a
Αγγλία – Σουηδία – συμμαχία ήτο το σύνθημα για το τελευταίο βράδυ του μήνα Νοεμβρίου. Οι Βρετανοί MEMORIAM ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους Σουηδούς γίγαντες και προπάτορες του μελωδικού death metal AT THE GATES, με τους πρώτου διδάξαντες της Viking θεματολογίας στο death metal, UNLEASHED, να μπαίνουν σφήνα τη τελευταία στιγμή, δίνοντας τους έτσι την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν την παρθενική εμφάνιση τους επί ελληνικού εδάφους. Τα πάντα προμήνυαν μια εξαιρετικά δυνατή συναυλία, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Μεγάλη ανυπομονησία υπήρξε ανάμεσα στο κοινό για το πρώτο συγκρότημα της βραδιάς, τους Βρετανούς MEMORIAM. Ένα συγκρότημα εις μνήμην του αδικοχαμένου βασανιστή των τυμπάνων των BOLT THROWER, Martin “Kiddie” Kearns, αποτελούμενο από τους: Karl Willets (BOLT THROWER) στo μικρόφωνο, Andy Whale (ex-BOLT THROWER) στα τύμπανα, και των κυρίων Frank Healy (SACRILEGE, ex-BENEDICTION, ex-NAPALM DEATH, ex-CEREBRAL FIX) στο μπάσο και Scott Fairfax (BENEDICTION, ex-CEREBRAL FIX) στη κιθάρα. Μουσικά, είναι στο ύφος των BOLT THROWER σε συνδυασμό και με άλλα στοιχεία του Βρετανικού ακραίου ήχου, χωρίς να έχουν τόσο έντονη τη συνθετική δεινότητα τους. Αν μη τι άλλο, πέρασε εξαιρετικά ο κόσμος, καθώς τους ζέστανε αρκετά για το τι θα ακολουθούσε.
Παρουσίασαν υλικό και από τα 2 τους άλμπουμ, κερδίζοντας παραπάνω πόντους συναυλιακά ακόμα κι από τους πλέον σκεπτικούς/επιφυλακτικούς οπαδούς, που αμφισβήτησαν κυρίως τον Karl Willets που συναυλιακά, απέδειξε γιατί είναι αυτός που είναι, βγάζοντας τη φωνή που έπρεπε να βγάλει. Μοναδικό ψεγάδι της εμφάνισης, ότι κάπου χανόταν η κιθάρα κατά διαστήματα, χώρια το τεχνικό πρόβλημα που είχε ο Fairfax (έσπασε η μια χορδή) που ξάφνιασε μέχρι και τον ίδιο τον Willets, που τον έψαχνε και δεν τον έβρισκε!
Επειδή κάποιοι frontmen όμως, δε μασάνε από τέτοια σκηνικά, ο Karl Willets άδραξε την ευκαιρία, και κάθησε να αναπολήσει τις 2 τελευταίες ημέρες του Μαίου 2010 όπου οι Βρετανοί ταγματάρχες του death metal ισοπέδωσαν Αθήνα και Θεσσαλονίκη, δεν έχασε ευκαιρία να τονίσει πόσο ξεχωριστό ήταν αυτό το διήμερο για εκείνον και τους BOLT THROWER. Και εκείνη τη στιγμή ήταν που μας έδωσαν το δώρο που οι οπαδοί περίμεναν για να ξεβιδωθούν δίχως αύριο: διασκευή στο “Spearhead” των BOLT THROWER. Αν γύριζες το κεφάλι σου, έβλεπες μόνο σβέρκους να πηγαίνουν πάνω κάτω. Με το κλείσιμο της μιας ώρας κατά το πρόγραμμα, οι MEMORIAM, είχαν ήδη αφήσει ικανοποιημένο το Piraeus Academy, το οποίο ετοιμαζόταν για τα longships που κατέβαιναν από τη Στοκχόλμη.
