Το όνομα των TRAUMA μπορεί να μην λέει κάτι σε πολλούς, σε κάποιους όμως, και ιδίως σε αυτούς που γνωρίζουν την ιστορία των METALLICA, θα τους αναγκάσει να ανασηκώσουν το φρύδι από ενδιαφέρον. Και θα έχουν δίκιο, καθώς σε αυτή τη μπάντα έπαιζε μπάσο ο τεράστιος Cliff Burton προτού ενταχθεί στο μεγαθήριο των METALLICA. Με τον Burton οι TRAUMA ηχογράφησαν ένα demo το 1982, ενώ την ίδια χρονιά το κομμάτι τους “Such a Shame” συμπεριλήφθηκε στη συλλογή “Metal Massacre II”. Το 1984 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “Scratch And Scream” και μετά από άλλο ένα demo η μπάντα οδηγήθηκε στη διάλυση. Όλα αυτά μέχρι την επαναδραστηριοποίηση τους το 2013 και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους “Rapture and Wrath” δυο χρόνια αργότερα. Πλέον η μπάντα έχει ενεργοποιηθεί σε πλήρεις ρυθμούς και η τρίτη τους δουλειά με τίτλο “ As The World Dies” είναι άμεσα διαθέσιμη.
Από την αρχική σύνθεση της μπάντας παραμένουν σταθεροί ο τραγουδιστής Donny Hillier και ο ντράμερ Kris Gustofson ενώ το υπόλοιπο line up συμπληρώνουν οι Steve Robello ( DUBLIN DEATH PATROL) και Joe Fraulob (ex-DANZIG) στις κιθάρες αλλά και ο Greg Christian (ex- TESTAMENT) στο μπάσο.
Κάπου εδώ, ξεκινώντας την παρουσίαση του δίσκου, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι όσοι περιμενουν να ακούσουν κάτι τραχύ και γρήγορο, θα απογοητευτούν. Φυσικά υπάρχουν και οι γρήγορες στιγμές όπως τα κομμάτια “From here to Hell”, “Gun to your head” και “Run for cover”, με το τελευταίο να εκτιμώ ότι είναι από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, και αναμφίβολα θα ικανοποιήσουν κάθε φίλο του speed metal. Από εκεί και πέρα, ενώ υπάρχει αρκετή ποικιλομορφία στα υπόλοιπα κομμάτια και μια διάχυτη 80’s χροιά, ομολογώ ότι έμεινα σχετικά ανικανοποίητος. Προσωπικά από τα υπόλοιπα κομμάτια ξεχώρισα το ομώνυμο με τις όμορφες εναλλαγές στο ρυθμό του και το, ας πούμε μπαλάντα, “Last Rites” που καταφέρνει να εντυπωσιάσει με την εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες. Δυστυχώς όμως ο πήχης χαμηλώνει στα πέντε εναπομείναντα κομμάτια του δίσκου, τα οποία, χωρίς να είναι εντελώς άσχημα, ακούγονται σε μένα τουλάχιστον παράταιρα και οπωσδήποτε εκτός κλίματος, αφήνοντας τον ακροατή με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Και είναι κρίμα διότι αν όλος ο δίσκος κυμαινόταν στα επίπεδα των κομματιών που προανέφερα, θα μιλάγαμε για μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς. Ωστόσο η μπάντα δείχνει πολύ καλά στοιχεία τα οποία θα ήθελα να έχουν ξεδιπλώσει με περισσότερη άνεση. Ίσως στην επόμενη τους δουλειά να μας δώσουν έναν αμιγώς speed metal δίσκο, που μάλλον τους ταιριάζει περισσότερο. Μέχρι τότε όμως είμαι υποχρεωμένος να βαθμολογήσω αρκετά φειδωλά.
6/10
Θοδωρής Κλώνης
