Ας ξηγηθούμε για να μην παρεξηγηθούμε… Η σχέση μου με τους MACHINE HEAD ενώ ξεκίνησε εξαιρετικά με τις δύο πρώτες τους δουλειές τους, στην πορεία άρχισε να φθίνει, παρόλο που την τελευταία δεκαετία το ευρύτερο metal κοινό άρχισε να γίνεται πιο δεκτικό απέναντί τους. Πάντοτε επιρρεπείς στα εκάστοτε μουσικά ρεύματα, με τρανό παράδειγμα την περίοδο του “Burning red” (1999) όταν το nu-metal παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του και μαζί με όλους και τον Robb Flynn ο οποίος εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους λόγω της αδιαμφισβήτητης ικανότητάς του να γράφει καλά τραγούδια την σκαπούλαρε μια χαρά κάτι που δεν θα μπορούσαμε να πούμε για το ανεκδιήγητο “Supercharger” δύο χρόνια μετά. Το ίδιο θα λέγαμε πως συνέβη κι όταν το N.W.O.A.Η.M. και το όλο metalcore κύμα έσκασε με το έμπα της νέας χιλιετίας, με τους MACHINE HEAD να μην μένουν ανεπηρέαστοι και προς όφελός τους το “Through the ashes of empire” (2003) έδειξε μία μπάντα που κυριολεκτικά αναγεννήθηκε από τις στάχτες της και αποτέλεσε έναυσμα για το πετυχημένο “The blackening” (2007) που μπορεί ηχητικά να είχε σωστό προσανατολισμό προς πιο παραδοσιακές metal φόρμες και “…Αnd justice for all” διάθεση αλλά προσωπικά για μένα άρχισαν να χάνουν όλα τα στοιχεία που τους έκαναν ιδιαίτερους μιας και στη θέση τους ήρθαν η κλάψα, η υπερβολή και η μεγαλομανία με αποτέλεσμα τις υποδεέστερες κυκλοφορίες που ακολούθησαν.
Το “Catharsis” διαδέχεται ένα χλιαρό “Bloodstone & Diamonds” και οι MACHINE HEAD γυρίζουν ξανά σελίδα και στοχευμένα θα λέγαμε πως λοξοκοιτούν προς την late 90’s περίοδο τους που μπορεί να θεωρείται πετυχημένη εμπορικά αλλά θεωρώ αψυχολόγητη ως κίνηση. Όντως η αλλαγή έπρεπε να γίνει και μπορεί στις τάξεις των μελών να επήλθε η επιθυμητή ανανέωση αλλά δεν την ακούμε και τόσο στο “Catharsis” παρότι νιώθεις την μπάντα να παίζει με νεύρο. Δεν με χαλάει η μελωδικότερη προσέγγιση που ακολουθούν ή οι πιο ακουστικές στιγμές τους, αντιθέτως δεν θα πω όχι σε ένα καλό πιασάρικο τραγούδι αλλά εδώ μιλάμε για πάνω από 70 λεπτά μουσικής που οι MACHINE HEAD δεν μπορούν να κρατήσουν μία σταθερά τόσο σε ποιότητα όσο και σε ομοιογένεια και είναι κρίμα γιατί το πρώτο μισό μέρος με το groove που το διακατέχει σε κρατάει σε μία σχετική εγρήγορση και με εξαιρετική απόδοση από την μπάντα. Η ωριμότητα και ο παλιμπαιδισμός πατάνε πάνω σε μία λεπτή γραμμή, αγγίζοντας επίπεδα “American high” μουσικά και στιχουργικά προκαλώντας αμηχανία, με τον Flynn ξαναθυμάται το hip-hop και να δηλώνει πως βρίσκει μεγαλύτερο ενδιαφέρον πλέον στην αισθητική και ευθύτητα που βγάζει το εν λόγω ιδίωμα μιας και το σημερινό heavy metal του ακούγεται αρκετά βαρετό και καλά κάνει γιατί κι εμείς δεν την παλεύαμε με την ανούσια metal extravaganza/βαρεμάρα των τελευταίων του δίσκων.
Πολύ πιθανό οι MACHINE HEAD να βρίσκονται σε ένα κομβικό σημείο που επιθυμούν να εξωτερικεύσουν τις όποιες καλλιτεχνικές τους ανησυχίες και εμμονές με σκοπό να επαναπροσδιορίσουν την καριέρα τους και καταλαβαίνω πως αυτό δεν μπορεί να γίνει αναίμακτα, αλλά από την άλλη όταν ο Flynn παθαίνει «κουλτούρα να φύγουμε» όσο καλή διάθεση και να έχεις, στο τέλος σου προκαλεί δυσφορία. Από την όλη υπερέκθεση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι εύκολο να διαπιστώσεις πως ο τύπος περνάει μία φάση στη ζωή του και λογικό αυτή να αντικατοπτρίζεται και στη μουσική όντας βασικός συνθέτης των MACHINE HEAD οι οποίοι με το “Catharsis” προσθέτουν στη δισκογραφία τους ένα διφορούμενο άλμπουμ, κάτι που είναι αναμενόμενο από τη στιγμή που επιλέγουν να πάρουν τα παραπάνω ρίσκα. Από κει και πέρα ο κόσμος θα επιβραβεύσει ή όχι τις επιλογές του συγκροτήματος. Ανεξαρτήτως γούστου και αποτελέσματος πάντως αυτό ήταν το πνεύμα των MACHINE HEAD από τις πρώτες μέρες. Δυστυχώς εγώ εδώ και αρκετά χρόνια δεν μπορώ να συντονιστώ μαζί τους εξ ου και ο βαθμός…
6,5 / 10
Κώστας Αλατάς