UNLEASHED, κυρίες και κύριοι. Δεν έχει ουδεμία σημασία, αν σου αρέσουν ή όχι. Όταν ανεβαίνουν στη σκηνή και μπαίνουν ΈΤΣΙ (και με τον ήχο στο πλευρό σου), θολώνουν όλα, σφίγγεις δόντια και απλά γίνεσαι Viking που βάφεται στο αίμα των εχθρών του και μάχεσαι για μια θέση ανάμεσα στη Valhalla, ως ισάξιος των θεών. Και μα τον Odin, έγινε μακελειό με τις πρώτες νότες του “Blood Of Lies”, το pit πήρε φωτιά, και οι ίδιοι οι UNLEASHED παίζανε με μερικά από τα πιο πλατιά χαμόγελα που έχω δει σε μπάντα, πόσο μάλλον σε μπάντα που πατάει πρώτη φορά για συναυλία το πόδι της στη χώρα μας. Κάτι το οποίο εκφράστηκε δια στόματος του ισοπεδωτικού frontman Johnny Hedlund: «Μας είχαν πει τι συμβαίνει εδώ κάτω στην Ελλάδα από κοινό, αλλά δε περιμέναμε τέτοιο καλωσόρισμα»! Και αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Ακούσαμε κομμάτια από τα “Where No Life Dwells” (“Dead Forever”, “The Dark One”, “Before The Creation Of Time”, “Into Glory Ride”), “Shadows In The Deep” (“Bloodbath”), “Across The Open Sea” (“Execute Them All”), “Warrior” (“Death Metal Victory”), “Sworn Allegiance” (“The Longships Are Coming”, αναφερόμενος στο πρόλογο στο πόσο πολύ τους πήρε να έρθουν από Στοκχόλμη – Αθήνα), “Midvinterblot” (“I Have Sworn Allegiance”), “Hammer Battalion” (“Hammer Battalion”), “Dawn Of The Nine” (“They Came To Die” – μάγος είσαι?) και φυσικά, τιμήθηκε και ο ολοκαίνουργιος δίσκος τους “The Hunt For White Christ” (“The Hunt For White Christ”, “Lead Us Into War”).
Ο κόσμος αδημονούσε για τους UNLEASHED και πραγματικά επέστρεψε στη μπάντα όση ενέργεια χρειαζόταν παραπάνω για να πραγματοποιήσει μια καταστροφική εμφάνιση, αφήνοντας συντρίμμια πίσω της. Ειδικά το κλείσιμο με τη δυάδα “Before The Creation Of Time”/”Death Metal Victory” (αφιερωμένο στους AT THE GATES και τους MEMORIAM) είναι για να διδάσκεται σε σεμινάριο κατεδαφίσεων συναυλιακών χώρων. Σύσσωμη η Στοκχόλμη φούσκωσε από υπερηφάνεια για 70 λεπτά, μια και οι γνήσιοι εκπρόσωποι της, την έβγαλαν ασπροπρόσωπη. Ευχαριστούμε UNLEASHED για τον όλεθρο! Εις το επανιδείν!
Γιάννης Σαββίδης
Αφού οι UNLEASHED μας εξολόθρευσαν στην κυριολεξία, ήρθε η στιγμή για να υποδεχτούμε τους headliners αυτής της πολύ σπουδαίας βραδιάς. Το ειδικό βάρος και η σημαντικότητα των AT THE GATES για το death metal και το heavy metal γενικότερα, έχουν δώσει στους πατέρες του Gothenburg ήχου ένα status που είναι αξεπέραστο. Μπορεί να μην είχαν την συνέχεια και την συνέπεια των DARK TRANQUILLITY, λογικό αφού το συγκρότημα ήταν διαλυμένο για πολλά χρόνια, αλλά αυτό που κατάφεραν, κυρίως με το “Slaughter of the soul”, να επηρεάσουν δηλαδή μία ολόκληρη σκηνή και να δημιουργήσουν ένα νέο κίνημα, πολύ λίγες μπάντες το έχουν κάνει.
Ας αφήσουμε όμως στην άκρη το πόσο σημαντικό θεωρώ εγώ το συγκρότημα για την μουσική και ας δούμε τι μας παρουσίασαν οι Σουηδοί αυτή τη μαγική βραδιά στο Academy. Τα σκηνικά είχαν στηθεί, ο κόσμος ήταν σε έναν πιο ικανοποιητικό βαθμό συγκεντρωμένος, αν σκεφτούμε πως στους MEMORIAM ήμασταν μαζεμένοι 100 περίπου νοματαίοι, τα φώτα έσβησαν και τα μέλη των AT THE GATES έκαναν την εμφάνιση τους, ξεκινώντας με το τραγούδι “To drink from the night itself”, από το ομώνυμο φετινό τους άλμπουμ. Ο ήχος δυνατός και καθαρός, η μπάντα ακουγόταν καλύτερα και από τον δίσκο και όλα προμήνυαν πως το live θα ήταν το λιγότερο επικό. Και αυτό ήρθε να μας το επιβεβαιώσει το “Slaughter of the soul”, που έσκασε σαν δυναμίτης αμέσως μετά. Μόλις ακούστηκε το “Go!” από τον Tomas Lindberg, η κατάσταση ξέφυγε από τα πλαίσια μίας συναυλίας και πήγε στα επίπεδα ενός πολέμου! Αυτό που ακολούθησε το βλέπουμε μόνο στα πεδία μάχης, με ένα κοινό που είχε γίνει μαλιοκούβαρα, τις μπύρες να καταναλώνονται μονορούφι για να μην τις έχουμε μαζί μας στο pit και τα κεφάλια μας να ξεβιδώνονται στον φρενήρη ρυθμό που ο Erladsson κοπάναγε το ταμπούρο του.
