Τι κοινό έχουν οι MONUMENT με τους IRON MAIDEN; Μα φυσικά τον παραγωγό του “Hellbound”. Ο Tony Newton έχει κάνει την παραγωγή στο συγκεκριμένο άλμπουμ και είναι και υπεύθυνος για την παραγωγή του “The book of souls: Live chapter”. Αρκετά με τις άχρηστες πληροφορίες και πάμε στον δίσκο.
Τρίτο στούντιο άλμπουμ για τους συμπαθέστατους Βρετανούς. Πιστοί στις αρχές τους και στις παραδόσεις τους, για ακόμα μία φορά, μας παρουσιάζουν ένα πολύ ωραίο δίσκο MAIDENικού metal. Τόσο απλά και όμορφα. Η προηγούμενη πρόταση αρκεί για να καλύψει την εικόνα που έχω για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή, όταν και άκουσα το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το “William Kidd” έψαχνα να δω αν αυτό που ακούω είναι το νέο MONUMENT ή το νέο RUNNING WILD. Για μένα, που είμαι και λίγο έως πολύ λάτρης της νοσταλγίας, όταν αυτή αποδίδεται καλά, την επικροτώ. Και αυτό γίνεται πολύ καλά σε όλο τον δίσκο. Από το “The chalice” με την άκρως MAIDEN δισολία που μου έφερε στο νου το “Gates of tomorrow” από το “Dance of death”, το “Death avenue” με τη γέφυρα που θυμίζει “Deja-vu”, το “Nightrider” που είναι λες και είναι βγαλμένο από το “Accident of birth”, το “Hellbound” με την εκρηκτική μελωδία του στο intro που σε παρασέρνει, το “Wheels of steel” που είναι κλασικό δείγμα βρετανικού heavy metal της δεκαετίας του 1980, το “The end” με το intro και οutro αλά “Mother Russia”, το “Attila” με τα τρίηχα στα τύμπανα να θυμίζει κάτι από το “The trooper”, το καταπληκτικό “Straight to the heart” με τον shuffle ρυθμό του, κάτι μεταξύ σε THIN LIZZY και U.F.O., για να έρθει να κλείσει με το “Creatures of the night”, τραγούδι που είναι για πάρτι και έξαλλες καταστάσεις. Ο δίσκος έχει και δυο διασκευές, μία στο “Long live rock ‘n’ roll” των RAINBOW και στο “Deja-vu” των IRON MAIDEN οι οποίες είναι αρκετά συμπαθητικές.
Και αφού σε ζάλισα με το κατεβατό – μία ανάσα κείμενο θα σου πω τούτο. Υπάρχουν πολλές μπάντες εκεί έξω που προσπάθησαν να «κοπιάρουν» τους MAIDEN και απέτυχαν παταγωδώς. Ετούτοι οι τύποι το κάνουν πολύ καλά. Το αποδίδουν λες και το έχουν μέσα τους, σαν να είναι έμφυτο. Το “Hellbound” έχει όλα αυτά τα στοιχεία που αναζητάς να ακούσεις ανάμεσα στο κενό που υπάρχει σε κάθε κυκλοφορία των Βρετανών Θεών. Και πρόσεχε. Δεν σου λέει ότι σε καλύπτει απόλυτα. Αλλά αν είσαι Maidonian θα λειτουργήσει υπέρ σου ένας τέτοιος δίσκος. Εγώ τον καταχάρηκα. Και θα τον ακούσω πάλι. Γιατί είναι ωραίος δίσκος. Και θα χαρώ πάρα πολύ όταν τη 20η Ιουλίου θα δω τους τα «τέκνα» (MONUMENT) να παίζουν στην ίδια σκηνή με τους «μπαμπάδες» (IRON MAIDEN).
8,5 / 10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
