Το “Meliora” σήκωσε πολύ σκόνη τριγύρω του και η ιστορία έδειξε ότι είναι το «δεκάρι» των GHOST. Από τότε μέχρι και σήμερα εκτόξευσε τη μπάντα σε δυσθεώρητα ύψη κι έτσι με το “Prequelle” έπρεπε να αποδείξουν γιατί θεωρούνται ως η μεγαλύτερη μπάντα αυτής της δεκαετίας. Και όπως δείχνει το κατάφεραν.
Το “Prequelle” που λέτε είναι δισκάρα με τα όλα της. Κάθε τραγούδι είναι η αποθέωση του songwriting και όλα μα όλα τα refrains που πρόκειται να ακούσεις είναι larger than life. Έχει άψογη ενορχήστρωση, τέλεια παραγωγή και την έμπνευση στο maximum. Έχει μια εισαγωγή, επτά τραγουδάρες και 2 ονειρεμένα ορχηστρικά, που όλα μεταξύ τους κοιτάει το ένα στα ίσια το άλλο.
Το πρώτο πράγμα που ξεχωρίζει είναι η θετική αύρα που διέπει το “Prequelle”. Το σκοτάδι είναι σχεδόν ανεπαίσθητο, με μοναδική εξαίρεση το intro του “Ashes” που είναι λες και βγήκε από κάποια ταινία βασισμένη σε κάποια ιστορία του Stephen King. Είναι αδύνατο να μη σου δημιουργηθεί ένα έντονο αίσθημα ευφορίας κάθε μα κάθε φορά που θα ακούς το “See the light” και το “Life eternal” που κλείνει τον δίσκο.
Δεύτερος καθοριστικός παράγοντας στο “Prequelle” είναι ο stadium rock χαρακτήρας στα άλλα πέντε τραγούδια. Το “Dance macabre” είναι το τραγούδι-ορόσημο για τους GHOST, αυτό για το οποίο θα μνημονεύονται για ολόκληρες γενιές μουσικόφιλων. Το δε “Rats” είναι σα να βγήκε κατευθείαν από τα 80’s, τότε που ένα τέτοιο refrain ήταν ικανό να προβιβάζει οποιοδήποτε συγκρότημα από τη σκηνή ενός θεάτρου σε headliner μεγάλου festival. Από εκεί και πέρα, έχουμε το “Faith” με το «ανάποδο» riff και το εξυψωτικό, χορωδιακό refrain, το αριστουργηματικό “Pro memoria” που αφήνει παρασάγγες πίσω του το “He is” (απίστευτο και όμως αληθινό) και το “Witch image” για το οποίο θα σφάζονταν αμέτρητα δημοφιλή συγκροτήματα για να ήταν δική τους σύνθεση.
Το τρίτο αξιοπερίεργο πράγμα που συμβαίνει εδώ είναι η εντελώς progressive κατεύθυνση των δύο instrumentals. Το “Miasma” είναι σα να βγήκε κατευθείαν από τα 70’s, τότε που μεσουρανούσαν οι RUSH, οι ELP και οι YES και εκεί που τα πλήκτρα βρίσκονται στον πρωταγωνιστικό ρόλο, έρχεται ένα σαξόφωνο να δώσει ένα αναπάντεχο twist στη δομή του κομματιού. Το δε “Helvetesfönster” (το παράθυρο της Κόλασης ελληνιστί) ενώ ξεκινά αργά και μελαγχολικά, μετατρέπεται σε ένα άνευ προηγουμένου prog όργιο που θα ζήλευαν όλες οι καθιερωμένες δυνάμεις του χώρου που δραστηριοποιούνται μέχρι και σήμερα (DT included).
Τέλος, μια ξεχωριστή μνεία αξίζουν οι δύο διασκευές που βρίσκονται στη limited edition του album. Η μεν πρώτη στο “It’s a sin” των PET SHOP BOYS είναι μάλλον πιο προβλέψιμη και δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να προσδώσει σε σύγκριση με το αυθεντικό. Μιλάμε για ένα τραγούδι-σήμα κατατεθέν των 80’s το οποίο είναι τόσο χαρακτηριστικό, που δεν έχεις και πολλά περιθώρια ευελιξίας. Η έκπληξη έρχεται όμως με το “Avalanche” του Leonard Cohen, όπου ένα απλό, μελαγχολικό τραγούδι αυτού του σπουδαίου μουσικού απογειώνεται σε κάτι απίστευτα μαύρο και άραχνο. Για εμένα η καλύτερη διασκευή τους, μαζί με το “Missionary man”.
Αν το “Meliora” ήταν το “Pyromania” των GHOST, εδώ έχουμε να κάνουμε με το δικό τους “Hysteria”. Τραγούδια που σου καρφώνονται με τη μία στο μυαλό, με ευκολομνημόνευτες μελωδίες, που σε εθίζουν στο μέγιστο βαθμό και φυσικά που μπορούν να ακούσουν όλοι. Αν αυτό λέγεται pop για κάποιους έχει καλώς, για εμένα αυτό είναι ο ορισμός της μουσικότητας. Το “Prequelle” είναι το album που θα τους ενώσει όλους, ανεξάρτητα αν ακούν κλασικό rock, κλασικό metal, thrash, death, black, gothic, indie και ανένταχτους.
Στο “Meliora” είχα πει ότι το 9 θα το μετατρέψει η ιστορία σε δεκάρι. Όπως και έγινε. Αυτή τη φορά θα βάλω το συναίσθημα λίγο πιο μπροστά. Βλέπεις, καλό είναι να κάνουμε εκτίμηση των κλασικών όταν αυτά συμβαίνουν μπροστά μας. Και με τον καινούργιο τους δίσκο οι GHOST γράφουν ιστορία και όλοι πλέον θα μιλούν για αυτούς. Πιστοί και άπιστοι.
10 / 10
Γιώργος Κόης
