Είναι εντυπωσιακό κι αξιοσημείωτο, οτι οι ANNIHILATOR κυκλοφορούν το 16ο στούντιο άλμπουμ τους, κάτι το οποίο διατυμπανίζει ο Jeff Waters με έμφαση κι έχει κάθε λόγο να αισθάνεται υπερήφανος γι’ αυτό. Από τους συνοδοιπόρους του, δεν μπορώ να σκεφτώ γρήγορα κάποιον με καλύτερη παραγωγικότητα. Από την άλλη όμως, έπρεπε να ρίξω μια καλή ματιά στην δισκογραφία τους, ώστε να θυμηθώ ποιό ήταν το τελευταίο άλμπουμ που ευχαριστήθηκα πολύ. Ε, λοιπόν αυτό ήταν το “Schizo deluxe”, αλλά αυτό είναι πριν 5 κυκλοφορίες και 12 χρόνια ακριβώς.
Αν έχετε ξεγράψει τον Jeff Waters βέβαια, τότε κάνετε μεγάλο λάθος κι ο Καναδός κιθαρίστας έρχεται με το “For the demented” να σας θυμίσει οτι ξέρει να γράφει κομματάρες, αλλά μάλλον μόνο όταν ζορίζεται. Και πιστέψτε με…. ζορίστηκε. Από την μια η δισκογραφική του βάρεσε κανόνι (UDR). Από την άλλη, τον έκραξαν πολλοί για το “Suicide society”, ενώ και η απόφασή του να επανέλθει στο μικρόφωνο (αν και είχε σοβαρό λόγο) δεν απέδωσε.
Στην τρικυμία φαίνεται ο καπετάνιος, λέμε και ο Waters, υπό πίεση απέδωσε τον καλύτερό του δίσκο εδώ και τόσα χρόνια. Όταν ακούς το “One to kill” δεν μπορείς παρά να αναπολήσεις την περίοδο του “King of the kill”, με πιο επιθετικό ριφ όμως. Μπορεί να έχει ξεθωριάσει λίγο η ταμπέλα του βιρτουόζου, αλλά εκτός από παραγωγός, τραγουδιστής και κιθαρίστας ο Jeff Waters καταφέρνει ως συνθέτης να επαναφέρει την φρεσκάδα στον ήχο του και να γράψει όπως τον θέλουμε να γράφει. Επιθετικά, μελωδικά, πολύπλοκα ριφ και με το παρανοϊκό ύφος του.
Αποκορύφωμα ο συνδυασμός της μελωδίας στην μπαλάντα “Pieces of you”, με τους στίχους να περιγράφουν μια άρρωστη ιστορία διαμελισμού! Έρχεται αμέσως μετά το ομώνυμο κομμάτι που έχει ένα Waters-loves-Mustaine ριφ, αλλά και αναφορές στο παρελθόν, όπως και το άγριο (shredding, μέχρι και blast beats λέμε) “Twisted lobotomy” που παραπέμπει σε εποχή “Alice in hell” και αν αφεθείτε στο πέρασμά του, θα σας αφήσει σμπαραλιασμένους σαν Αμερικάνικος τυφώνας. Είναι από τα τραγούδια που ορίζουν τον ήχο των ANNIHILATOR. Σε αυτά θα κατέτασα και το “Altering the altar” που ακροβατεί μεταξύ “Set the world on fire” – “King of the kill” – “Refresh the demon”.
Όταν πρωτοάκουσα το “The demon you know” προσπάθησα να κρατηθώ, αλλά οι συνειρμοί του “Knight jumps queen” ήταν αδύνατον να κυρφτούν! Υπάρχει ακόμα και σημείο που ο Waters αφηγείται στίχους αντί να τραγουδά, ενώ η μπασογραμμή που συνοδεύει τα τύμπανα στις στροφές είναι σήμα κατατεθέν. Από τις μέτριες στιγμές του άλμπουμ διότι παρακούγεται επιτηδευμένη, αλλά για τους λάτρεις του “STWOF” είναι ενδιαφέρουσα.
Απ’ όσο καταλαβαίνετε, το “For the demented” είναι δισκάρα! Δυσκολεύομαι κι εγώ να το πιστέψω, αλλά αγωνίζεται για να χωθεί στους δίσκους της χρονιάς για μένα. Αν είχαμε περισσότερο αυθορμητισμό (που εύχομαι να έχετε εσείς), το άλμπουμ θα το ανάγαμε στις αγαπημένες μας thrash metal κυκλοφορίες και θα το ακούγαμε άπειρες φορές όπως κάναμε με τις πρώτες 3 δουλειές τους. Αν έλειπαν κάποιες παραφωνίες (“My way”, “Dark”) θα μιλούσαμε για αριστούργημα.
8 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
