Οι BTBAM είναι από κείνες τις μπάντες που χρήζουν ταμπέλας. Τα μέλη της έχουν εφεύρει τον όρο “new wave polka grunge” μη μπορώντας να προσδώσουν έναν όρο που να αρμόζει στη χαοτική μουσική τους που ακροβατεί ανάμεσα στο mathcore, το progressive και το τεχνικό death metal. Η μουσική τους είναι δύσκολο να την κατηγοριοποιήσεις όπως και συχνά να την απολαύσεις μιας και το μεστό songwriting κάνει πάσα στο διανοητισμό με αποτέλεσμα εγκεφαλικές και ενίοτε κουραστικές συνθέσεις, κάτι που φάνηκε όμως να αλλάζει από το εξαιρετικό “The Parallax ΙΙ: future sequence” και μετά. Aρνούμαι όμως να αντιμετωπίσω το τελευταίο πόνημα των Αμερικάνων ως δύο ξεχωριστούς δίσκους, κίνηση που ενθάρρυνε η εταιρεία φοβούμενη τη κούραση του ακροατή μετά από 68 λεπτά μουσικής – που δεν είναι και πολλά για έναν progressive δίσκο εδώ που τα λέμε. Σημειώστε λάθος λοιπόν μιας και μας πήγαν στο άλλο άκρο γιατί αντί για δύο άλμπουμ έχουμε ουσιαστικά δύο EP, το καθένα με δύο αχρείαστα intro και δέκα συνολικά κομμάτια, τα έξι στο πρώτο και άλλα τέσσερα στο δεύτερο. Το κακό φυσικά εδώ είναι πως ένας πολύ καλός δίσκος χωρίζεται στη μέση με τον πρώτο να κλείνει πολύ απότομα μόλις στα 35 λεπτά, πράγμα που μας άφησε να περιμένουμε τρεις μήνες για τον δεύτερο που φτάνει στα 33 λεπτά.
Οι BTBAM είναι μια μπάντα που συνεχώς εξελίσσει τον ήχο και το ύφος της και έτσι δεν θα ακούσεις ποτέ μια από τα ίδια. Γι’ αυτό και κάθε κυκλοφορία τους συνοδεύεται από αδημονία αλλά και ανησυχία μιας και δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Με το “Automata” η μπάντα δείχνει να αποκτά συνοχή έχοντας μετριάσει τις πολλές φυγόκεντρες τάσεις της, δίνοντας βάρος στο progressive και λιγότερο στο avant-garde mathcore. Απόδειξη αυτού το “The proverbial below” που ανοίγει το “Automata II” όπου η μπάντα φαίνεται να ανακαλύπτει τους DREAM THEATER. Ο Paul Waggoner στη lead κιθάρα ακούγεται σαν τον John Petrucci του “Images & words” ενώ ο Blake Richardson σαν άλλος Mike Portnoy παίζει δυναμικά, χρωματίζει και εν ολίγοις προσφέρει πολλά περισσότερα από ρυθμό και κοπάνημα. Το κομμάτι καθ αυτό διατηρεί στα 13 του λεπτά τρομερή συνοχή δείχνοντας παράλληλα κοφτερά progressive σαγόνια. Μιλάμε για ένα επικό, μελωδικό, τραχύ και δυναμικό κομμάτι με προσωπικότητα που μετουσιώνει όλα όσα ξέρουμε για τους BTBAM και τους παλιούς καλούς DREAM THEATER οι οποίοι θα μπορούσαν να ρίξουν μια αυτιά στο έργο των συμπατριωτών τους.
Ενώ όμως το “Grid” που κλείνει το “Automata II” είναι εξίσου καλό, αυτό που γίνεται στη μέση με το swing/gypsy jazz “Voice of trespass” και την αχρείαστη εισαγωγή του, που μόνο το concept φαίνεται να υπηρετεί, με εκνευρίζει. Αν και το παιχνιδιάρικο ύφος και η avant-garde τρέλα είναι καίρια συστατικά του progressive, δεν βλέπω γιατί μετά από το όργιο του “The proverbial below”, οδηγούμαστε σ ένα μείγμα μουσικής τσίρκου σε swing ρυθμό υπό συνοδεία πνευστών λες και ακούς το heavy metal ξαδελφάκι του Tom Waits. Εδώ η μπάντα φαίνεται να πουλάει τρέλα, υπηρετώντας το concept το οποίο αφηγείται την ιστορία ενός άντρα που ονειρεύεται σε ζωντανή μετάδοση σαν σε τσίρκο. Το «κουφό» concept όμως πιστεύω μπορούν να το διηγηθούν με πολύπλοκο progressive υλικό, χωρίς να πουλάνε τρέλα.
Η ίδια κοιλιά φαίνεται να συμβαίνει και στο “Automata I” όπου το τεχνικό σκοτεινό death metal και το mathcore συνδυάζονται άψογα με το μελωδικό και δυναμικό progressive – τουλάχιστον στα 4 κομμάτια απ’ τα έξι. Στο εναρκτήριο “Condemned to the gallows” ο Tommy Rogers ακούγεται βελτιωμένος και σοφότερος μιας και έχει βρει την ισορροπία ανάμεσα στα death και καθαρά φωνητικά έχοντας παράλληλα εξελίξει το ερμηνευτικό κομμάτι. Παράλληλα, η προσφορά του στα πλήκτρα αποκτά νόημα και μεγαλύτερη πλέον αξία. Ωστόσο , το single “Millions”, η πρώτη απόπειρα της μπάντας για ένα radio friendly single, ρίχνει πολύ απότομα τη διάθεση και ξενίζει, σαν να το έγραψε μια άλλη μπάντα. Το “Gold distance” που ακολουθεί είναι μια περιττή ακουστική γέφυρα για το οργιαστικό δεκάλεπτο “Blot” που κλείνει πολύ απότομα το πρώτο μέρος, γεγονός που με επαναφέρει στο αρχικό παράπονο περί διαχωρισμού του “Automata” που ηχογραφήθηκε αυτοτελώς.
Με το “Automata” οι BTBAM φαίνονται να διανύoυν ένα νέο ενδιαφέρον μονοπάτι έχοντας αποβάλει πολλά περιττά κιλά από το χαοτικό τους μουσικό σύμπαν, σαφώς βελτιωμένοι από το άνισο “Coma ecliptic” αλλά ακόμα χωρισμένοι ανάμεσα στη συνθετική δεινότητα και αρτιότητα, το concept και τη μουσική δεξιότητα. Αν μη τι άλλο, θα ήθελα να ακούσω από τη μπάντα έναν δίσκο του μουσικού και διανοητικού τους επιπέδου, χωρίς να θυσιάζουν τη μουσική για το υπέρ πολύπλοκο φουτουριστικό/sci-fi concept ακολουθώντας το ένστικτο τους και όχι τις προσταγές της εταιρίας που θέλει να χωρίσει έναν πολύ καλό δίσκο σε δύο EP που θέλει και να τα ονομάζει full length δίσκους.
7,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
