Ποιος θα το περίμενε κάποτε πριν πολλά χρόνια, το σωτήριον έτος 1998 που ανακάλυπτα τους SOILWORK ότι θα φτάναμε αρχές του 2019 και θα μιλούσαμε για το 11ο παρακαλώ άλμπουμ τους. Αν αυτό δε δείχνει πάνω απ’ όλα μία συνέπεια, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να θεωρηθεί. Οι SOILWORK ξεκίνησαν σαν μία μπάντα που έπαιξε τσιτωμένο thrash στα όρια του μελωδικού Σουηδικού death metal, και παρουσιάστηκαν σε μία εποχή που δεχόμασταν ανελέητη επίθεση από τη Σουηδία με μία ολόκληρη γενιά συγκροτημάτων τότε να ξεπηδάει και να μοιράζει υπογλώσσια προς τους ανυποψίαστους ακροατές. Μαζί με τους DIMENSION ZERO, CARNAL FORGE, DARKANE και φυσικά αυτούς που γεύτηκαν τη μεγαλύτερη γεύση της πίτας τότε, τους THE HAUNTED, ήταν κάτι το ολόφρεσκο που με την όρεξη στο κόκκινο φρόντιζαν κάθε φορά να αποζημιώνουν τους οπαδούς. Νομίζω ότι εξ αρχής θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι ακόμα θεωρώ τα δύο πρώτα τους άλμπουμ ‘’Steelbath suicide’’ και ειδικά το επόμενο ‘’The chainheart machine’’ ότι καλύτερο προσφέρανε, μια και μιλάμε ακόμα και σήμερα για δύο αριστουργήματα συνολικού Σουηδικού μετάλλου, κάφρικου και μη τα οποία ήταν κάτι που εκείνη την εποχή και με εκείνο τον ανταγωνισμό, ξεχώρισε άμεσα.
Από τότε όμως κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και τελικά τα καμάρια του Helsingborg άρχισαν σιγά-σιγά να βάζουν όλο και περισσότερα μοντέρνα και ιδιαίτερα γκρουβάτα στοιχεία στη μουσική τους και κατάφεραν να κρατηθούν επίκαιροι και να προχωράνε με σωστά βήματα μπροστά. Μπορεί το (πολύ) ξύλο να έφυγε, αλλά κρατήθηκε μία σεβαστή βαρύτητα και ενισχυόταν σταδιακά η δυνατότητα να γράφουν κολλητικές κομματάρες και με ένα εκπληκτικό σερί δίσκων (‘’A predator’s portrait’’/’’Natural born chaos’’/’’Figure number five’’ και ‘’Stabbing the drama’’) παρέδωσαν μαθήματα προσαρμοστικότητας σε κάθε δυνατό υλικό, και κάπου εκεί δυστυχώς συμβαίνει αυτό που τους πήγε βήματα πίσω και πιστεύω έχασαν μεγάλο μέρος του φοβερού momentum που είχαν. Ο κιθαρίστας και κύριος συνθέτης Peter Wichers αποφάσισε να αφήσει το συγκρότημα και ξεκάθαρα στην πορεία κάτι χάθηκε, βγάζοντας το ένα από τα δύο «κακά» τους άλμπουμ με το “Sworn to a great divide” (το άλλο είναι το προηγούμενο “The ride majestic”). Με την προσωρινή επιστροφή του Wichers to συγκρότημα επανέκαμψε με το ‘’The panic broadcast’’ αλλά η οριστική δεύτερη φυγή του στη συνέχεια έφερε και πάλι μαύρα σύννεφα στις τάξεις τους δείχνοντας ότι κάτι δεν είχε κολλήσει σωστά.
Χάνοντας οριστικά τον εξ αρχής διόσκουρό του, ο τραγουδιστής Bjorn “Speed” Strid, μία από τις πλέον συμπαθείς μορφές εκεί έξω, έπρεπε να το πάρει πάνω του και βρίσκοντας τα κατάλληλα μέλη και με συνοδοιπόρο τον Sven Karlsson (μικρός αδερφός του παλιού ντράμερ των EVERGREY, Patrick Carlsson) από το 2001 και μετά, ερχόμαστε στο 2019 με τους SOILWORK να έχουν γίνει πλέον πολυεθνική κατάσταση, καθώς πλην του έτερου Σουηδού David Andersson, την τελευταία δεκαετία δεσπόζει ο παιχταράς Γάλλος κιθαρίστας Sylvain Coudret –τον οποίο είχε τσιμπήσει ο Dirk Verbeuren όσο έπαιζε τα τύμπανα στη μπάντα σαν παλιό του σύμμαχο στους εκπληκτικούς SCARVE- και το νέο μέλος που κλέβει την παράσταση είναι ο Δανός Bastian Thusgaard στα τύμπανα, που πετυχαίνει το σχεδόν απίθανο, να μπει στα παπούτσια του Verbeuren –ο οποίος για να μην ξεχνιόμαστε πλέον είναι στους MEGADETH- και να μας κάνει να μη μας λείψει ο Βέλγος προκάτοχός του. Το νέο 11ο άλμπουμ των SOILWORK ονομάζεται “Verkligheten”, Ελληνιστί «πραγματικότητα» και μοιάζει σαν όντως να θέλει να μας κάνει τη μετάβαση στη νέα πραγματικότητα της μπάντας με τον πλέον πειστικό τρόπο γι’ αυτή την καινούργια σύνθεση.
