόλυτη απαλλαγή περιορισμών και άγχους για το αποτέλεσμα. Τάδε έφη… Roger Glover!
Πρέπει να δηλώσω πως ευχαριστήθηκα το νέο άλμπουμ. Από τις καλύτερες στιγμές σας εδώ και πολλά χρόνια, τουλάχιστον για μένα. Δυνατό και θα έλεγα πως καθοδηγείται από κιθαριστικά ριφ. Αυτή ήταν η πρόθεσή σας;
Όταν γράφουμε, δεν ξεκινάμε απαραίτητα με κάποια πρόθεση. Δεν το σκεφτόμαστε πρώτα προσπαθώντας να αποφασίσουμε κάτι. Η διαδικασία της σύνθεσης, είναι μέσα από τζαμαρίσματα. Παίζουμε μαζί, έως ότου βρούμε κάτι που θα μας αρέσει αρκετά για να το ολοκληρώσουμε σε τραγούδι, οπότε θα έλεγα πως είναι απρογραμμάτιστο.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια και γνωρίζοντας πως όλος ο κόσμος έχει αυτιά και μάτια ανοιχτά κάθε φορά που οι DEEP PURPLE κυκλοφορούν κάτι, νιώθετε κάποια πίεση για το αποτέλεσμα;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Η πίεση, είναι καλό να αποφεύγεται όταν δημιουργείς ένα άλμπουμ. Υπάρχει το παλαιό και φημισμένο σύνδρομο του “δεύτερου καλού άλμπουμ”, δηλαδή να ακολουθήσεις μια πετυχημένη δουλειά με άλλη μία. Υπάρχει αυτή η επιθυμία να το ακολουθήσεις μένα εξίσου καλό ή καλύτερο άλμπουμ. Όμως ποτέ δεν έχει υπάρξει κάποια πίεση στο στούντιο και ανέκαθεν διατηρούσαμε την ησυχία μας όσο διαρκούσε η διαδικασία. Ούτε η δισκογραφική μας εταιρία, ούτε ο μάνατζερ μας, επιτρέπεται να μας επισκεφτεί. Όλα τα διαδικαστικά μέρη ξεκινούν μετά την ολοκλήρωση της δουλειάς.
Αν θυμάμαι καλά, είχες προσωπικά δηλώσει ότι πιστεύεις πως έπρεπε να συνεχίσετε να δημιουργείτε άλμπουμ, ακόμα κι αν αυτό είναι ζημιογόνο οικονομικά. Συνεχίζεις να το πιστεύεις; Μετά από τόσα χρόνια και τόσους δίσκους, τι εξακολουθεί να σας σπρώχνει για να γράψετε κάτι νέο;
Κοίτα, αγαπάμε αυτό που κάνουμε και δεν νομίζουμε ότι πρέπει να σταματήσουμε. Όταν πρωτομπήκα στο συγκρότημα, δεν περίμενα πως είναι κάτι που θα έκανα όλη μου την ζωή. Εκείνη την εποχή, αν ήσουν επιτυχημένος, ίσως να επιβίωνες για 3-4 χρόνια αν ήσουν τυχερός. Κανείς δεν διέβλεπε μια τόσο μακροχρόνια καριέρα και μόνο πρόσφατα συνειδητοποιούμε πόσο μεγάλη είναι η πορεία μας.
Ρωτάω, επειδή έχουν αλλάξει οι ισορροπίες στην μουσική βιομηχανία. Οι δίσκοι ήταν μια επένδυση που ήταν κερδοφόρα, κάτι που δεν συμβαίνει εδώ και χρόνια πλέον. Αυτό οδήγησε πολλούς στο να αποφεύγουν την κυκλοφορία νέου άλμπουμ, ή απλά να το αντιμετωπίζουν ως αφορμή για να ξαναβγούν σε περιοδεία.
