Είναι γνωστό σε όλους ότι το μεγαλύτερο σχήμα της Β. Αμερικής και ειδικότερα των Νοτίων πολιτειών των Η.Π.Α, έχει αποφασίσει να σταματήσει τις περιοδείες, λόγω προβλημάτων υγείας στον μοναδικό εναπομείναντα της αρχικής σύνθεσης, κιθαρίστα Gary Rossington. Αν θα ξαναηχογραφήσουν στο στούντιο, εξαρτάται από τις ανάγκες παιδιών, εγγονιών και γυναικών, που το αξίζουν με το παραπάνω κι εμείς δεν θα πούμε όχι στην επόμενη studio δουλειά τους, αν και όποτε έρθει. Μέχρι τότε όμως βλέπουμε ότι ξεπερνούν τους DEEP PURPLE και KISS σε ευφυία και μετά τα τελευταία live που έπαιξαν το πρώτο άλμπουμ, που έπαιξαν με φίλους, τώρα το τερματίζουν, ανεβάζοντας στη σκηνή τρία βαριά ονόματα της τρέχουσας Αμερικάνικης country rock παράδοσης, που μιλάνε στην νεολαία.
Η συνύπαρξη με τον Bo Bice με το πρώτο του πολύ καλό country, southern rock άλμπουμ, τους πιο FM rock, 3 DOORS DOWN και τον Hank Williams Jr, δεν θα ξένιζε αν… Αν δεν έπαιζαν οι SKYNYRD από μια επιτυχία των καλεσμένων τους και μετά τα προσκεκλημένα παλικάρια δεν αναλάμβαναν τα φωνητικά σε μία SKYNYRD επιτυχία. Το άλμπουμ συμπληρώνουν ένα τραγούδι φόρο-τιμής στην στρατευμένη νεολαία, “Red, white and blue” (απόλυτος σεβασμός στους SKYNYRD που τολμάνε να υποστηρίζουν όσους σκοτώνονται για να είναι αυτοί «ελεύθεροι» σε αντίθεση με τους δηθενάδες διεθνιστές που όταν ανάβουν δακρυγόνα κλαίνε πίσω από τους Μάρσαλ, με τα γένια κόμπο). Το όλο σκηνικό συμπληρώνουν τα “Sweet home Alabama”, “Call me the breeze” παιγμένα από όλη την παλιοπαρέα.
Όσοι δεν έχουν καταλάβει ότι οι Η.Π.Α εξουσιάζονται πια από τη Νάσβιλ, χίλες φορές καλύτερα απ’ όταν τα γκέτο της N. Υόρκης μας πλάσαραν τον κάθε γκάγκστερ για πρότυπο, δεν θα καταλάβουν αυτό το άλμπουμ. Τίμιο, όπως κάθε LYNYRD SKYNYRD άλμπουμ, Νότιο, καρακόκκινο και μπλε, με ένα σχήμα που πνέει τα λοίσθια και εκμεταλλεύεται κάθε ικμάδα όσων άνδρωσε από τους νεότερους μουσικούς. Πλέον όμως η επανάληψη αξίζει μόνο ως περιέργεια, πως θα ήταν να παίζουν οι 3 DOORD DOWN το “That smell”. Άψογα εκτελεσμένα όλα τα τραγούδια, ακόμα και όσα δεν είναι δικά τους,
Με συγκίνησε η εισαγωγή του “That smell” όταν ο Van Zant λέει, “δεν τα κάνουμε πια αυτά, αλλά το παίζουμε σχεδόν κάθε βράδυ για 30 χρόνια”. Είναι ωραίο να βλέπεις τους ήρωές σου να μεγαλώνουν μαζί σου και να μην είναι τα αιώνια τζόβενα που παριστάνουν πχ οι ROLLING STONES. Η μόνη μου απορία είναι πότε θα δω και το live με συμφωνική, συνήθως, Πράγα, Πλόβντιβ ή η φθηνή των νέων του Cleveland που παίρνουν κάποιοι, για να δώσουμε και μια άλλη βαρύτητα στον Νότιο ήχο. Δεν πρόκειται περί αρπαχτής, αλλά πόσα ακόμη live άλμπουμ θα κυκλοφορήσουν, πριν διαλύσουν; Αν και αντιλαμβάνομαι ότι όσο πουλήσουν τώρα, επί προεδρίας Τραμπ. Μην ξεχνάμε τον ρατσισμό εναντίον του Νότου, επί προεδρίας Ομπάμα και το κυνήγι της Νότιας σημαίας, γιατί τους χάλαγε την πρόσοψη της πολυφυλετικότητας και έθιγε τους νικητές και αιώνια κομπλεξικούς Βόρειους.
Αν δεν έχετε αρκετά live των SKYNYRD μην το αγοράσετε, αν όμως δεν θεωρείτε το Jack Daniels το καλύτερο bourbon, έχετε υπόψη σας ότι ο Στρατηγός Λη δεν είναι μόνο το αυτοκίνητο των Ντιουκς και κάπου στο σπίτι σας βρίσκεται μια σημαία με 13 αστέρια (σε σουβέρ, μπρελόκ, μας κάνει) ακούστε το, θα το απολαύσετε.
Βαθμολογία ως live 7 / 10
Ως live SKYNYRD 8,5 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
