Να κάτσουμε να ξαναπούμε αυτά που έχουμε πολλάκις πει για τους IN FLAMES, δεν έχει πλέον κανένα μα κανένα νόημα. Άλλωστε είναι μία κουβέντα που γίνεται ΚΑΘΕ φορά που οι Σουηδοί, πάλαι ποτέ εκ των ηγετών του melodic death metal ήχου, κυκλοφορούν ένα νέο κομμάτι, ή, ακόμα περισσότερο, ένα νέο άλμπουμ, όπως καλή ώρα εδώ. Και ως ένα βαθμό, είναι απολύτως λογική αυτή η συζήτηση, αφού μιλάμε για μπάντα που έχει «πληγώσει» μεγάλη μερίδα των οπαδών της, έχοντας από την άλλη βέβαια, αποκτήσει νέους και έχοντας εδραιωθεί στα ψηλά εμπορικά σκαλιά.
Πλέον όμως, οι IN FLAMES, έγιναν και «επίσημα» ας πούμε η μπάντα του Anders Friden και εν συνεχεία και του Bjorn Gelotte, μετά και την αποχώρηση του Peter Iwers το 2016. Και με δεδομένα τα δύο τελευταία… αδιάφορα (να δείξουμε λίγη επιείκεια) άλμπουμ τους, υπήρχε ο τρόμος για το τι θα ακούσουμε στο νέο, δωδέκατο πόνημά τους. Επειδή όσο και αν μας πονάνε οι παλιές μουσικές αγάπες, θα βάλουμε και με μισή καρδιά να ακούσουμε τα νέα κομμάτια/άλμπουμ, έτσι έγινε και με τα πρώτα δύο τραγούδια του “I, the mask”, τα “I am above” και “(This is our) House”. Το πρώτο, με το main riff και το κουπλέ του, έδωσε ελπίδες! Το δεύτερο ήταν και παραμένει χάλι, με τους IN FLAMES να ακούγονται σαν κακοί BREAKING BENJAMIN. Όμως αυτή η δυάδα, σε συνδυασμό με το κατά τα 3/5 νέο lineup των Σουηδών, ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν περιέργεια για το νέο δίσκο. Και τελικά ο δίσκος είναι… περίεργος!
Στα δύο προηγούμενα άλμπουμ, ασχέτως αν άρεσαν και σε όποιον άρεσαν, υπήρχε μία ξεκάθαρη κατεύθυνση στη μουσική της μπάντας. Αυτό ήθελαν, αυτό έπαιζαν, τα υπόλοιπα είναι γούστα. Εδώ, σα να μπερδεύονται κάπως, ευτυχώς όμως με καλή έννοια. Υπάρχουν πολλά πράγματα που φέρνουν στο μυαλό (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) την τετραετία 2004-2008 (λίιιγο περισσότερο το “A sense of purpose”) του σχήματος και όσο και αν ακουστεί οξύμωρο, επαναφέρουν τη… Σουηδίλα στους Σουηδούς! Για να προλάβω «εγκεφαλικά» από τους «παλιούς και ορθόδοξους» οπαδούς, δεν επέστρεψαν ξαφνικά τελείως στον ήχο της τετραετίας και ακόμα πιο πίσω, αλλά έβαλαν πολλά στοιχεία και πάλι στη μουσική τους. Τα brutal φωνητικά είναι εδώ, περισσότερα απ’ ότι στα τελευταία δύο τελευταία άλμπουμ τους, riffs Σουηδικά, riffs μοντέρνα και καλά, ωραία κοφτά σημεία, up tempo grooves, λίγα «ξυλίκια», φυσικά όμως συνδυασμένα με το σήμερα της μπάντας, τον τελείως metalcore και σε πολλά σημεία οριακά pop-ish ήχο τους. Το κακό είναι ότι ενώ κάποια τραγούδια ξεκινάνε και μπαίνουν στο κουπλέ με τρόπο που αναφωνείς «καλώς τα παιδιά», γέφυρες και ρεφρέν σε ξενερώνουν και πάλι. Όμως είναι τέτοιος ο συνδυασμός που σε κάποια τραγούδια λειτουργεί πραγματικά καλά. ΠΡΟΣΟΧΗ: Πάντα μιλάμε για τους IN FLAMES του σήμερα, επομένως με αυτό το σκεπτικό γίνεται η όλη ανάλυση/παρουσίαση. Δυστυχώς πάντως, λείπουν και πάλι αυτά τα τόσο χαρακτηριστικά leads της μπάντας, που ειδικά στο νέο δίσκο, θα έδιναν ένα έξτρα, τόσο ωραίο ηχόχρωμα και χαρακτήρα. Και σε βάζει σε σκέψεις το πόσο καλύτερο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα αν υπήρχαν αυτά και υπήρχαν έστω οι Iwers και Svensson στο σχήμα. Για τον Jesper δυστυχώς δε μπορούμε να πούμε πολλά, αφού η επιλογή της αυτοκαταστροφής δίνει το άλλοθι στους IN FLAMES. Και είδαμε και στους CYHRA ότι τελικά δεν ήταν τόσο διαφορετικό το μουσικό μονοπάτι που ήθελε να ακολουθήσει. Ίσως πιο εγωιστικό. Δυστυχώς!
