ΜΠΑΝΤΑ: SHADOW GALLERY
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Legacy”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2001
ΕΤΑΙΡΙΑ: MAGNA CARTA
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Mike Baker: lead Φωνητικά
Carl Cadden-James: Μπάσο, φωνητικά, φλάουτο
Chris Ingles: Πλήκτρα
Gary Wehrkamp: Πλήκτρα, πιάνο, μπάσο, φωνητικά
Joe Nevolo: Τύμπανα
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια τεράστια power-progressive μπάντα, γνωστή κυρίως σε φανατικούς του είδους, που έμελλε να κάνει τεράστια μουσικά άλματα αλλά και να υποστεί πολλές συμφορές και να χαθεί στο υποσυνείδητο της metal μουσικής για πάντα. Αυτή η μπάντα ήταν οι Αμερικάνοι SHADOW GALLERY.
Οι SHADOW GALLERY κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 1993 και μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει άλλους πέντε δίσκους με αξιοσημείωτη επιτυχία στην Ελλάδα και σε επίλεκτους κύκλους του progressive rock/metal. Το μεγάλο breakthrough έγινε το 1995 με το αριστουργηματικό “Carved in Stone” το οποίο φανερώνει ένα αμάλγαμα progressive rock/metal που ισορροπεί τέλεια τις πιο pop τάσεις της μπάντας με το power και συμφωνικό metal. Πολλοί έσπευσαν να τους ταυτίσουν με τους prog τιτάνες των πρώιμων 90s (χρειάζεται να τους ονομάσω;) και με τους SYMPHONY X που είχαν ήδη κυκλοφορήσει το “Damnation Game” και ετοιμαζόντουσαν για το δικό τους breakthrough, το “Divine Wings of Tragedy”. Κατ εμέ όμως, οι SHADOW GALLERY ήταν μια μοναδική μπάντα που θα μπορούσε άνετα να αφήσει σχολή και να επηρεάσει μεταγενέστερες γενιές μουσικών. Δυστυχώς όμως δεν κατάφερε να αγγίξει το mainstream κοινό των QUEENSRYCHE και των DREAM THEATER. Στη χώρα μας, ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς και αγαπητοί σε ένα μικρό αλλά πραγματικά φανατικό κοινό.
Το δεύτερο και ακόμα πιο πετυχημένο breakthrough έγινε το 1998 με το εξίσου αριστουργηματικό “Tyranny”, το πρώτο concept δίσκο της μπάντας. Το θέμα αφορούσε τη διεθνή τυραννία της ‘νέας τάξης πραγμάτων’ του Οργουελικού Μεγάλου Αδελφού, του διαδικτύου και του εμπορίου όπλων. Μέσα σ’ αυτό το πλέγμα (κλασσικό σενάριο συνωμοσίας), εμπλέκεται ένας χαρακτήρας που παλεύει να τα αλλάξει όλα σ’ ένα ανελέητο κυνηγητό με μυστικούς πράκτορες και σκιώδης χαρακτήρες. Η ιστορία είναι παρμένη ουσιαστικά από το κλασσικό εικονογραφημένο V for Vendetta του 1985 από το οποίο πήρε η μπάντα την ονομασία της (Shadow gallery ήταν ο τίτλος του κρησφύγετου του V). Με το “Tyranny”, η μπάντα κατάφερε να αποστάξει το βιρτουοζικό progressive, το λυρικό και πολυφωνικό pop/rock και το power metal σε ένα διαχρονικό μουσικό έργο που αποτελεί δίχως αμφιβολία ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ των 90s.
Μετά από έναν τέτοιο δίσκο, πρέπει πραγματικά να ξεπεράσεις τον εαυτό σου ή απλά να κάνεις κάτι αρκετά διαφορετικό γιατί απλά είσαι άνθρωπος και δεν μπορείς να κάνεις πάντα το τέλειο και απ ό,τι φαινόταν, οι SHADOW GALLERY αγγίξανε τη τελειότητα σχετικά νωρίς. Το 2001 η μπάντα κυκλοφόρησε το “Legacy”, το τελευταίο της δίσκο με την Magna Carta προτού υπογράψουν με την Inside Out.