Οι DEEP PURPLE είναι μπάντα που βγαίνει σε περιοδεία, είτε έχει νέα δουλειά, είτε όχι. Είμαστε ευτυχείς, ώστε να μπορούμε να πάμε σχεδόν σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου και να υπάρχει κοινό το οποίο να έρθει να μας ακούσει. Άλλωστε το φυσικό μας σπίτι, είναι η σκηνή και όχι το στούντιο. Όμως το να κυκλοφορούμε άλμπουμ, είναι σημαντικό, διότι είμαστε μια τέτοια μπάντα που θέλει να παράγει μουσική, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Δεν είμαστε γκρουπ που θα βγάλει μόνο singles και δέσαμε σε αυτό με τον Bob Ezrin. Νομίζω ότι κατάφερε να μας ξαναδώσει την χαρά της δημιουργίας ενός άλμπουμ στο στούντιο, κάτι που μας έλειπε για πολλά χρόνια.
Άρα αυτός ήταν κι ο λόγος που επιλέξατε να ξανασυνεργαστείτε, αν και πέρασαν κάποια χρόνια στο μεταξύ.
Δεν ήταν επιλογή, ήταν επιθυμία. Νομίζω πως κι ο ίδιος το ευχαριστήθηκε, όσο κι εμείς. Όταν ολοκληρώσαμε το άλμπουμ, η πρώτη του ερώτηση ήταν, πότε θα κάνουμε το επόμενο. Η καλή σχέση βοηθάει. Μαζί του βρήκαμε τον ήχο που θέλουμε και μια δημιουργικότητα που μας έλλειπε.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που περιμένει να κερδίσει μια έμπειρη μπάντα όπως εσείς, από έναν παραγωγό. Ιδιαίτερο όταν κι ο παραγωγός είναι γνωστός, με τον δικό του εγωισμό.
(Κομπιάζει λίγο) Είναι δύσκολο να πω. Όταν δουλεύεις με νέο παραγωγό, δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Στην περίπτωση του Bob, τα πράγματα πήγαν καλά από την πρώτη στιγμή και βοήθησε στην απόδοσή μας πιστεύω. Ο ίδιος ήθελε να πιάσει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν ένα συγκρότημα παίζει ζωντανά και αποκτά καλή σχέση με το κοινό. Επειδή όλοι ηχογραφούμε μαζί, τζαμάροντας ταυτόχρονα, βοήθησε η προσέγγισή του. Είναι κάτι θεωρούμε σημαντικό, διότι δεν αναζητούμε την τελειότητα, αλλά την ενέργεια και την φρεσκάδα που απορρέει από το να παίζεις και να ηχογραφείς ζωντανά. Δεν ηχογραφούμε 5 και 6 φορές το κάθε μέρος για να τα ενώσουμε μετά. Σε τέτοια περίπτωση, το συναίσθημα μειώνεται και απλά περιορίζεσαι στο να παίξεις το κάθε μέρος σωστά.
Ήταν ανέκαθεν έτσι για το συγκρότημα;
Ναι, ανέκαθεν. Έτσι γράφαμε και τζαμάραμε, ώστε να συνθέσουμε τραγούδια με συναίσθημα και φρεσκάδα. Τα φωνητικά θα ερχόταν αργότερα. Μπορεί να μην είναι η διαδικασία που ακολουθούν οι περισσότεροι, αλλά για τους DEEP PURPLE ήταν έτσι από παλιά.
Οπότε υποθέτω πως είναι σημαντικό, κάθε νέος μουσικός που μπαίνει στο συγκρότημα θα πρέπει να νιώθει άνετα με αυτή την διαδικασία, έτσι δεν είναι;
Ναι… αλλά εδώ και πολλά χρόνια δεν έχουμε αλλαγές. Στις αρχές μπορεί, αλλά τα τελευταία 23 χρόνια όχι πολύ. Το συγκρότημα είχε πάντα καλούς μουσικούς και ο καθένας φέρνει πάντα κάτι σημαντικό μαζί του και το να παίζεις με εξαιρετικούς μουσικούς, είναι κάτι που σε ανεβάζει και σε διασκεδάζει. Αποτέλεσμα αυτού είναι και η ποιότητα των τραγουδιών που γράφεις.
