Φαντάσου λοιπόν το εξής σκηνικό: Ακούς φανατικά metal, έχεις τα γκρουπάκι σου, σου αρέσουν οι MOONSPELL, οι TYPE O NEGATIVE, οι PARADISE LOST, ενώ βλέπεις με συμπάθεια και τους THE 69 EYES. Αλλά θες να εμβαθύνεις λίγο περισσότερο στο gothic rock. Τι κάνεις λοιπόν; Κανονίζεις με 2-3 κολλητούς σου Παρασκευή βράδυ να πας σε γνωστό σκοτεινό γκοθάδικο στα δυτικά προάστια. Ενθουσιασμένος από αυτά που άκουσες, τον μαυροφορεμένο κόσμο και με τις αναθυμιάσεις από το ποτό να μην έχουν υποχωρήσει, παίρνεις την απόφαση να φτιάξεις με αυτούς τους κολλητούς σου ένα project για να διοχετεύσεις αυτή την έντονη βραδιά.
Κάπως έτσι μου ακούστηκαν οι THE BLACK CAPES. Μια μπουνταλάδικη (sic!) αντίληψη για το τι σημαίνει το goth για τον μέσο metalhead. Τα τραγούδια είναι πιασάρικα όσο δεν πάει, η παραγωγή είναι κρύσταλλο, ενώ υπάρχουν και κάποιες εξαιρετικές ιδέες οι οποίες θα χωρούσαν άνετα σε κάποια κλωνοποιημένη version του “Irreligious”. Αν δε προσθέσουμε ότι για ορισμένους οι EVERGREY έχουν αρκετά goth στοιχεία, τότε θα την βρουν κάτιτις παραπάνω με τα βραχνά φωνητικά του Alex που φέρουν τρελές ομοιότητες με αυτά του Englund (προτιμώ πάντως τα πιο βαθιά φωνητικά του).
Το “All these monsters” είναι ένα album που έχει μπόλικο χαβαλέ γιατί δεν παίρνει και ιδιαίτερα τον εαυτό του στα σοβαρά. Διηγείται σκοτεινές ιστορίες μεν, αλλά αν κοιτάξεις πέρα από το δέντρο, θα διαπιστώσεις μια ρομαντική (γραφική) ματιά στο τι σημαίνει gothic. Έχει έντονο το στίγμα της αγίας τριάδας στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή, αλληθωρίζει και λίγο προς το “Vision thing”, αλλά πάνω από όλα δίνει την περισσότερη βάση στην αρτιότητα του τραγουδιού, γι’ αυτό και σε κερδίζει.
Για να μην παρεξηγηθώ, πέρασα εξαιρετικά στο μισάωρο και κάτι ψιλά που διαρκεί το ντεμπούτο των THE BLACK CAPES, γι’ αυτό και έφαγε μπόλικες ακόμα ακροάσεις. Αν δε, όλα αυτά που διηγείται τα εννοούσε, σίγουρα θα τσιμπούσε και το παραπάνω στη βαθμολογία. Κάτι που θέλω να ελπίζω ότι θα συμβεί στο επόμενο album. Και για να μην το ξεχάσω, το “Now rise” είναι τραγουδάρα.
8 / 10
Γιώργος Κόης
