Η ανακάλυψη πως οι MYRKRAVERK έχουν έτοιμη νέα, ολοκληρωμένη δουλειά ήταν από τις πιο ευχάριστες όσο και απρόσμενες του τελευταίου καιρού, μιας και είχα την εντύπωση πως είχαν μπει για τα καλά στον πάγο, εάν δεν είχαν ήδη ανεπίσημα διαλυθεί. Όπως και να το κάνουμε, με 7 χρόνια χωρίς κυκλοφορία ή σημάδια δραστηριότητας, η κοινή λογική λέει ότι προς κάπου εκεί πήγαινε το πράγμα. Και να’σου λοιπόν ξαφνικά που το “Nær døden”, το παρθενικό full-length άλμπουμ της μπάντας, κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Οι MYRKRAVERK, εκ Νορβηγίας ορμώμενοι, εμφανίστηκαν στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας και τα δύο επτάιντσα που κυκλοφόρησαν μέχρι σήμερα, τα “Nordvegen” (2009) και “Nekroamanita Muscaria” (2011), ήταν από τα σπάνια δείγματα σωστού και παθιασμένου Νορβηγοπρεπούς folk/black metal, με βασικό τους σημείο αναφοράς τους ISENGARD. Η βουκολική αύρα και η Νορβηγίλα, σε συνδυασμό με την ειλικρινή και ίσως ρομαντική ακόμα προσέγγιση του project αυτού, ήταν τα στοιχεία που γράπωναν τον ακροατή και αυτά ήλπιζα να βρω και στο νέο τους πόνημα.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς στο “Nær Døden” είναι η απολαυστική lo-fi παραγωγή. Μιλάμε για έναν φυσικό/οργανικό ήχο-φετίχ, που συμπλέει με την αισθητική και τη φιλοσοφία της μπάντας και στη τελική και το ύφος της. Με μια τέτοια σταθερή βάση λοιπόν, προχωράμε στο υλικό του δίσκου καθαυτό, όπου ενώ δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική έκπληξη προς την κατεύθυνση, ο δίσκος έχει να προσφέρει διαφορετικές συγκινήσεις σε σχέση με τα EP’s, αφήνοντας προσωπικό στίγμα. Μεγάλη βάση έχει δοθεί στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας, με το γκρουπ να πειραματίζεται με τους θορύβους (noise) και το ambiance γενικότερα, στην ίδια περίπου λογική με το solo project του mainman Thor Erik “Infamroth” Helgesen, SKUGGEHEIM, ώστε να δώσει δηλαδή μια τελετουργική πνοή στο όλο εγχείρημα. Οι επιρροές αποκλειστικά τοπικό προϊόν, από τους STORM και τους προαναφερθείς ISENGARD, μέχρι πρώιμους KAMPFAR, TAAKE και λοιπούς, με την black metal πλευρά να υπερισχύει αυτή τη φορά σε σχέση με τη folk, αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι άκομψα, μιας και δεν υφίσταται τέτοιος ξεκάθαρος διαχωρισμός μεταξύ των δύο επί της ουσίας. Αυτό που θέλω να πω είναι πως εν τέλει η ατμόσφαιρα είναι περισσότερο σκοτεινή και εσωστρεφής, παρά επική/υμνητική. Και έπειτα από πολλές ακροάσεις, αν κάτι μου έλλειψε ήταν αυτό, περισσότερο συναίσθημα ανάτασης, περισσότερα “κολλητικά” riffs, περισσότερες αξιομνημόνευτες φωνητικές μελωδίες.
Και για να φτάσουμε στην ουσία της περίπτωσης αυτής, οι λόγοι που καθιστούν αυτό το άλμπουμ σημαντικό στα μάτια μου είναι δύο, όχι απολύτως ξεχωριστοί/διακριτοί, όσο συνδεόμενοι. Αρχικά το γεγονός ότι ενώ ο χαρακτήρας της μπάντας είναι ξεκάθαρος, κάτι που πιστοποιούν μεταξύ άλλων και οι guest συμμετοχές των Nocturno Culto, Grutle Kjellson και Hoest, ο ήχος τους ξυπνά αυτό το ακαθόριστο νοσταλγικό συναίσθημα με τρόπο όμορφο και αυθεντικό, χωρίς να σου γεννά σκέψεις σχετικά με το ποιόν αντιγράφει. Και έπειτα αποτελεί μια υπενθύμιση ότι η Νορβηγική σκηνή και η Ιδέα (όπως λέει και ο Plunderer) ζει ακόμα. Μπορεί να μην έχει την ίδια ποιότητα όπως στις αρχές έως τα μέσα των 90’s, σίγουρα δεν έχει την ίδια αίγλη, όμως διατηρείται και περνά στους νεότερους, εμφυσώντας τη φλόγα μέσα τους. Απλώς οι κύριοι εκπρόσωποι έχουν αλλάξει και κανείς πρέπει να ψάξει λίγο βαθύτερα για να τους ανακαλύψει. Είτε πρόκειται για παλιούς που έχουν βγει στην εμπροσθοφυλακή, όπως οι ISVIND, είτε για νεότερους, όπως στην ακμαία σκηνή του Trondheim ή τους ξεροκέφαλους NETTLECARRIER, DJEVEL και τους MYRKRAVERK.
7,5/10
Νίκος Χασούρας
