Δίσκος νούμερο δώδεκα για τους Christian metallers STRYPER που επανέρχονται στο προσκήνιο δύο χρόνια μετά το συμπαθητικό “Fallen”. Αν και είναι μία από τις αγαπημένες μου μπάντες δε θα είμαι επιεικείς καθόλου με το συγκρότημα. Και θα σου εξηγήσω το γιατί παρακάτω αγαπητέ αναγνώστη μου.
Οι STRYPER από την ημέρα που έκαναν το comeback δισκογραφικά έχουν βαρύνει τον ήχο τους και κινούνται σε μονοπάτια που δε τα γνωρίζουν και δεν τα κατέχουν συνθετικά. Αυτό λειτουργεί σαν δίκοπο μαχαίρι τις περισσότερες φορές. Όταν επιλέγεις ένα από τα χειρότερα τραγούδια που έχεις γράψει σαν μπάντα για να ανοίξεις έναν δίσκο τα πράγματα προμηνύονται δυσοίωνα για σένα δυστυχώς. Το “Take It To The Cross” διεκδικεί για πλάκα τον τίτλο «Πατάτα της χρονιάς» χωρίς κόπο. Αρκεί ένα άκουσμα και θα καταλάβεις το γιατί. Ακολουθούν δύο mid tempo τραγούδια που έχουν κάποια στοιχεία μελωδικότητας χωρίς να είναι απαραίτητα κάτι το εξαιρετικό, ακούγονται αλλά και πάλι δεν είναι κάτι για το οποίο θα γελάσεις από χαρά. Στο ομώνυμο τραγούδι επιλέγουν να κινηθούν σε πιο hard rock μονοπάτια και τα καταφέρνουν αρκετά καλά με το τραγούδι να είναι το πρώτο που ξεχωρίζει και σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι σου από το groove που δημιουργεί. Στα “You don’t even know me” και “The Valley” κινούνται σε αργές ταχύτητες με το πρώτο να μην είναι κάτι το εξαιρετικό ενώ το δεύτερο το σώζει το πολύ καλό ρεφραίν που έχει. Το “Sea of Thieves” το βρίσκω πραγματικά αδιάφορο και προσπερνάω για το “Beautiful” το οποίο είναι και το καλύτερο τραγούδι στο δίσκο καθώς είναι αρκετά heavy, έχει συναίσθημα, ωραία μελωδική και ένα ρεφραίν σήμα κατατεθέν της μπάντας! Το “Can’t live with you” έχει το χαρακτήρα μπαλάντας, power ballad για την ακρίβεια και το συγκρότημα χρησιμοποιεί τεχνάσματα τα οποία γνωρίζει πολύ καλά σε μια απόλυτα safe επιλογή που θα αρέσει στους οπαδούς της μπάντας. Στο “Own up” επανέρχονται σε doom στοιχεία σε ακόμα ένα αδιάφορο τραγούδι το οποίο δεν έχει να «πει» απολύτως τίποτα ενώ κάνουν την έκπληξη στο κλείσιμο του δίσκο με το “The Devil Doesn’t Live Here” παρουσιάζοντας ένα εκρηκτικό heavy metal τραγούδι που μετριάζει την ακρόαση και σου αφήνει μια γλυκιά γεύση καθώς είναι εξαιρετικό.
Και πάμε στον επίλογο. Το άλμπουμ είναι μέτριο, αρκετά μέτριο. Προσωπικά, αν θες τη γνώμη μου δεν έχει ταυτότητα. Οι STRYPER προσπαθούν να γίνουν μοντέρνοι από δίσκο σε δίσκο και αποτυγχάνουν παταγωδώς. Ελάχιστη έως μηδαμινή έμπνευση σε έναν δίσκο που δύσκολα θα θυμάται κάποιος έστω και μετά από έξι μήνες. Δεν μπορώ να καταλάβω που θέλει να το πάει ο λατρεμένος μου Sweet αλλά καλό θα ήταν να κάνει καμιά προσευχή στον καλό Θεούλη για τον οποίο τραγουδά μπας και του δώσει τη Θεία Φώτιση και γράψει δίσκο της προκοπής. “Sorry” STRYPER…
5/10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
