Ξεκινάμε από τα βασικά, τα πολύ βασικά. Το “Crimson idol” είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουν κυκλοφορήσει οι W.A.S.P. και ένας από τους καλύτερους δίσκους σε όλο το heavy metal οικοδόμημα. Είναι ο δίσκος που κανένας δεν περίμενε από τον Blackie Lawless και την παρέα του το μακρινό 1992 και πραγματικά έσκασε σαν βόμβα εκείνο τον καιρό. Στιγμάτισε το ίδιο το συγκρότημα και έγινε all time classic από σχεδόν όλους τους οπαδούς και μη της μπάντας.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ο ιθύνων νους των W.A.S.P. αποφάσισε να ηχογραφήσει ξανά το συγκεκριμένο μνημείο και να κυκλοφορήσει σε μορφή ταινίας. Και πάμε στο δια ταύτα. Εκτελεστικά το άλμπουμ είναι άψογο καθώς οι μουσικοί παίζουν πιστά τα αρχικά τραγούδια, όπως ακριβώς ήταν στην πρώτη κυκλοφορία, με μικρές αλλαγές. Η απόδοση του Blackie μπορεί να χαρακτηριστεί με επιείκεια υποφερτή καθώς έχει χάσει σε δυναμική ενώ κάποια σημεία δεν βγαίνουν σωστά τραγουδισμένα. Και πάμε και στα της ταινίας. Σε όλη της τη διάρκεια υπάρχει η απαγγελία της ιστορίας του Jonothan από τον Blackie ανάμεσα στα κομμάτια. Υπάρχουν στιγμές που το δίπτυχο «εικόνα – ήχος» πραγματικά είναι συγκλονιστικό. Για παράδειγμα συγκλονίζουν οι εικόνες στο “Chainsaw Charlie” και στο “The Gypsy meets the boy” όπου η χαρτορίχτρα δείχνει στον έφηβο Jonothan την κάρτα του θανάτου και όλη η ζωή του περνάει μπροστά από τα μάτια του. Βλέπουμε τον “Doctor Rockter” να δίνει το «φάρμακο» στον μικρό, να τον «ανασταίνει» και φτου πάλι από την αρχή. Το “Idol” σίγουρα είναι από τις στιγμές που συγκλονίζουν σε όλη την ταινία με τον Jonothan να διηγείται το τηλεφώνημα της μητέρας του και τις 50 λέξεις που του είπες πριν πέσει η γραμμή και κάνει τον έφηβο να αναρωτηθεί τα λόγια του τραγουδιού, μέσα σε μια πανδαισία εικόνας, ήχου και συναισθημάτων. Στη συνέχεια παρακαλάει και προσεύχεται να είχε τη μητέρα του κοντά του. Εκείνη τη μάνα που τον έδιωξε από το σπίτι στην τρυφερή ηλικία των 17 ετών. Και κοιτώντας γύρω του το μόνο που έβλεπε ήταν μοναξιά. Το “The great misconception of me” είναι το πιο συγκλονιστικό σημείο της ταινίας, αφού παράλληλα με τη στιχομυθία του τραγουδιού βλέπουμε αποσπάσματα από τη διάρκεια της και στο τέλος το κρέμασμα του ήρωα και το θάνατό του, με τον αφηγητή να απαγγέλει τη φράση “Long live the king of mercy”…
Ανάλυση για τον δίσκο, μουσικά, δεν μπορεί να γίνει αφού το 99% των μεταλλάδων αναγνωρίζουν την ποιότητα και τη σημασία του δίσκου. Είναι διαμάντι, ατόφιο χρυσάφι, δίσκος που σε κάνει να δηλώνεις με περηφάνια ότι ακούς heavy metal. Όσο για την επανηχογράφηση; Με αφήνει αδιάφορο, παγερά αδιάφορο. Ο λόγος είναι ότι δεν θα πω εγώ (και ποιος είμαι εγώ) να πω σε έναν καλλιτέχνη πως θα διαχειριστεί το υλικό που ο ίδιος έχει γράψει. Για την ταινία όμως μπορώ να εκφέρω γνώμη. Ναι υπάρχουν στιγμές που οι τρίχες σηκώνονται κάγκελο και είναι αρκετές. Αλλά φίλτατε Ινδιάνε σε ένα τόσο μεγάλο δημιούργημα θα μπορούσες να είχες κάνει καλύτερη δουλειά και όχι απλά ένα ασπρόμαυρο πράγμα του οποίου οι εικόνες επαναλαμβάνονται, σε σημεία σε εκνευριστικό βαθμό. Αν εσύ κυκλοφορείς κάτι τέτοιο και δε στηρίζεις – σέβεσαι το υλικό σου, πως περιμένει να το σεβαστεί ο κόσμος, ο οποίος μάλιστα έχει δημιουργήσει κάτι πολύ μεγάλο στο δικό του κεφάλι;
Mουσική – 10/10
Ταινία – 5/10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