Με έναν τέτοιο τίτλο στο άλμπουμ, είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν ερωτήσεις για το μέλλον της μπάντας. Μπορεί η μουσική των PURPLE να είναι αιώνια, αλλά η μπάντα δεν θα είναι. Πώς το αντιμετωπίζεις;
Κοίτα, δεν υπάρχει κάποιο κρυμμένο μήνυμα εδώ. Σίγουρα, στην ηλικία μας, πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Αργά ή γρήγορα η μπάντα θα σταματήσει, αν και δεν είναι κάτι που επιζητούμε. Μας αρέσει πραγματικά αυτό που κάνουμε και δεν θέλουμε να σταματήσουμε, αλλά είναι αναπόφευκτο. Νομίζω πως λέμε στους εαυτούς μας και στον κόσμο μας πως το τέλος έρχεται, αλλά δεν είμαστε σε θέση να πούμε ότι αυτό είναι το τελευταίο μας άλμπουμ ή η τελευταία μας περιοδεία. Ακόμα και η λέξη “infinite” και το σύμβολο στο εξώφυλλο, δεν είναι δική μας πρόταση, αλλά προέκυψε από πρόταση της δισκογραφικής μας εταιρίας.
Α, μάλιστα. Υπάρχει κάτι στο άλμπουμ που θεωρείς πως διαφέρει από το παρελθόν;
Πραγματικά δεν ξέρω. Με τα τελευταία δυο άλμπουμ νομίζω πως έχουμε διαφοροποιήσει κάπως τις συνθέσεις μας. Είναι μια διαφορετική εκδοχή, ένας άλλος τρόπος έκφρασης, δίχως να χάσουμε την ταυτότητα των DEEP PURPLE. Είναι και μέρος της πρόκλησης πιστεύω. Πάντως αυτό που επιζητούμε είναι η ποιότητα και δεν θέλουμε να κυκλοφορούμε κάτι που να το αλλάξει αυτό. Η πρόθεση είναι να γράψεις κάτι δυνατό και να είναι μια δυνατή πρόταση.
Έχοντας περάσει 3 χρόνια στο Montreux, μπορώ να καταλάβω πόσο ιδιαίτερη θα ήταν η θέα του καπνού να βγαίνει από το καζίνο και να καλύπτει την λίμνη. Τόσο που να εμπνεύσει μια τόσο καταλυτική στιγμή για την καριέρα σας όμως, ποιος το περίμενε;
Πραγματικά κανείς μας δεν μπορούσε να περιμένει πως θα είναι τόσο επιδραστικό αυτό το κομμάτι. Γράφτηκε πολύ γρήγορα, κάτι που κάναμε και κάνουμε ακόμη, αλλά κανείς δεν μπορούσε να δει πως το μέλλον του “Smoke on the water” θα ήταν τόσο τρομερό.
Το τοπίο και η μικρή αυτή Ελβετική πόλη, είναι πραγματικά μαγευτικά. Πόσο ιδιαίτερο ήταν για εσάς, ώστε να πάτε εκεί, όπως και άλλοι αργότερα; Οι QUEEN μάλιστα το έκαναν βάση ηχογραφήσεων εκεί.
Οι QUEEN σίγουρα πήγαν μετά από εμάς, αλλά η αλήθεια είναι, πως τόσα χρόνια πίσω, το Montreux δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, τίποτα ιδιαίτερο, για να πω την αλήθεια. Είχαμε παίξει μια ή δυο φορές εκεί και είχαμε επιστρέψει για να ηχογραφήσουμε. Θέλαμε αντί για κάποιο στούντιο, να βρούμε ένα συναυλιακό χώρο και να χρησιμοποιήσουμε μια κινητή μονάδα. Το καζίνο θα ήταν ελεύθερο για ένα μήνα και μετά την συναυλία του Frank Zappa, θα ήταν δικό μας. Όμως, όπως γνωρίζεις, η ιστορία έμελλε να είναι διαφορετική. Πάντως όσο κι αν δεν ήταν ιδιαίτερη η πόλη, οι λέξεις καπνός (smoke) και Montreux έμελλε να συνδεθούν για πάντα.