Παρόμοιες αντιδράσεις είχαμε στα περισσότερα τραγούδια που απέδωσαν οι AT THE GATES, όπως στο “The swarm” του “Terminal spirit disease” ή στο “Heroes and tombs” από το “At war with reality”, από το οποίο ακούσαμε στο σύνολο έξι τραγούδια! H αλήθεια είναι όμως πως στα τραγούδια του “Slaughter of the soul”, γινόταν το έλα να δεις. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που ακούσαμε κάποιο τραγούδι από το επιβλητικό αυτό άλμπουμ, καθώς το συγκρότημα από το Gothenburg το τίμησε άλλες πέντε φορές, παίζοντας τα τραγούδια “Cold”, “Under a serpent sun”, “Naussea”, “Suicide nation” και φυσικά το “Blinded by fear”.
Όσοι δεν ήρθατε μήπως αρχίζετε να χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο; Ε θα έπρεπε, γιατί εκτός από το γεγονός πως ακούσαμε το μισό “SOTS”, η απόδοση του συγκροτήματος ήταν κάτι παραπάνω από επιβλητική και υποδειγματική. Η φωνή του Lindberg ακουγόταν όπως το 1994, δεν κατάλαβα όμως γιατί χρησιμοποίησε τόσο συχνά το echo στο μικρόφωνο του, και η θετική του ενέργεια επάνω στη σκηνή μετέδιδε κύματα ενθουσιασμού στο κοινό. Η παρουσία δε του Jonas Bjoler στο μπάσο, προσδίδει ακόμα ένα ιδιαίτερο βάρος στο όνομα της μπάντας. Βέβαια, θα ήθελα πολύ να δω και τον αδερφό του τον Anders, ένα δίδυμο που έχει μαγέψει με AT THE GATES και THE HAUNTED, αλλά ο Jonas Stalhammar κάλυψε επάξια το κενό του Anders και απέδωσε εξαιρετικά όλα τα lead μέρη της κιθάρας.
Το φινάλε μίας εξαιρετικής συναυλίας ήρθε με έναν πολύ ιδιαίτερο και όμορφο τρόπο. Το “Night eternal” ήταν το τελευταίο κομμάτι που ακούσαμε και σταδιακά, όση ώρα παιζόταν το τραγούδι, ένα-ένα τα μέλη της μπάντας άρχισαν να αποχωρούν από την σκηνή, με τους δύο τελευταίους να είναι ο Bjoler και ο Stalhammar. To μοναδικό φως που έπεφτε επάνω τους έσβησε και αυτό ήταν το τέλος μίας εξαιρετικής εμφάνισης. Χωρίς ένα ανούσιο encore, που πλέον δεν αποτελεί καμία έκπληξη παρά μόνον μία τυπική διαδικασία, με μία γεμάτη εμφάνιση στην πλάτη τους, καθώς τα διαλείμματα μεταξύ των τραγουδιών ήταν μικρά και σε αυτές τις παύσεις τα λόγια του Lindberg ήταν λίγα και μετρημένα, οι AT THE GATES βγήκαν ξανά στην σκηνή μόνο για μας ευχαριστήσουν και να μας αφήσουν με τις πιο όμορφες αναμνήσεις για μία από τις καλύτερες death metal συναυλίες που έχουμε βιώσει στην χώρα μας. Πραγματικά πολύ μεγάλο κρίμα που ένα τέτοιο live να μην είναι sold-out και να παρουσιάζει μία τόσο μεγάλη απογοητευτική εικόνα προσέλευσης.. Αναρωτιέμαι, μήπως τελικά ήμαστε μόνο τόσοι ρε παιδιά που στηρίζουμε αυτόν τον ήχο..;
Δημήτρης Μπούκης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη – Λευτέρης Τσουρέας
