a
Ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα ερχόταν η στιγμή για να γράψω live report για τους MAGNUM, μία μπάντα η οποία ανήκει στις πέντε πιο αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών. Από την ημέρα της ανακοίνωσης μέχρι και την 30η Νοεμβρίου περίμενα καρτερικά, όπως περίμενα δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Και να, που η μέρα έφτασε και το τελευταίο συναυλιακό απωθημένο του γράφοντα έπιανε σάρκα και οστά. Πριν αρχίσω να γράφω τα της συναυλίας, ξεκαθαρίζω πως θα διαβάσετε δύο απόψεις. Την αντικειμενική και φυσικά την οπαδική. Δεν γίνεται αλλιώς.
Το ρολόι γράφει 20.30 και μόλις έχω σχολάσει από τη δουλειά. Εκεί έχει ορισθεί το σημείο συνάντησης με τους λοιπούς σεσημασμένους για να κατηφορίσουμε προς τη Λιοσίων. Μπαίνουμε στο αμάξι, η χαρά και η προσμονή είναι μεγάλη, παρκάρουμε, παίρνουμε τα εισιτήριά μας και μπαίνουμε στο Gagarin205. Εκείνη την ώρα οι GYPSY ROSE βρισκόντουσαν στη σκηνή. Κοιτάζοντας το χώρο παρατηρούσα πως ήμασταν λίγοι για ένα τέτοιο μεγάλο γεγονός. Δεν στεναχωρήθηκα, δεν άφησα τον εαυτό μου να το κάνει, δεν υπήρχε λόγος. Οι GYPSY ROSE προσπαθούσαν να ξυπνήσουν τον κόσμο παίζοντας το hard rock τους, αλλά το πράγμα χώλαινε. Κακός ήχος, κακά παιξίματα. Διπλό το κακό, ειδικά αν είσαι και συγκρότημα που δεν έχει super hits. Δύσκολο το έργο να παρασύρεις ένα κοινό το οποίο κατά 95% έχει έρθει για να αποτίσει φόρο τιμής στο συγκρότημα που είναι πάνω από σένα. Εντελώς αναιμική εμφάνιση από μία μπάντα που είχε παρατήσει τη μουσική εδώ και 20 χρόνια και από ότι φάνηκε τους παράτησε και αυτή. Χαρακτηριστικό δε της εμφάνισης των GYPSY ROSE, ήταν πως οι περισσότεροι είχαν στήσει πηγαδάκια και κουβέντιαζαν παρά ασχολιόντουσαν με αυτό που διαδραματιζόταν εκείνη τη στιγμή πάνω στο σανίδι. Στις 21.30 ώρα η μπάντα τελείωσε το set της και αποχώρησε από τη σκηνή μέσα σε χλιαρά χειροκροτήματα.
Η ώρα 22.00 και οι MAGNUM σαν Άγγλοι που είναι, σεβάστηκαν την καταγωγή τους και στην ώρα τους βρισκόντουσαν πάνω στη σκηνή υπό τους ήχους του μυθικού “Wild swan” από το αδιανόητο “Wings of Heaven”. Παροξυσμός! Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, το παραμύθι αποκτά νόημα και τα τόσα χρόνια αναμονής λαμβάνουν τέλος. Η δεύτερη παγωμάρα της βραδιάς έρχεται με την φωνή του Bob Catley. Ναι, ήξερα ότι βαδίζει στο 71ο έτος, ηλικιακά, αλλά δεν περίμενα τη φωνή του να «σπάει» από το δεύτερο, κιόλας, τραγούδι που δεν ήταν άλλο από το “Sacred blood, divine lies”. Περίμενα να δω αν στην πορεία της συναυλίας θα ήταν καλύτερα, αλλά αποδείχθηκε πως η φωνή του Catley παρέμεινε λίγο καλύτερη από την επίθεση της AEK στο Champions League φέτος. Το υπόλοιπο συγκρότημα έδωσε τα πάντα, ήταν άψογοι και για μιάμιση ώρα έπαιξαν άρτια ένα best of set list ικανοποιώντας τον περισσότερο κόσμο που βρέθηκε στο Gagarin205. Κόσμος που δεν πέρασε σε προσέλευση τα μισά της χιλιάδας. Αλλά δεν θα γκρινιάξω. Τα έχουμε αναφέρει τόσες φορές, δεν θα μπω στον κόπο να τα γράψω ακόμα μία. Δεν έχει νόημα. Κάπου εδώ το αντικειμενικό της υπόθεσης πάει περίπατο και ο οπαδός είναι έτοιμος να βγει από μέσα μου.
Έγραψα παραπάνω πως η φωνή του Catley ήταν κάτω του μετρίου, έσπαγε, κουρασμένη, ταλαιπωρημένη. Ναι, ήταν όλα αυτά. Αλλά ρε φίλε, όταν αυτός άνθρωπος σπαταλάει τόση ενέργεια πάνω στη σκηνή όντας 71 Μαΐων , όταν κάνει αυτές τις κινήσεις με τα χέρια του, όταν είναι ο ερμηνευτής ύμνων που ισιώνουν το Έβερεστ, τότε όλα αυτά τα προσπερνάς και απλά γίνεσαι μέρος της ιστορίας που συμβαίνει μπροστά σου. Ναι, ο μέγιστος Tony Clarkin σκότωσε το solo του “How far Jerusalem” αλλά τι σημασία έχει αφού μόλις παίχτηκε η εισαγωγή, όλος ο κόσμος περίμενε την ώρα του ρεφραίν για να φωνάξει με την ψυχή του. Τι νόημα έχει μια αντικειμενική προσέγγιση όταν ακούς τα “Vigilante”, “Don’t wake the lion”, “The spirit” και “Sacred hour” στη σειρά; Τι νόημα έχουν όλα αυτά όταν βλέπεις τον φίλο σου που είναι 55 χρονών και πιάνει την καρδιά του από συγκίνηση που βλέπει την αγαπημένη του μπάντα και έχει έρθει από τη Μυτιλήνη για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Θα σας πω εγώ, κανένα απολύτως. Και δεν έχει, γιατί εκείνη τη στιγμή είσαι οπαδός. Ζεις, αναπνέεις για αυτό που διαδραματίζεται μπροστά σου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να έφυγε κάποιος απογοητευμένος από αυτή τη συναυλία. Δεν μπορεί να το συλλάβει ο εγκέφαλός μου. Δεν θέλω να πιστέψω πως υπάρχει έστω και ένας που να μη χάρηκε τη συναυλία!
Το συγκεκριμένο Live ήταν εμπειρία ζωής. Ξεκάθαρα πράγματα. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που κατάφερα να είμαι εκεί με 500 νοματαίους, που ενώσαμε της φωνές μας στο “Vigilante”, που αγκαλιαστήκαμε, που δακρύσαμε και εν τέλει φύγαμε με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Τα υπόλοιπα είναι αρλούμπες ολκής. Μέχρι την επόμενη φορά… Don’t wake the lion!
Μαγεία!
Set list
Wild Swan
Sacred blood “Divine” lies
Lost on the road to eternity
Crazy old mothers
Your dreams won’t die
How far Jerusalem
Les Morts Dansant
Show me your hands
All England’s eyes
Vigilante
Don’t wake the lion (Too old to die young)
Encore
The Spirit
Sacred hour
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας (rockpages.gr)
