Δεν έχω κρύψει ποτέ, πως η μεγάλη μου αδυναμία σαν χώρα και σαν ποθητός προορισμός είναι η μαγευτική Ισλανδία. Η άγρια φύση σε συνδυασμό με τον μουντό καιρό κάνουν αυτή τη μικρή χώρα γοητευτική. Πέρα από την άγρια ομορφιά της όμως, παρόλο το μέγεθός της, έχει αρκετά αξιόλογα συγκροτήματα, τα οποία κατά καιρούς ακούμε. Σαφώς, το πιο πετυχημένο και γνωστό δεν είναι άλλο από αυτό των SOLSTAFIR. Το 2015, αποχώρησε μετά από μια δεκαετία στη μπάντα, ο ντράμερ Guðmundur Óli Pálmason, ο οποίος όμως δεν παρέμεινε για πολύ ανενεργός μουσικά, αφού μαζί με τον Einar Thorberg Guðmundsson (FORTIÐ) δημιούργησαν τους KATLA, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το 2016 το 7άρι “Ferðalok”. Ήταν ένας πολύ καλός προπομπός για τον full length δίσκο “Móðurástin”, ο οποίος κυκλοφόρησε στις 27 Οκτωβρίου.
Πριν ακούσω τον δίσκο, περίμενα ότι το ύφος του θα ήταν πολύ κοντά σε αυτό των SOLSTAFIR. Η αλήθεια είναι πως δεν απέχει πάρα πολύ από αυτόν, αλλά έχει και αρκετές διαφορές. Σίγουρα το feeling είναι παρόμοιο με αυτό της πρώην μπάντας του Gummi, αφού είναι αρκετά μουντό, σαν ένα soundtrack από ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στη χώρα των πάγων. Ο ήχος όμως είναι πιο «πλούσιος» και πομπώδης. Αυτό οφείλεται στα πλήκτρα και στα ανεπαίσθητα samples, τα οποία ακούμε ουκ ολίγες φορές στα 54 λεπτά του άλμπουμ. Επίσης, στο “Móðurástin” (μητρική αγάπη στα Ισλανδικά) αρκετά κομμάτια στη κορύφωση τους, φτάνουν σε black metal ταχύτητες. Τα φωνητικά του Einar, ο οποίος έχει αναλάβει μπάσο και κιθάρα, διέπονται από μια πολύ χαρακτηριστική χροιά, χωρίς πολύ «γρέζι» και σε ηρεμούν στις slow και mid tempo ταχύτητες, ενώ αποκορυφώνουν το feeling στα ξεσπάσματα. Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα στο δίσκο, είναι το rhythm section, το οποίο «ροκάρει» αρκετά και συνοδεύει τον Einar, χωρίς τη παρουσία κιθάρας.
Ο δίσκος ξεκινά με το doom-ώδες instrumental “Aska”, το οποίο σε βάζει άμεσα στις γκρι ηχο-αποχρώσεις του άλμπουμ. Το ψυχαναγκαστικό «Hyldýpi» ακολουθεί, το οποίο «ανήκει» στον Einar, αφού ο τρόπος που τραγουδά είναι πραγματικά εκπληκτικός, ενώ το βάθος στη φωνή από τη παραγωγή τον απογειώνει. Το τρίτο κατά σειρά “Nátthagi”, αν ήταν στα αγγλικά, θα είχε ήδη γίνει παγκόσμιο hit. Ένα ροκαμπιλάδικο κομμάτι, με φοβερό rhythm section και κολληματικό refrain και ας μην ξέρει κάποιος Ισλανδικά (βασικά, είναι λόγος για να αρχίσεις μαθήματα). Σίγουρα το πιο αναγνωρίσιμο του δίσκου. Ακολουθεί το αργόσυρτο “Hvila”, το οποίο έχει ένα εκπληκτικό μπάσο, ενώ θυμίζει αρκετά SOLSTAFIR. Το σχεδόν 10λέπτο “Hreggur”, ενώ ξεκινά σαν μουντή μπαλάντα με πειραματισμούς, κάπου μετά τα μισά, αγριεύει τα μάλα, ενώ το lead riff σου παίρνει το μυαλό πριν ξεσπάσει σε καθαρά black metal ρυθμούς, υπό τη συνοδεία blastbeats. Ακολουθεί το ομώνυμο του δίσκου, στο οποίο «γρεζάρει» πολύ η φωνή του Einar, ενώ τον συνοδεύουν και γυναικεία φωνητικά. Ίσως το πιο «περίεργο» κομμάτι του δίσκου. Από κοντά και το “Kul”, αλλά σε τελείως διαφορετικό ύφος, αφού θα το χαρακτήριζα ως dark jazz. O δίσκος κλείνει με το άκρως σκοτεινά επικό 12λεπτο τραγούδι “Dulsmal”, με το φαγκότο να κάνει υπερ-πομπώδη την ατμόσφαιρα στην εισαγωγή, ενώ η heavy doom κιθάρα, συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο, καθώς ο Einar σε κολλάει στον τοίχο με την ερμηνεία του. Μαζί με το “Nátthagi”, είναι σίγουρα τα καλύτερα και πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του δίσκου, αν και διαφορετικά.
Το ντεμπούτο των Ισλανδών είναι πραγματικά ένα μικρό έπος. Όταν όλα τα τραγούδια, για διαφορετικό λόγο σου καρφώνονται στο μυαλό, δε νομίζω να χρειάζεται τίποτα παραπάνω. Πόσο μάλλον όταν είναι στη μητρική τους γλώσσα και παρόλα αυτά σε προτρέπουν να τραγουδήσεις (έστω και αν στη προσπάθεια εξοργίζεις τη γυναίκα σου, όπως εγώ). Ελπίζω να μη μείνουν εκεί και να δούμε αντίστοιχες μουσικές στο σύντομο μέλλον, ή ακόμα και κάποιο live στα μέρη μας. Οι KATLA, έχοντας πάρει το όνομα τους από ηφαίστειο της Ισλανδία, με το “Móðurástin” έκαναν την έκρηξη στα μουσικά δρώμενα!
9 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
Υ.Γ.: Όσοι επενδύσουν (εγώ σίγουρα) στη deluxe edition του δίσκου, θα έχουν επιπλέον ένα 2ο cd με remixes σε όλα τα τραγούδια του “Móðurástin”, από γνωστούς μουσικούς του χώρου, όπως τους Andreas Vingbäck (DARK FUNERAL), Tor Risdal Stavenes (1349, PANTHEON I) και Carsten Altena (THE MONOLITH DEATHCULT). Επίσης, θα συνοδεύεται από artbook 72 σελίδων, με καλλιτεχνικές φωτογραφίες του Gummi.
