ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Invictus” – VIRGIN STEELE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1998
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: T&T Records / Noise Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: David DeFeis, Steve Young
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
David DeFeis – φωνητικά/πλήκτρα/πιάνο
Edward Pursino – κιθάρες/μπάσο
Rob DeMartino – μπάσο
Frank Gilchriest – τύμπανα
Josh Block – ακουστική κιθάρα στο “Fire Spirits” bonus CD
Όταν κυκλοφόρησε ο «Αήττητος» το 1998, οι VIRGIN STEELE είχαν το status πολύ μεγάλου συγκροτήματος το οποίο κυκλοφορούσε το ένα «διαμάντι» μετά το άλλο. Βλέπετε είχαν προηγηθεί τα “Guardians of the Flame”, “Noble Savage”, “Age of Consent” και φυσικά τα δύο “The Marriage of Heaven and Hell”. Η παρένθεση του “Life among the ruins” (το οποίο δεν ήταν κακό άλμπουμ, κάθε άλλο, απλά δεν ήταν VIRGIN STEELE) που κυκλοφόρησε μετά το “Age…” δεν στάθηκε ικανή να «μειώσει» την αξία της μπάντας του τραγουδιστή/κιμπορντίστα David DeFeis, ο οποίος πλέον απολάμβανε καθολικό σεβασμό από τη metal κοινότητα. Ως αποτέλεσμα αυτού του ολοένα αυξανόμενου ρεύματος αποδοχής, το “Invictus” πέρασε τη μπάντα σε άλλο επίπεδο και αποτέλεσε το μέχρι στιγμής πιο μεγαλεπήβολο έργο της. Ως τότε, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα το θυμούνται, δεν ήμασταν και ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με τον όρο “Metal Opera”. Το “Invictus” όμως ήρθε να μας κάνει ξεκάθαρο πως ο τίτλος μπορεί σαφέστατα να «γέρνει» προς το πρώτο του συνθετικό και έτσι να διώξει κάθε αμφιβολία από το μυαλό του σκληροπυρηνικού (Έλληνα) metalhead.
Αποτελώντας το τρίτο μέρος του “The Marriage of Heaven and Hell”, χωρίς όμως να αναφέρεται κάπου ο τίτλος αυτός όπως στους δύο προκάτοχούς του, το εν λόγω έργο μπορεί μεν στιχουργικά να πραγματεύεται και αυτό τις σχέσεις μεταξύ του θνητού και του Θείου στοιχείου, μπορεί όμως να σταθεί και αυτόφωτο, μακριά από το εν λόγω concept. O Endyamon και η Emalaith έρχονται ξανά στη ζωή με την έβδομη μετενσάρκωσή τους στη διαρκή τους μάχη ενάντια στη τυραννία, στη καταπίεση και στο κατεστημένο των Θεών, για να βρουν ξανά απέναντί τους ολόκληρο το πάνθεον των τελευταίων. Την έκβαση της πάλης αυτής δεν θα σας την αποκαλύψω, αν δε τη γνωρίζετε. Τι καλύτερο, από το να διαβάσετε το εξαίσιο λιμπρέτο του “Invictus” (γραμμένο από έναν David DeFeis ο οποίος επί πολλά χρόνια ήταν μια από τις μεγαλύτερες μορφές στο χώρο, τόσο ως μουσικός, όσο και ως στιχουργός), ακούγοντας παράλληλα την αριστουργηματική του μουσική και να μάθετε μόνοι σας το τέλος.
