Αυτόν τον δίσκο τον περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία, καθώς τα τελευταία χρόνια και κυρίως με το φοβερό “The grinding wheel”, τα αλάνια από το New Jersey έχουν όχι μόνο πιστοποιήσει την τεράστια ανοδική τους πορεία, αλλά έχουν δημιουργήσει και απαιτήσεις, αν και, όπως έχω ξαναγράψει, οι OVERKILL δεν χρειάζεται πλέον να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Δέκατος ένατος δίσκος λοιπόν για τους OVERKILL που τους βρίσκει με μια σημαντική αλλαγή στο line up καθώς ο ντράμερ Ron Lipnicki αποχώρησε από τη μπάντα για να ενταχθεί στους φοβερούς και τρομερούς WHIPLASH. Ο αντικαταστάτης βρέθηκε γρήγορα στο πρόσωπο του Jason Bittner, πρώην ντράμερ των λατρεμένων FLOTSAM & JETSAM, και πλέον η νέα δουλειά των γερόλυκων thrashers με τίτλο “The wings of war” είναι έτοιμη.
Όπως μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, έτσι και στο “The wings of war” οι OVERKILL δεν κάνουν εκπτώσεις και μας προσφέρουν άλλον έναν χορταστικό δίσκο αποτελούμενο από δέκα συνθέσεις, συνολικής διάρκειας κάτι λιγότερο από μία ώρα. Από εκεί και πέρα, με το πρώτο άκουσμα καταλαβαίνει κανείς ότι η μπάντα βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα, τόσο συνθετικά όσο και εκτελεστικά. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις να κυκλοφορούν δίσκο κάθε 2 ή το πολύ 3 χρόνια χωρίς καθόλου έλλειψη έμπνευσης ή ενέργειας και το “The wings of war” επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο τα παραπάνω.
Ηχητικά, το “The wings of war” ακούγεται, κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα, πιο straightforward και λιγότερο groovy από τον προκάτοχο του, ενώ και οι ταχύτητες είναι ελαφρώς πιο ανεβασμένες. Παρόλα αυτά, ο δίσκος έχει μια αρκετά σκοτεινή ατμόσφαιρα, που μπορεί κάποιους να τους δυσκολέψει στην ακρόαση του, κυρίως στα κομμάτια που κινούνται σε πιο χαμηλούς ρυθμούς. Φυσικά ο δίσκος είναι για μια ακόμη φορά γεμάτος απίστευτες riffάρες, δείχνοντας πόσο έχουν “κουμπώσει” μεταξύ τους όλα αυτά τα χρόνια οι Dave Linsk και Derek Tailer, ενώ και ο “νέος” Jason Bittner ξεσαλώνει πίσω από το drum kit, δίνοντας στα κομμάτια την απαραίτητη ενέργεια που χρειάζονται. Όσο για τους δυο στυλοβάτες της μπάντας, τον D.D. Verni στο μπάσο και τον Bobby “Blitz” Ellsworth στα φωνητικά, τα λόγια περιττεύουν. Οι άνθρωποι είναι πιστοί σε αυτό που κάνουν, και αγγίζουν την τελειότητα, χωρίς φανφάρες και εντυπωσιασμούς. Εκπληκτική, φανταστική απόδοση και από τους δύο για μια ακόμη φορά.
Όπως συμβαίνει συνήθως με έναν πολύ καλό δίσκο, έτσι και εδώ είναι δύσκολο να αναφέρεις κομμάτια που ξεχωρίζουν καθώς σου δίνεται η εντύπωση ότι αναφέροντας ένα, θα αδικήσεις κάποιο άλλο. Παρ’όλα αυτά τα κομμάτια που με εντυπωσίασαν περισσότερο είναι το εναρκτήριο “Last man standing”, ένα thrash κεραυνό που σε χτυπά κατακέφαλα με το καλημέρα. Το εκπληκτικό “Distortion”, που ενώ ξεκινά με μια ακουστική εισαγωγή, μπαίνει ένα riff που θυμίζει “Coma” για να εξελιχθεί ενδεχομένως στο πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου. Μια σύνθεση που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο “Years of decay” ή στο “Horrorscope”. Το old school “A mother’s prayer” και κυρίως το “Welcome to the garden state” που με την punk thrash χροιά του αναμένεται να προκαλέσει πανικό στις συναυλίες τους. Το σκοτεινό “Where few dare to walk”, ένα αρκετά δύσπεπτο κομμάτι, που όμως δεν είναι δυνατόν να μην σε κερδίσει με την ενέργειά του. Ο εκπληκτικός επίλογος που ακούει στον τίτλο “Hole in my soul” όπου η απόδοση της μπάντας χτυπάει κόκκινο, καθώς παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Μην παρεξηγηθώ και τα υπόλοιπα τέσσερα κομμάτια μου αρέσουν πολύ. Το “Believe in the fight” μου βγάζει μια “The killing kind” αύρα, το “Head of a pin” είναι ενδεχομένως το πιο groovy κομματι του δίσκου, αρκετά ρυθμικό και σίγουρα θα αρέσει σε πολλούς εκεί έξω. Το “Bat Shit Crazy” είναι κι αυτό ένα γρήγορο κομμάτι με ένα ακουστικό break στη μέση του κομματιού προτού ακολουθήσει ο κακός χαμός. Υπάρχει τέλος και το “Out on the road-kill”, άλλο ένα κομμάτι υψηλών ταχυτήτων και με όλες τις προδιαγραφές να εξελιχθεί και αυτό σε ένα fan favorite. Απλά τα έξι κομμάτια που προανέφερα εκτιμώ ότι είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά του δίσκου.
Δεν ξέρω αν μιλάμε για τον δίσκο της χρονιάς, είναι πολύ νωρίς άλλωστε, σίγουρα όμως μιλάμε ήδη για ένα άλμπουμ πρώτης πεντάδας, από μια μπάντα που δεν ξεχνάει το παρελθόν της αλλά και ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Για μένα πάντως για πολλούς λόγους το “Wings of war” έχει ήδη ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Και κάποιος να τους ξαναφέρει Ελλάδα επιτέλους!
9 / 10
Θοδωρής Κλώνης
