Ολλανδία, χώρα της τουλίπας, του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου και του καλού death metal. Μέχρι κάποιοι πρώην ντεθμεταλλάδες να αποφασίσουν να αφήσουν την πρώην μπάντα τους (OCCULT) και να αλλάξουν όνομα (σε LEGION OF THE DAMNED) και στυλ και να υπηρετήσουν το τίμιο thrash. Αυτοί οι παλίκαροι εν έτει 2008 σόκαραν τον κόσμο με το ντεμπούτο τους ‘’Malevolent rapture’’ το 2006, δείχνοντας σε όλους ότι το thrash έπρεπε μια ζωή να παίζετε ΕΤΣΙ όπως το παίξανε αυτοί. Γεμάτο riffs, ιλιγγιώδη ταχύτητα, φρενήρες ξύλο και χωρίς να λυπάται κανέναν και τίποτα. Δεν το συζητώ καν ότι τους θεωρώ κατά πολύ υπεύθυνους που κατάφεραν να το κρατήσουν κάποια έξτρα χρόνια ζωντανό με την ορμή τους και με το πόσο υπερπαραγωγικοί ήταν, ενώ μέχρι το 2008 είχαν προλάβει να κυκλοφορήσουν όχι απλά άλλα δύο διαμάντια ‘’Sons of the jackal’’/ “Cult of the dead’’) αλλά και να επανηχογραφήσουν το παλιό άλμπουμ τον OCCULT ‘’Elegy for the weak’’ με άλλο όνομα (‘’Feel the blade’’) και διαφορετικό tracklisting. Η πρώτη φάση της καριέρας τους, ήταν ολοένα και με αυξανόμενη δημοτικότητα και όλα έδειχναν ότι είχε βρεθεί η νέα μπάντα που μπορούσε να φέρει οπαδούς και ποιότητα στον ακραίο ήχο γενικότερα.
Γενικώς οι LOTD μαζί με τους δικούς μας SUICIDAL ANGELS (αδερφά συγκροτήματα ούτως ή άλλως και με νωπές τις μνήμες από την καταιγιστική από κοινού εμφάνιση τους το 2009), ήταν αυτοί που ξεχώρισαν από μία ολόκληρη γενιά συγκροτημάτων του είδους προ δεκαετίας. Οι Ολλανδοί ήταν τόσο καλοί και εξαιτίας του σκαμμένου και βιτριολικού λαρυγγιού που διέθετε και συνεχίζει να διαθέτει ο συμπαθέστατος τραγουδιστής Maurice Swinkels (μεγάλη μορφάρα και ύψιστη βρωμόφατσα), δεν δίστασαν πολλοί να τους κοτσάρουν την ταμπέλα του death metal. Φυσικά ούτε καν κατά προσέγγιση κάτι τέτοιο, ενώ γενικά ο όρος death/thrash με κάνει και βγάζω σπυριά, οπότε δεν παίζει να ασχοληθώ καν σοβαρά με τέτοιου είδους κατηγοριοποίηση. Δυστυχώς από κει και μετά οι κυκλοφορίες τους γίνανε πιο αραιές, και για να είμαι πλήρως ειλικρινής, μπορεί να μου άρεσαν πολύ και το ‘’Descent into chaos’’ (2011) και το ‘’Ravenous plague’’ (2014) αλλά κάτι έδειχνε να ψιλολείπει σε σχέση με το πολύ ένδοξο παρελθόν των τριών πρώτων δίσκων (συν του δίσκου-επανεκτέλεση). Προσθέτοντας και την μεγάλη απουσία εδώ και πέντε χρόνια (Γενάρη του ’14 κυκλοφόρησε και το ‘’Ravenous plague’’), υπήρξε όσο να ’ναι μία αβεβαιότητα για το μέλλον τους.
Ήρθε όμως η ώρα τους ξανά και ελπίζω αυτή τη φορά να μην ακολουθήσουν μεγάλα κενά γιατί θα έχουν εγκληματήσει κατά του εαυτού τους. Εξηγούμαι άμεσα, καθώς θεωρώ το νέο τους έκτο άλμπουμ ‘’Slaves of the shadow realm’’ ότι καλύτερο έχουν παρουσιάσει την τελευταία (εν)δεκαετία, με τις σωστές δόσεις τσίτας, πώρωσης, ιλιγγιώδους ταχύτητας και του συναισθήματος ότι στον πόλεμο που προκαλούν δεν παίρνουν αιχμαλώτους αλλά αφήνουν μόνο άψυχα κουφάρια πίσω τους. Δε θα είναι υπερβολή αν πούμε ότι σε σχέση με όλα τους τα άλμπουμ, είναι το πιο στοχευμένο στην ακρότητα και την ταχύτητα, στα 38’ που διαρκεί (που γίνονται 47’ αν πάρετε την περιορισμένη έκδοση, η οποία πιστέψτε με αξίζει πολύ περισσότερο) σχεδόν δε σταματάνε λεπτό να κοπανάνε και να δέρνουν αλύπητα τ’ αυτιά τα οποία θα έρθουν σε επαφή με τη μουσική τους (με εξαίρεση την πιανάτη αρχή του κάπως πιο mid-tempo ‘’Shadow realm of the demonic mind’’) και δείχνουν ότι όταν θες να παίξεις όσο πιο απλά γίνεται, χωρίς να φορτώνεις τα κομμάτια με αχρείαστα σημεία, η αν θέλετε να φορτώνεις τα κομμάτια MONO RIFFS, τότε το πιθανότερο είναι ότι στο τέλος η συνταγή όχι απλά θα είναι επιτυχημένη κι ότι έχεις πάρει τα πάνω σου, αλλά ακούγεσαι όσο φρέσκος ακουγόσουν και στις αρχές σου.