Πολλά από τα συγκροτήματα με μεγάλη καριέρα, προτιμούν να περιοδεύουν παίζοντας τα γνωστά τους τραγούδια, πέφτοντας στην παγίδα της “νοσταλγίας”. Αυτό δεν συμβαίνει με τους DEEP PURPLE, αφού συνεχίζετε να γράφετε νέους δίσκους. Πιστεύεις πως μπορείτε ακόμα να προσελκύετε νέο κοινό δημιουργώντας νέα μουσική;
Σίγουρα η νοσταλγία είναι μέρος αυτού που κάνουμε, επειδή τα παλιά τραγούδια μας θα είναι μέρος των συναυλιών μας, όμως όσο μεγαλώνουμε εμείς, τόσο φαίνεται πως το κοινό μας μικραίνει σε ηλικία. Προσπαθούμε να κρατάμε τους εαυτούς μας σε εγρήγορση στις περιοδείες μας, όσο και το κοινό μας. Δεν μας ενδιαφέρει να παίζουμε τα ίδια τραγούδια, ή πάντα με τις ίδιες δομές και αλλάζουμε μέρη συχνά. Μας αρέσει να παίζουμε μουσική κι αυτό κοιτάμε να κάνουμε.
Ως οπαδός, θα ήθελα να δω τα περισσότερα από τα παλιά σας μέλη, να έπαιζαν ξανά με το συγκρότημα σε κάποιου είδους εορτασμό της ιστορία σας.
Νομίζω πως αυτό παραπάει μακριά την ιδέα της νοσταλγίας. Εμείς είμαστε το παρόν των DEEP PURPLE με αυτή την σύνθεση, εδώ και χρόνια. Το να προσπαθούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, θα μας έβαζε σε μια επίπονη και ψυχοφθόρα διαδικασία και τελικά δεν θα ήταν γιορτή. Σίγουρα ως οπαδός θα το ήθελες αυτό, όπως είμαι σίγουρος πως θα το ήθελαν πολλοί. Δεν πρόκειται να συμβεί όμως. Ανήκει στο παρελθόν και εμείς κοιτάμε το παρόν.
Το κατανοώ πλήρως αυτό που λες. Απλά το ανέφερα ως μια γιορτή και όχι ως μια επανασύνδεση.
Θα ήταν κάτι πολύ δύσκολο και ίσως να μην ήταν καν γιορτή στο τέλος…
(δεν μπόρεσα να μην γελάσω εδώ) Φαντάζομαι πως αναφέρεσαι περισσότερο σε συγκεκριμένους χαρακτήρες και σε προσωπικές σχέσεις, παρά στην μουσική ή την δυναμική που προσδίδουν αυτοί, έτσι;
Θα ήταν χάος νομίζω. Άλλωστε αν ήμασταν μια ντουζίνα μουσικοί πάνω στην σκηνή δεν θα ήταν απαραίτητα καλό.
Είναι σωστό να πούμε πως μεταξύ εσένα, του Gillan και του Paice, έχετε διαφορετικές προτιμήσεις και αντιπάθειες σε σχέση με τους παλιούς σας συνεργάτες;
(τώρα δεν άντεξε αυτός και γέλασε) Νομίζω πως πας να με ψαρέψεις (γέλια). Αυτό συμβαίνει σε όλους μας στην καθημερινότητά μας. Τα πάμε καλύτερα με κάποιους και με κάποιους άλλους δεν τα βρίσκουμε. Ο καθένας μουσικός που πέρασε από το συγκρότημα, προσέδωσε κάτι σημαντικό στους DEEP PURPLE. Δεν υπάρχει κάποιος που αντιπαθώ, είναι αλήθεια και δεν κρατώ κακία. Από την άλλη όμως, δεν βρίσκω λόγο να ξεθάψουμε και παλαιά προβλήματα εκεί που όλα πάνε καλά.