Το “Legacy”, όπως όλα τα άλμπουμ της μπάντας, είναι γνωστό κυρίως στους κύκλους των φανατικών progressive metal οπαδών οι οποίοι το αγκάλιασαν όπως όλα τα προηγούμενα. Εδώ λοιπόν, δεν έχουμε μεγαλόπνοο concept δίσκο αλλά, αντ’ αυτού, έξι μόνο κομμάτια που δεν πάσχουν όμως σε φιλοδοξία και μουσική πολυπλοκότητα. Το τελευταίο ειδικά υπερισχύει του songwriting κομματιού μιας και οι SHADOW GALLERY φαίνεται πως αποφάσισαν να εκθειάσουν περισσότερο το progressive κομμάτι της μουσικής τους ταυτότητας και να αυτοσχεδιάσουν με πολλές εναλλαγές και πιο απαιτητικά instrumental μέρη, μιας και δεν είχαν και κάποιο concept να υπηρετήσουν. Παρόλα αυτά, το songwriting μέρος του δίσκου δεν πάσχει καθόλου μιας και οι SHADOW GALLERY, με τον αρχηγό και στενό συνεργάτη του Arjen Lucassen, Gary Wehrkamp, δεν ξεχάσανε πως η αχαλίνωτη δημιουργικότητα και η ελεύθερη έμπνευση απαιτούν δομή και οργάνωση. Έτσι λοιπόν, πέρα από τα οργασμικά progressive “Cliffhanger 2” και το εικοσάλεπτο (34 λεπτά αν συμπεριλάβεις και το hidden track) έπος “First Light”, διακρίνουμε τα μέσης διάρκειας λίγο πιο radio-friendly “Destination Unknown”, “Society of the Mind”, “Colors” και το ομώνυμο “Legacy”. Εδώ διακρίνουμε όλα όσα έκαναν τους SHADOW GALLERY μια ΜΟΝΑΔΙΚΗ μπάντα: απροσδόκητα prog σημεία με εναλλαγές, odd time signatures και δυναμικά instrumental μέρη πακεταρισμένα σ ένα άμεσο ριφ, πιασάρικο ρεφραίν και άρτια δομημένα κουπλέ στα οποία lead κιθάρες αναμειγνύονται άψογα με πλήκτρα και ένα μεστό rhythm section.
Αυτά αποτελούσαν τη βάση για να λάμψει η αγγελικά πλασμένη φωνή του τρισμέγιστου και αδικοχαμένου Mike Baker που πέθανε αιφνίδια από καρδιακή προσβολή το 2008 αφήνοντας πίσω του ένα τρομερό κενό που δεν θα καλυφθεί ποτέ. Όλοι οι διθύραμβοι του κόσμου δε φτάνουν για να γιορτάσουμε τη φωνή του Baker – από τους λίγους πιστεύω στο σύγχρονο Metal που ακουγόταν ταυτόχρονα σαν τον Steve Walsh, James La Brie, Geoff Tate, Ray Alder. Τραγουδιστής πολλών κυβικών που ποτέ όμως δεν το παράκανε όπως οι προκάτοχοι του. Αν ζούσε σήμερα, θα ήταν στην ηλικία του La Brie και η φωνή του σίγουρα θα παρέμενε το ίδιο αγγελική και φυσικά καλύτερη απ του Καναδού, κακά τα ψέματα. Ήξερε πώς να τραγουδάει και να συνοδεύει τη μουσική αλλά παράλληλα η φωνή του έδενε με εκείνες των υπολοίπων μελών της μπάντας που συνέβαλλαν σ’ εκείνες τις λυρικές και πραγματικά ασύλληπτες signature SHADOW GALLERY πολυφωνίες. Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις στο prog metal που η πολυφωνία έπαιζε τόσο σημαίνοντα ρόλο προσδίνοντας παραπάνω χρώμα, πολυπλοκότητα και μελωδία. Αποτελούσε ουσιαστικό στοιχείο για τη χροιά της μουσικής των Gallery οι οποίοι δεν φοβόντουσαν να δείξουν τις pop καταβολές τους ειδικά στα ρεφραίν κάτι που διακρίνεται στο “Legacy” και συγκεκριμένα στο χαρούμενο, λυρικό και πιασάρικο “Colors” που εντυπωσιάζει με τις χορωδιακές πολυφωνίες τύπου Journey και Queen.
