Βραδάκι Τετάρτης, βραδάκι Champions League αλλά και metal. Η ΑΕΚ να προσπαθεί να σταθεί έναντι του Αίαντος και στα Εξάρχεια να μαζευόμαστε αρχικά για να δούμε το ματς και κατόπιν ζωντανά το πακέτο “OMEN – POWER CRUE”. Οι live εμφανίσεις των OMEN, αν έπρεπε να παρομοιαστούν με κάτι ή κάποιον, θα ήταν οπωσδήποτε με τον Τιμολέοντα Λάμπρου από το έργο του Δημήτρη Ψαθά «Φωνάζει ο κλέφτης». Τόσο τίμιοι. Βρίσκουν πορτοφόλι και το επιστρέφουν χωρίς να το ανοίξουν. Τέτοια είναι και τα live τους. Τίμια, ιδρωμένα, με μεγάλα setlists και πολλή ενέργεια να γεμίζει τον χώρο. Πριν όμως τους ΟΜΕΝ, ας δούμε πως ήταν οι…
… POWER CRUE, που ανέλαβαν να ανοίξουν τη βραδιά. Τη φορά αυτή, βγήκαν ως κουαρτέτο, καθώς έλειπε μόνο ο μπασίστας τους, με το χρέος αυτό να αναλαμβάνει ο τραγουδιστής τους Κώστας Τόκας. Τη προηγούμενη φορά που τους είχα δει (Under the Quarry festival) ήταν τρίο, με μία κιθάρα! Πολλά προβλήματα αυτή η μπάντα, γιατί έτσι ρε παιδιά; Σας έχουν ματιάσει; Οι Crue ήταν σχετικά καλοί, απέδωσαν καλά τα κομμάτια τους, τόσο από τον πρόσφατο δίσκο τους με τίτλο “Excileosis” όσο και από τις παλιότερές τους δουλειές, αλλά δεν είχαν σύμμαχο τη τεχνολογία. Διακοπές πολλές, προβλήματα (μικρά ευτυχώς) στον ήχο, δεν άφησαν τη μπάντα να αποδώσει όπως ήθελε. Τους έχω δει αρκετές φορές, τους έχω πετύχει σε καλές βραδιές και ξέρω τι είναι ικανοί να κάνουν. Από την άλλη, δεν έχω δει μια φορά μια εμφάνιση που να με ξετινάξει και το θέλω αυτό από μια μπάντα με τόσα χρόνια ιστορίας. Μακάρι να γίνει την επόμενη φορά.
Με το πρόγραμμα να έχει τηρηθεί κατά γράμμα, λίγο μετά τις 22:00 οι OMEN παίρνουν θέσεις στη τόσο γνώριμη για αυτούς σκηνή του AN. Μια μικρή, διακριτική σχεδόν καλησπέρα εκ στόματος Νίκου Αντωνογιαννάκη (η φωνή της μπάντας) και η μάχη ξεκινά. “Cyborg lust – Program to terminate – Cyborg lust, come to seal your fate” και τα 80’s ήρθαν στο σήμερα από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Το set ήταν εξαιρετικό, έστω και αν μου έλειψαν 1-2 κομμάτια (λογικό, αφού θα έπρεπε στη θέση τους να ακουστούν τα “Alive” και “Evil Seductress” από το ολόφρεσκο ep “Alive”), η μπάντα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, ο Νίκος όμως όχι, καθώς ήταν κρυωμένος και ταλαιπωρημένος. Και όμως, εκεί που ήμουν σίγουρος πως δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες ήταν πάρα πολύ καλός, έστω και αν λόγω αυτής της ταλαιπωρίας, δεν ακούσαμε το “In the Arena” και “Shock Treatment” που υπήρχαν στο setlist αρχικά. O J.D Kimball είναι η τρανταχτή περίπτωση της ακύρωσης του ρητού «ουδείς αναντικατάστατος». Πραγματικά, οι OMEN δεν θα ήταν σε καμιά περίπτωση ίδιοι με κάποιον άλλον στη φωνή, πράγμα που επαληθεύτηκε περίτρανα, όσο καλή δουλειά και αν έκαναν οι αντικαταστάτες του. Ο Νίκος όμως είναι λες και φτιάχτηκε για να τραγουδά αυτά τα τραγούδια. Ό,τι έχετε ακούσει από το διαδίκτυο, πολλαπλασιάστε το. Από κοντά το παιδί σαρώνει.