Μιλάμε για ένα πολύ ανανεωτικό άλμπουμ διάρκειας 50’ με 11 κομμάτια (συν την ομότιτλη εισαγωγή) όπου οι SOILWORK το δούλευαν καιρό τώρα και το αποτέλεσμα όχι απλά αποδίδει καρπούς αλλά ενδέχεται να αποδειχτεί και ως ο σημαντικότερος δίσκος της δεύτερης (ή μήπως τρίτης) εποχής τους. Με το που σκάει το ‘’Arrival’’ γίνεται άμεσα αντιληπτή η τεχνική του Thusgaard ο οποίος με τα πόδια λυτά και τα φρένα σπασμένα, σε κάνει να θαυμάζεις το τσαγανό και την άγνοια κινδύνου του, σηκώνει όλα τα κομμάτια στο Θεό, είτε μπλαστάρει, είτε παίζει ρυθμικά και τεχνικά και αποδεικνύεται μεταγραφάρα που θα αφήσει εποχή. Οι κομματάρες διαδέχονται η μία την άλλη, με το ‘’Stålfågel’’ (το οποίο σημαίνει ‘’ατσάλινο πουλί’’ και κάνει κι ένα πέρασμα η πολυσυζητημένη τις τελευταίες μέρες Alissa White-Gluz των ARCH ENEMY) να είναι το πρώτο καταπληκτικό δείγμα του δίσκου και να δείχνει ότι η φρενήρης κατάσταση του Strid με τους NIGHT FLIGHT ORCHESTRA συνεχίζεται και στο ‘’Verkligheten’’. Φανταστικό το ‘’Bleeder dispoiler’’ με τις αλλαγές του Thusgaard να μου έχουν κολλήσει στον εγκέφαλο, ενώ καταπληκτικό δίδυμο είναι και τα ‘’The nurturing silence’’/’’When the universe spoke’’.
Για κάποιο λόγο μου θυμίζουν σε σημεία AMORPHIS με @@ (οκ δεν το πιστεύω ακριβώς αυτό, αλλά θέλω να το διαβάσει ο Σαμοΐλης και να πάθει μικρό εγκεφαλικό ως τιμωρία για τα 7άρια που βάζει στους SABATON) όπως στο ‘’Witan’’, ενώ ο τραγουδιστής των Φιλανδών, Tomi Joutsen συνοδεύει τον Strid στο γρήγορο κομμάτι του δίσκου ‘’Needles and kin’’, το οποίο διαδέχεται έτερος ύμνος για κλείσιμο, το ‘’You aquiver’’ το οποίο δίνει μία πολύ όμορφη τελική γεύση σε ένα καταδιασκεδαστικό, υπερκολλητικό, εύστοχα σύγχρονο και γενικά ουσιώδη και στοχευμένο δίσκο που πιστεύω ότι μπορεί να αρέσει ακόμα και σε άτομα που δεν πολυψάχτηκαν με την πάρτη τους (κάκιστα). Πιστεύω ότι θα αντέξει το τεστ του χρόνου, ότι μετά από ένα βήμα πίσω με το προηγούμενο άλμπουμ πάνε πολλά βήματα μπροστά με αυτό, ότι στην Αμερική θα το λατρέψουν με τα φοβερά sing-along σημεία του και ότι έχουμε ένα πολύ δυνατό υποψήφιο ήδη για την τελική 20άδα του χρόνου τέτοια εποχή, αν και προσωπικά δε θα το ήθελα να είναι εκεί, για το μόνο και απλούστατο λόγο ότι αν βρεθούν 20 καλύτερα άλμπουμ από το ‘’Verkligheten’’, να ξέρετε από τώρα ότι το 2019 θα είναι ονειρικό. Δίσκος που με χαρά θα δω να ρεζιλεύει πολλούς κολλημένους σε προ 1990 εποχές με την αβίαστη προσέγγιση του.
8,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
