Ένας δίσκος EVERGREY είναι πάντα μία ευχάριστη πρόκληση. Πολυαγαπημένη μπάντα, με τα (πολύ) πάνω της και τα (πολύ επίσης) κάτω της όλα αυτά τα χρόνια, όμως με ένα τρομερό comeback από το 2014 και μετά, με την κυκλοφορία των “Hymns for the broken” και “The storm within”. Με το νέο τους άλμπουμ, το οποίο οριακά πιάνεται και αυτό στο «κάθε δύο χρόνια και ένας δίσκος» που ξεκίνησε με τα δύο προηγούμενα, έρχεται να κλείσει η τριλογία του “Hymns for the broken”. Και κλείνει ικανοποιητικότατα, όχι όμως και το ίδιο εντυπωσιακά.
Αρχικά, να αναφέρουμε ότι το εξώφυλλο του “The Atlantic” είναι δουλειά ενός εκ των καλύτερων Ελλήνων σχεδιαστών εξωφύλλων, του Γιάννη Νάκου και η δουλειά που έχει κάνει (κι) εδώ είναι εξαιρετική! Είναι ωραίο να βλέπεις άτομα της σκηνής μας να ανεβαίνουν σε διάφορους τομείς της metal μουσικής και πλέον αρχίζουμε και αποκτάμε περισσότερες δυνατές μονάδες και στο χώρο των εξωφύλλων. Και εις ανώτερα!
Στα μουσικά του δίσκου, η άκρως πετυχημένη συνταγή των δύο προκατόχων του, είναι και εδώ η βάση. Εναλλαγές ατμοσφαιρικών και δυνατών σημείων και τραγουδιών, heavy και μοντέρνα αισθητική από τη μία και λυρισμός από την άλλη και όλα τα trademarks της μπάντας που ξέρουμε. Απλά αυτή τη φορά, οι Σουηδοί έχουν δώσει λίγο περισσότερη έμφαση στην ατμόσφαιρα, έχουν μεν τα ξεσπάσματα και τα πιο δυνατά κομμάτια, όμως σε κάπως μικρότερο βαθμό από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ, ενώ οι «ματιές» τους προν το πιο μοντέρνο riffing είναι ακόμα πιο εμφανείς με πολλά σημεία στις κιθάρες να έχουν ένα Γκοτζιροειδές (sic) αέρα (ο Englund αναφέρει τους BEHEMOTH σε ύφος κιθαρών στο κομμάτι “A silent arc” για παράδειγμα, αλλά προσωπικά δεν το ακούω και ακούω πιο GOJIRA αισθητική). Η παραγωγή του δίσκου, που έγινε από τον Englund και τον ντράμερ, Jonas Ekdahl και η μίξη και το mastering του Jacob Hansen (EPICA, MERCENARY, PRIMAL FEAR, U.D.O., VOLBEAT), είναι για ακόμη μία φορά υπέροχη και ιδανική για αυτό που θέλουν να δώσουν οι EVERGREY στο νέο τους άλμπουμ και αναδεικνύει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που πάντα δημιουργούν.