Με τους ύμνους να διαδέχονται ο ένας τον άλλο, δεν υπήρξε ούτε ένας ο οποίος να έμεινε αμέτοχος στο μικρό χαμό που γινόταν εντός του club. Πόσο ωραίο είναι να βλέπεις ελάχιστα κινητά να βιντεοσκοπούν, πόσο ωραίο είναι να βλέπεις μόνο κεφάλια να πηγαίνουν πάνω – κάτω, χέρια στον αέρα και τον κόσμο να τραγουδά κάθε στίχο. Αυτή είναι η σωστή metal συναυλία. Τραβήξτε ένα καρέ, ένα μικρό βιντεάκι αν θέλετε, για να θυμάστε τι έγινε (αν και ζώντας τη βραδιά σε κάθε στιγμή θα τη θυμάστε καλύτερα μετά από χρόνια, κάποτε δεν είχαμε κινητά και τις θυμόμαστε απ’ έξω) και μετά αφοσιωθείτε σε αυτό που γίνεται, πιάστε τον παλμό, νιώστε τα vibes, ΚΟΥΝΗΘΕΙΤΕ λέμε! Όπως ήταν αναμενόμενο, ο κακός χαμός έγινε στα “Ruby Eyes of the Serpent” (γεια σου φίλε Ανδρέα και σιδερένιος!), “Warning of Danger” και “Don’t Fear the Night”, ενώ το club έδειξε ετοιμόρροπο στα “Teeth of the Hydra”, “Battle Cry” και “Die by the Blade” όπου μας σηκώθηκε και η πέτσα, όχι μόνον η τρίχα. Σε κάποια φάση πέρασε από μπροστά μου και μια Βαλκυρία (ξανθή ομορφιά με τη χαρακτηριστική περικεφαλαία με τα φτερά, δεν κάνω πλάκα, νόμιζα πως είμαι στη Βαλχάλλα), εντάξει είπα από μέσα μου, βλέπω live OMEN. Βεβαιώθηκα.
Συνοψίζω. Οι POWER CRUE πρέπει να ξεπεράσουν τη κακή τους αυτή περίοδο, να ανακάμψουν, γιατί η σκηνή τους χρειάζεται ακμαίους και πλήρως αφοσιωμένους. Μη ξεχνάμε πως έχουν έναν νέο καλό δίσκο, και πρέπει να τον υποστηρίξουν όπως πρέπει. Οι OMEN ήταν πάρα πολύ καλοί, ακόμη καλύτερη της προηγούμενης αυτή τους η εμφάνιση, ο Kenny Powell είναι σε φόρμα και ο Αντωνογιαννάκης τους έχει ανεβάσει επίπεδο. Το μόνο που θα έπρεπε ίσως να αλλάξει ήταν η ημέρα του live, καθώς χρόνος υπήρχε να δοθεί 2-3 μέρες μετά ώστε να είναι όλοι ξεκούραστοι. Επίσης, ο κόσμος γούσταρε πολύ. Όχι, δεν ήμασταν θεωρώ θετικά προκατειλημμένοι (ξέρετε τώρα, το παιδί το δικό μας στο μικρόφωνο και μπαντάρα οι ΟΜΕΝ και cult φάση και πιάσε δύο μερίδες κεμπάπ), απλά μας παρέσυρε η εμφάνιση του γκρουπ. Όσοι δεν ήρθατε γιατί «ώχου τώρα μωρέ», χάσατε. Όσοι δεν μπορέσατε λόγω καθημερινής, θα τους ξαναδούμε σύντομα. Οι υπόλοιποι, με τις υγείες μας.
Κείμενο: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Gordon Hasewell