Η υπόθεση με το δίσκο αυτό απλοποιείται από την αρχή του ακόμα με το μπάσιμο του ‘’The widow’s breed’’, και θα συνεχιστεί καθ’ όλη του τη διάρκεια.. Riffs-ογκόλιθοι που σου τρυπάνε τον εγκέφαλο, σου κομματιάζουν τη ραχοκοκαλιά από το αδιάκοπο headbanging στο οποίο θα υποβληθείς (δεν ξέρω ειλικρινά πως θα μπορέσει κάποιος να ακούσει αυτό το άλμπουμ και να μην ξεβιδωθεί με οποιοδήποτε τρόπο) και τις τυμπανικές ομοβροντίες του αφανή ήρωα Erik Fleuren, ένας από τους καλύτερους, δυνατότερους και ταχύτερους ντράμερ εκεί έξω, από την εποχή των OCCULT ακόμα. Γεμίζει τα κομμάτια τους με φοβερά χτυπήματα, είναι ακριβέστατος στο παίξιμο του και σε συνδυασμό με τη φρενήρη απόδοση ειδικά του κιθαρίστα Twan van Geel (ο οποίος παίζει στους επίσης λατρεμένους SOULBURN και δίνει πόνο σε πιο death metal ήχους), κάνουν το άλμπουμ να ηχεί απροσπέλαστο και τη μπάντα φοβερά ανανεωμένη. Για τον Maurice Swinkels ότι και να πούμε είναι λίγο, ο άνθρωπος φτύνει κάθε στίχο με κακία, μίσος και πειθώ που τρομάζουν. Έχει αυτή την πιο τραχιά και τσιριχτή –σχεδόν κάφρικη- άρθρωση και η φωνή του πολλάκις σε παίρνει αμπάριζα περισσότερο κι από την τυμπανοκιθαριστική επίθεση. Οι λίγες mid-tempo στιγμές ηχούν βαρύτερες απ’ όσο μπορείτε να φανταστείτε και η όλη λογική του δίσκου εξυπηρετεί κάθε είδους ακραία γούστα.
Ο δίσκος έχει κάθε είδους ξύλο που μπορείς να φανταστείς, τύπου ‘’Nocturnal commando’’, ‘’Charnel Confession’’, ‘’Warhounds of Hades’’ (με ξεπατίκωμα ενός από τα riff του ‘’Ghosts of war’’ των SLAYER), έχει τις στιγμές α λα ‘’Slaves of the southern cross’’ (το βίντεο του δίσκου) που πάνε να θυμίσουν ‘’Into the eye of the storm (ο αιώνιος LOTD ύμνος), ενώ και τα 2 bonus tracks (‘’Priest hunt’’ και ειδικά το καταιγιστικό ‘’Azazel’s crown’’) είναι να απορεί κανείς για ποιο λόγο δεν αποτελούν μέρος της κανονικής κυκλοφορίας. Το κλείσιμο με το ‘’Dark coronation’’ μου αφήνει ένα συναίσθημα ότι βρίσκονται σε καλό δρόμο. Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή πρέπει να επενδύσουν στο momentum της έμπνευσης που έχουν και το πολύ το 2021 να είναι πίσω με νέο δίσκο, η απουσία πέντε ετών σίγουρα τους έκανε καλό, αλλά καλό είναι να δείξουν σε όσους τους αμφισβήτησαν εκεί έξω ότι το έχουν ακόμα μέσα τους. Θα επαναλάβω ότι ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ θέλω ν’ ακούω να παίζεται πλέον το thrash, μόνο ξύλο ανελέητο, ούτε σημεία που να πανκοχαρντκορίζουν χωρίς λόγο κι αιτία, ούτε μακροσκελείς συνθέσεις, ούτε λοιπές προσμίξεις. Μόνο riffs, μόνο ταχύτητα, μόνο σβερκοδιάλυση από την αρχή ως το τέλος. Οι LOTD δείχνουν το δρόμο, όσοι πιστοί παλιοί κι όσοι πρόθυμοι νεότεροι ας ακολουθήσουν με δική τους ευθύνη, η διαδρομή θα έχει αναταράξεις σπονδυλικής στήλης, αλλά στο τέλος θα νιώσετε πιο ζωντανοί από ποτέ.
8,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
