Το μέλλον πλέον φαντάζει πιο ευοίωνο. Οι JUDAS PRIEST όχι μόνο θα επισκεφτούν τη χώρα μας μέσα στην χρονιά, αλλά θα έχουν και στις αποσκευές τους ένα φοβερό δίσκο. Το “Firepower” σπέρνει τρόμο σε κάθε τους επικριτή και αμφισβητία! Οι Βρετανοί μάστορες των 4/4, κυκλοφορούν τον δίσκο που όλοι θέλουν να ακούσουν. Βάλτε στην σειρά όλα τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν και θα δείτε πως δεν έμεινε τίποτα απ’ έξω.
Ναι, μιλάμε για μέσες ταχύτητες, ναι, μιλάμε για σταθερό ρυθμό και σίγουρα δεν αναζητούν καινοτομίες οι PRIEST μετά από πορεία μισού αιώνα (!!!), όμως αυτό δεν μειώνει το αποτέλεσμα. Πώς άλλωστε, όταν είναι ντυμένο με την φωνή του Rob Halford και το δίδυμο Faulkner-Tipton να πετά φωτιές; Ο «μικρός» λες και είναι στο συγκρότημα άπειρα χρόνια παρτενέρ του παππού-Glenn, αναφέρεται ως συνθέτης, μαζί με τους Halford και Tipton σε όλα τα κομμάτια.
Κάθε μια από τις 13 συνθέσεις (συν μια εισαγωγή) έχει λόγο ύπαρξης, έχει κάτι που θα σε αγγίξει, κάτι που θα σε κερδίσει. Υπάρχουν αυτές που θυμίζουν το επιθετικό τους πρόσωπο, όπως το ομώνυμο, που ανοίγει το άλμπουμ με μοναδικό σκοπό να σε καταπατήσει σαν οδοστρωτήρας. Είναι η ξυραφιά του ριφ, αλλά και η κραυγή του Metal God, που σε ξετινάζει κι αφήνεις κάθε σκέψη για να αφοσιωθείς στην ακρόαση. Κάπως έτσι και το “Necromancer”, με επιβλητικό ρεφραίν και τσαμπουκά. Υπάρχουν και οι άλλες συνθέσεις, που σε κερδίζουν με την μελωδία τους και τις 80’s τάσεις τους. Μια τέτοια είναι το “Never the heroes” που σου κολλά στο μυαλό με την πρώτη, από τις πιο ευχάριστες νότες του άλμπουμ, αλλά και το απίστευτο “Rising from ruins” βρίσκεται στο μέσο του άλμπουμ, λες και θέλει να υποδείξει μεταφορικά την κορύφωση.
Υπάρχει και το “Flame thrower” ή το “Lonewolf”, στα οποία συνδυάζουν την σκληράδα του “Jugulator”, με το ύφος του “Painkiller” αποδεικνύοντας, έστω κι εκ των υστέρων, ότι η κοιλιά που έκαναν στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ήταν περισσότερο λόγω συνθέσεων παρά λόγω τραγουδιστή. Αν έγραφαν τέτοια τραγούδια, θα είχαν διατηρήσει το επίπεδο ψηλά.
Οι JUDAS PRIEST συνεργάζονται και πάλι με τον παλιόφιλο Tom Allom στο στούντιο, μετά το “Ram it down” του 1988 (!!!) και λες και οι κοινές τους αναμνήσεις να σφυρηλατήθηκαν στον ήχο του “Firepower”, διότι αλλιώς πώς να εξηγήσω τις έντονες αναφορές στα 6 άλμπουμ που έκαναν μαζί την δεκαετία εκείνη; Μαζί του όμως και ο Andy Sneap, για να έχουμε μια πιο σύγχρονη επαφή, που για πρώτη φορά συνεργάζονται μαζί. O ήχος πραγματικά απογειώνει τα τραγούδια και είναι ανώτερος από τα 2 τελευταία, ενώ ακούγεται πιο ζεστό από το “Angel of retribution”. Ακόμα και ηχητικά λοιπόν μιλάμε για το καλύτερο προϊόν που έχουν ευλογήσει οι… PRIEST από την εποχή του “Painkiller”.
Όπως καταλαβαίνετε από όλα τα παραπάνω, μιλάμε για ένα άλμπουμ που εσωκλείει όλη την πορεία της μπάντας, με έναν τρόπο όπως το “Skyfall” το έκανε για την πορεία του James Bond. Αρκετές έξυπνες πινελιές, αλλά με μοντέρνα αισθητική και καλό σενάριο! Οι μελλοντικές γενιές θα αναφέρονται σε αυτό, όπως εμείς στο “Painkiller” και οι παλαιότεροι στο “British steel”.
Ο χειμώνας μόλις ζέστανε με ατελείωτο “Firepower”! Σταματήστε να διαβάζετε και πατήστε PLAY.
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