Όσο μεγαλώνουμε, πιστεύω πως αφήνουμε τις κακίες πίσω μας, ιδιαίτερα όταν είναι ευχαριστημένοι με την ζωή τους. Η πορεία των DEEP PURPLE είναι τεράστια, με πολλές εξέχουσες στιγμές. Υπάρχουν κάποιες από αυτές που θα χαρακτήριζες περισσότερο σημαντικές;
Δεν ξέρω τι να πω! Πολλοί, μιλούν συχνά για τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε στο συγκρότημα και δεν αναφέρονται στις θετικές πλευρές. Για παράδειγμα, εδώ και 23 χρόνια, έχουμε σταθερή σύνθεση (σ.σ. περίπου, αφού η αντικατάσταση του Jon Lord έγινε το 2002). Η κάθε στιγμή έχει την δική της θέση στην ιστορία μας, αλλά δεν θέλουμε να αναμοχλεύουμε το παρελθόν. Αν κοιτάξεις 50 χρόνια από την ζωή του οποιουδήποτε, θα βρεις κάθε λογής θετικές κι αρνητικές στιγμές, γάμους, παιδιά, δουλειές, πόνο και μάλιστα στα συγκροτήματα αυτό συμβαίνει σε πολλαπλό βαθμό.
Κλείνοντας όμως, θα ήθελα να εφιστήσω την προσοχή μας στο “Infinite”. Roger, θα ήθελα ήθελα να μας πεις τι είναι πιο σημαντικό μέσα στο άλμπουμ και ίσως αν ξεχωρίζεις κάποια κομμάτια.
Χμ… όλα τα τραγούδια είναι ξεχωριστά, αφού όλα προέρχονται από μέσα σου. Έρχονται από καρδιάς, από μέσα σου και είναι όλα σημαντικά. Έλεγες πριν κάτι για το πώς σκεφτόμαστε όταν μεγαλώνουμε. Ένα από τα πράγματα που αλλάζει όσο μεγαλώνεις, νομίζω είναι πως δεν σε ενδιαφέρει τι σκέφτονται οι άλλοι για τις δημιουργίες σου. Ίσως στο ξεκίνημα της καριέρας σου να προσπαθείς να έχεις καλό ήχο ή να δίνεις μεγάλη προσοχή στην κάθε σύνθεση. Όμως έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή σου, που συνειδητοποιείς πως δεν σε ενδιαφέρει, διότι δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό που είσαι. Είμαστε σε θέση να πράξουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, δίχως την ανάμιξη της δισκογραφικής μας εταιρείας ή κάποιου άλλου, ώστε να ακολουθήσουμε κάποιον συγκεκριμένο δρόμο. Άλλωστε δεν είμαστε μια pop μπάντα, αλλά rock συγκρότημα. Η διαφορά των δύο είναι ότι η pop είναι μια μεταλλασσόμενη κατάσταση, ενώ η rock είναι μια σταθερά που χαρακτηρίζει όλη σου την ζωή.
Έχεις έρθει στην Ελλάδα πάρα πολλές φορές, έχεις παίξει σε πολλές διαφορετικές πόλεις, οπότε σίγουρα ελπίζουμε να σας ξαναφιλοξενήσουμε.
Το ελπίζω κι εγώ. Θα το ήθελα πολύ να ξαναπαίξουμε αφού το κοινό ήταν ανέκαθεν πολύ θερμό προς εμάς.
Ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ ευχαριστώ Γιώργο για την υποστήριξη.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
www.deeppurple.com
Line-up
Ian Gillan – φωνητικά, φυσαρμόνικα
Roger Glover – μπάσο
Ian Paice – ντραμς
Steve Morse – κιθάρα, φωνητικά
Don Airey – πλήκτρα
Δισκογραφία (στούντιο)
Shades of Deep Purple (1968)
The Book of Taliesyn (1968)
Deep Purple (1969)
Deep Purple in Rock (1970)
Fireball (1971)
Machine Head (1972)
Who Do We Think We Are (1973)
Burn (1974)
Stormbringer (1974)
Come Taste the Band (1975)
Perfect Strangers (1984)
The House of Blue Light (1987)
Slaves and Masters (1990)
The Battle Rages On… (1993)
Purpendicular (1996)
Abandon (1998)
Bananas (2003)
Rapture of the Deep (2005)
Now What?! (2013)
Infinite (2017)