Το “A silent arc” το έχετε ακούσει οι περισσότεροι (αν όχι όλοι), αφού είναι το πρώτο κομμάτι που επέλεξαν να δώσουν στη δημοσιότητα οι Σουηδοί. Επομένως πάμε στα υπόλοιπα. Το “Weightless” είναι από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου. Up tempo, groove-άτο, κουπλέ αλα “Passing through” κάπως σε νοοτροπία, ωραίο ανοιχτό ρεφραίν, όλα όμορφα, EVERGREY-ίστικα και ωραία. Λογικό το ότι θα είναι και επόμενο βίντεο. Κάτι που ισχύει και για το “All I have” που θα είναι και αυτό βίντεο σύμφωνα με τη μπάντα και ακολουθεί στο δίσκο. Mid tempo αυτό, μπαλαντοειδές με τον τρόπο της μπάντας, ωραίο ρεφραίν πάλι, ωραίο solo και πολύ ωραίο riff. Επίσης από τα highlights. Το “A secret Atlantis” είναι το πρώτο εξάρι του δίσκου και είναι ένα καλό τραγούδι, που αφήνει όμως την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Ωραίο σόλο και εδώ, ωραία σημεία με κιθάρες-τύμπανα στο ίδιο pattern, αλλά σα να του λείπει το αλατοπίπερο. Το “The tidal” λειτουργεί απλά σαν ένα είδος intro για το “End of silence” που ναι μεν είναι ένα κλασικό mid tempo κομμάτι EVERGREY με τα ατμοσφαιρικά και δυνατά σημεία του, αλλά προσωπικά είναι στις πιο αδιάφορες στιγμές του άλμπουμ. Αυτό δεν ισχύει όμως για το “Currents” που έχει ένα από τα πιο ωραία ρεφραίν του “The atlantic”, groove-άρει και έχει στο σύνολο πολύ καλές μελωδίες. Από τα αγαπημένα προσωπικά. Και το ίδιο ακριβώς είναι και το “Departure” που μπορεί να είναι κρυφή δύναμη στο δίσκο. Τελείως άλλο arrangement, χωρίς γκάζια, με μπάσο, τύμπανα, ακουστικές κιθάρες και πιάνο, με ωραίες μελωδίες και ταξιδιάρικο χαρακτήρα. Πολύ όμορφο κομμάτι και ωραία εξέλιξη στο τέλος. Το “The beacon” από την άλλη, πάλι mid tempo, κλασικά EVERGREY way, όμως είναι απλά ΟΚ, με κάποια καλά σημεία. Τέλος, το δεύτερο εξάρι του δίσκου, που τον κλείνει κιόλας, το “This ocean”, ζωντανεύει την κατάσταση μεν, αλλά και αυτό όπως και το “The beacon” δεν προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο, χωρίς να είναι κακό προφανώς. Ένα σύνολο 9 στην ουσία κομματιών, με κάποια να ξεχωρίζουν χαρακτηριστικά, κάποια να υστερούν αρκετά έναντι άλλων, με πιθανή έλλειψη του κομματιού που «θα πάρει από το χέρι» το άλμπουμ. Ίσως αυτό είναι το “Weightless” ή το “Currents”, αλλά ο χρόνος θα το δείξει αυτό.
Δε νομίζω ότι στην παρούσα φάση τους οι EVERGREY θα μπορούσαν να γράψουν έναν κακό δίσκο ή αδιάφορο. Όμως δε θα μπορούσαν να συνεχίσουν για πάντα στα επίπεδα των “Hymns” και “The storm within” και αυτό έγινε στο “The atlantic” που ναι μεν κλείνει μια χαρά την τριλογία, όμως η συνταγή, όσο παρεμφερής και αν είναι, με διάφορες μικροαλλαγές που δίνουν στίγμα, δεν πέτυχε το ίδιο. Μπορούν καλύτερα; Σίγουρα! Μπορούν χειρότερα; Αποδεδειγμένα! Ένα κλικ κάτω από τους δύο προκατόχους του, αλλά δίσκος που ακούγεται ευχάριστα στο σύνολό του. Θα τον προτιμούσα πιο ζωντανό και τολμηρό ίσως σε σημεία, όμως αυτή είναι η γνώμη μου στην τελική. Απλά νιώθεις ότι σε σημεία κρεμάει κάπως με τα συνεχώς αναμενόμενα «αδειάσματα» στη μουσική τους σε κάθε μα κάθε κομμάτι, που ναι μεν είναι χαρακτηριστικό της μπάντας, αλλά δε σημαίνει ότι πετυχαίνουν το ίδιο πάντα. Οι οπαδοί θα το χαρούν πάντως, ιδιαίτερα με τις ήδη ανακοινωμένες εμφανίσεις τους στη χώρα μας τον Απρίλιο!
7,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Αγοράστε το άλμπουμ από το Music Megastore