Αυτό όμως που ξεχωρίζει περισσότερο και που πάντοτε διέκρινα σ’ αυτή τη μπάντα είναι ο μοναδικός του λυρισμός. Τόσο εκ βαθέων έκφραση συναισθημάτων έχω ακούσει μόνο στους FATES WARNING του “Parallels” και, φυσικά, στο “Images & Words.” Προσέξτε, όχι μελό συναίσθημα. Πηγαίο και πολύπλοκα δοσμένο συναίσθημα έτσι που θα ζήλευαν οι DREAM THEATER, FATES WARNING…βασικά όλη η prog αφρόκρεμα. Τέτοιο συναίσθημα ένιωσα επιτέλους στο “Astonishing” των DREAM THEATER στο οποίο, αν ψάξεις ανάμεσα στις μελιστάλαχτες σε φάσεις συνθέσεις, θα βρεις κάτι που θυμίζει SHADOW GALLERY. Βλέπεις, δε χρειάζεται να παίζεις 666 νότες το δευτερόλεπτο για να είσαι prog. Πάνω απ όλα, η βιρτουοζιτέ πρέπει να συνδυάζεται με πηγαίο συναίσθημα – όπως και να εκφράζεται αυτό. Οι SHADOW GALLERY το κατάφεραν αυτό άψογα στο “Legacy”. Και αν αυτός ο δίσκος αποτελεί άριστο δείγμα σύγχρονου progressive rock/metal είναι επειδή καταρρίπτει κάθε στερεότυπο που επιτάσσει πως το progressive είναι διανοητικός και μουσικός βερμπαλισμός. Περισσότερο ουσία και τίποτα περιττό δηλαδή. Αυτό ήταν οι SHADOW GALLERY. Και πάλι προσέξτε, δε μιλάμε απλά για περίπτωση όπου ένας και μόνο μουσικός διακρίνεται για τη δεξιοτεχνία του, αλλά μια ολόκληρη μπάντα που λειτουργεί ως μονάδα. Ας μην είχε βγει και το “Metropolis part 2: Scenes from a Memory” την ίδια περίοδο και θα είχε λάβει περισσότερη προσοχή το “Legacy.”
Εδώ ερχόμαστε στα δύο διαμάντια αυτού του δίσκου, το όνειρο κάθε φανατικού προγκρεσιβά, συγκεκριμένα στο εναρκτήριο και το τελικό κομμάτι. Και στα δύο διακρίνονται οι prog επιρροές της μπάντας, από τη μουσικότητα και το δυναμισμό των RUSH, KANSAS, QUEEN, στη τζαζ τρέλα των KING CRIMSON και GENTLE GIANT άντε και το prog metal των DREAM THEATER με την ατμόσφαιρα των “Shine on you Crazy Diamond” PINK FLOYD. Στο “Cliffhanger 2” τα instrumental μέρη διαδέχονται το ένα το άλλο και το metal υπερισχύει του pop/rock ενώ στο “First Light”, κομμάτι που κάθε φορά μου αποκαλύπτεται εκ νέου, οι PINK FLOYD μας ανοίγουν αργά το δρόμο σ’ έναν progressive λαβύρινθο μέσα στον οποίο θα βρεις όλα όσα συνιστούν τους SHADOW GALLERY: Πολυφωνίες, ορχηστρικά μέρη, οργιώδη σόλο και instrumental περάσματα, δυναμικά κουπλέ με φορτσάτες καλπάζοντες power lead κιθάρες που υψώνουν τη φωνή και το συναίσθημα του Baker. Ακόμα λοιπόν και εκτός του σκελετού του concept δίσκου, που έχει γίνει ταυτόσημο με το prog rock/metal και που ταίριαζε γάντι στους SHADOW GALLERY, η μπάντα λειτούργησε άψογα.
Αν και το “Legacy” δεν είναι ομολογουμένως ο καλύτερος και πιο φημισμένος δίσκος τους, είναι μόνο ο τρίτος από συνολικά έξι δίσκους χωρίς concept θεματολογία και δομή και, όπως συνέβη με άλλες σπουδαίες μπάντες (βλέπε GENTLE GIANT με το τελείως χύμα “Free Hand”), αφέθηκαν ελεύθεροι να παίξουν και να λειτουργήσουν χωρίς κάποιο αυστηρό πλαίσιο. Ούτε ένα κομμάτι δεν περισσεύει από έναν δίσκο που δε γεμίζει το μάτι με μόνο έξι κομμάτια αλλά που σε αφήνει μ’ ένα συναίσθημα πληρότητας και ένα πλατύ χαμόγελο.
Μετά το “Legacy”, οι SHADOW GALLERY βγάλανε τη συνέχεια της ιστορίας του “Tyranny”, το εκπληκτικό “Room V.”. Το 2008 Mike Baker μας άφησε πολύ ξαφνικά και ενώ ο αντικαταστάτης του Brian Ashland είναι πολύ αξιόλογος, στο πολύ καλό “Digital Ghosts” του 2009 κάτι φαίνεται να απουσιάζει. Να ναι η φωνή του Baker; ή που ακόμα δεν είχε συνέλθει η μπάντα από την απώλεια του; Δυστυχώς, μέχρι σήμερα οι SHADOW GALLERY είναι studio μπάντα και, ενώ υπάρχουν κάποιες φήμες και κάποια κινητικότητα στο μέτωπο, τα πράγματα φαίνονται χλωμά για το μέλλον της μπάντας. Οψόμεθα. Όπως και να χει, δεν ξεχνάμε!
Φίλιππος Φίλης