Για την υπόθεση μιλήσαμε, ας πούμε και δυο λόγια για τη μουσική τώρα. Το “Invictus” είναι το πλέον συμφωνικό, περισσότερο ακόμη και από το “Marriage… II”, μέρος της τριλογίας. Είναι όμως και το πιο MANOWAR – like, και σε αυτό συνηγόρησε κυρίως το μπάσο των DeMartino και Pursino (ο δεύτερος εκτός από πολύ καλός κιθαρίστας είναι και εξίσου καλός μπασίστας) που χρωστά πολλά στη τεχνική και στο ύφος του Joey DeMaio, ειδικά σε σημεία σαν αυτό του ομότιτλου κομματιού. Εκεί πάτησαν οι φανατικοί MANOWAR-άδες και έκραξαν τους VIRGIN STEELE μέχρι και για αντιγραφή. Από την άλλη πλευρά όμως, οι οπαδοί του Ατσαλιού αντέταξαν ύμνους σαν το “Mind, Body, Spirit”, το “Sword of the Gods”, το “A whisper of death” και φυσικά το magnum opus “Veni, Vidi, Vici” που με τη συμφωνική τους προσέγγιση δεν άφηναν περιθώρια για κακεντρεχή σχόλια. Προσωπικά, πέραν από κάποιες μικρές επιρροές – αναφορές – κοινά στοιχεία, δεν βρίσκω τη παραμικρή σχέση μεταξύ αυτού του δίσκου με το “Into glory ride” για παράδειγμα. Να ’χαμε να λέγαμε είναι αυτές οι συζητήσεις…
Όχι, το “Invictus” δεν είναι αψεγάδιαστο. Αν πρέπει ντε και καλά να βρούμε ένα μειονέκτημα σε τούτη τη προσπάθεια, είναι ο ήχος των τυμπάνων, που στερείται όγκου και δυναμικής. Κρίμα για τον Frank Gilchriest που δίνει ρέστα αλλά δεν ακούγεται όπως πρέπει. Μια ακόμη λεπτομέρεια που αξίζει να σημειωθεί είναι πως η τριλογία αυτή άνοιξε και άλλο την όρεξη στον DeFeis, ο οποίος προχώρησε στη κυκλοφορία των δύο ακόμη πιο μεγαλόπρεπων “The House of Atreus” και έκτοτε «πνίγηκε» στον ωκεανό που ο ίδιος, το απίστευτο ταλέντο του αλλά και η ματαιοδοξία του δημιούργησαν, με δίσκους που το να φέρουν το όνομα VIRGIN STEELE ισοδυναμεί με ντροπή. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα τελευταία χρόνια τον θέλουν καρικατούρα της άλλοτε τιτάνιας φωνάρας του, αλλά και αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Εσείς κρατήστε πως το 1998 το Ατσάλι ήταν εγγύηση και το “Invictus” είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, κλασσικό πλέον στο είδος του.
Did you know that:
– Ο αρχικός του τίτλος ήταν “A Season in Purgatory”; Άλλαξε όμως σε “Invictus” διότι, σύμφωνα με τον ίδιο τον DeFeis, οι στίχοι μιλούν για τη δύναμη που έχει η ανθρώπινη φύση η οποία αν χρησιμοποιηθεί σωστά κάνει τον άνθρωπο ανίκητο, οπότε το ομότιτλο κομμάτι που ήδη υπήρχε έδωσε τελικά και το τίτλο στο δίσκο. Δια του λόγου το αληθές… “I sing of power, magic and faith, a sonnet of pure victory. A hymn to the spirits of freedom and grace and whichever gods there may be. Manacled, beaten, blackened and burned, cast from the light of the goal, I’ll never falter, stumble or kneel thanks to the strength of my soul!”
– Κυκλοφόρησε σε ειδική έκδοση, με Α5 booklet, και αργότερα, το 2014, σε πολυτελή digipack έκδοση με bonus υλικό; Το υλικό αυτό είναι extra CD, με τίτλο “Fire Spirits”, όπου ακούμε live ακουστικές εκτελέσεις γνωστών τραγουδιών του γκρουπ από τρεις διαφορετικές «μέρες» καθώς και ένα καινούργιο κομμάτι, το “Do you walk with God”.
– Kατά τη περιοδεία που ακολούθησε, οι VIRGIN STEELE μας επισκέφτηκαν για δύο συναυλίες σε Θεσσαλονίκη (Μύλος, 23/5/1998) και Αθήνα (Ρόδον, 24/5/1998); Οι εμφανίσεις αυτές θεωρούνται από τις καλύτερες που έγιναν ποτέ σε κλειστό τουλάχιστον χώρο, support ήταν οι Αυστριακοί STIGMATA IV ενώ κάτι μεταξύ support-special guest-πραγματική αποκάλυψη-τα μυαλά στο χέρι ήταν οι ΘΕΟΙ RIOT, οι οποίοι δίδαξαν για πρώτη φορά εν Ελλάδι πως παίζεται το τόπι, προωθώντας το εκπληκτικό “Inishmore”. Όσοι ήταν παρόντες, ξέρουν τι έγινε εκείνο το βράδυ.
Δημήτρης Τσέλλος