Ο δίσκος ξεκινάει μια χαρά, με το “Voices”, που είναι αρκετά χαρακτηριστικό του ήχου που θα ακολουθήσει το σχήμα στο “I, the mask”. Groove-άτο riff, κουπλέ που μοιάζει πολύ με του “I am above”, γέφυρα με brutal φωνητικά, ρεφρέν με καθαρά φωνητικά που θυμίζει λίγο SOILWORK και μια χαρά κομμάτι στο σύνολο, καλύτερο κατά τη γνώμη μου από το “I am above”, αν και συγγενικό. Το “I, the mask”, ξεκινάει με τσίτα τα γκάζια. Ούτε riff, ούτε τίποτα, απλά ξύλο, δίκασα μετά από λίγο, riffing εκ Σουηδίας, brutal φωνητικά και μπαίνεις στη χρονοκάψουλα για τα καλά. Γέφυρα με καθαρά μελωδικά και ένα up tempo groove-άτο ρεφρέν με καθαρά και λίγα brutal φωνητικά, που η μελωδία «απαλύνει» το κομμάτι, αλλά σκάει το πολύ ωραίο riff εκεί στο δεύτερο λεπτό και όλα πάνε καλά! Το “Call my name” groove-άρει και αυτό ωραία, συνεχίζει με κουπλέ με καθαρά κυρίως φωνητικά, η γέφυρα αδιάφορη από αυτές των τελευταίων δύο δίσκων, down groove-άτο ρεφρέν, οκ τραγούδι. Ως εκεί, αλλά στο σύνολο των 3 είμαστε καλά. Τo “I am above” το ξέρουμε όλοι. Το “Follow me” είναι μία ωραία μπαλάντα. Η αρχή για ελάχιστα μου έφερε στο μυαλό “Satellites and astronauts” και κάτι ρίγη με διαπέρασαν. Εκεί τελειώνει η όποια σχέση, όμως είναι ωραία μπαλάντα IN FLAMES. Το “(This is our) House” επίσης το ξέρουμε όλοι, όμως sorry, είναι ΑΙΣΧΟΣ γαμώτο! Το “We will remember” που το ακολουθεί είναι από τα ωραία τραγούδια του δίσκου. Περισσότερο Αμερικανιά τύπου KORN και GODSMACK ανά σημεία, ωραίες μελωδίες, ωραία riffs, «κουνάει» ωραία με πιο χαλαρά και πιο ζωντανά σημεία και γενικά είπαμε, από τα ωραία του δίσκου. Το “In this life” κονταροκτυπιέται με το “(This is our) House” για το χειρότερο τραγούδι του άλμπουμ. Απλά. Το “Burn” μας ξαναγυρνάει στα uptempo τραγούδια, έχει ωραίο riff, κουπλέ με ξυλίκι και brutal φωνητικά, αλλά και κλασικά αυτά τα pop-ish ρεφρέν των σημερινών IN FLAMES, όμως στο σύνολο είναι καλό τραγούδι και αυτό και από εκείνα που κοιτάνε περισσότερο στην τετραετία 2004-2008. Το “Deep inside” είναι mid tempo, με riff που κοιτάει και λίγο προς Ανατολή, groove-άτο κουπλέ με brutal φωνητικά, ωραία ανοιχτή γέφυρα με brutal φωνητικά και πάλι και στο ρεφρέν στο χαλάει πάλι, όπως αρκετά τραγούδια. Γενικά OK όμως. Στο “All the pain” πατάμε skip. Το “Stay with me” που κλείνει το δίσκο, είναι η δεύτερη μπαλάντα του, πιο απαλή από το “Follow me”, εξίσου ωραία όμως και με πολύ ωραίο ζωντανό τελείωμα.
Ναι, με ενοχλεί πολύ που οι IN FLAMES από leaders έχουν γίνει followers σε πολλά πράγματα. Από εκεί που επηρέαζαν μπάντες, πλέον επηρεάζονται από αυτές και πολλές φορές είναι κατώτεροί τους. Αν θέλω να ακούσω PARKWAY DRIVE, BRING ME THE HORIZON, BREAKING BENJAMIN (μπάντες που στοιχεία τους υπάρχουν εδώ), θα ακούσω αυτούς και όχι IN FLAMES. Ναι, δε μου αρέσει και δεν τους πάει, κατά τη γνώμη μου, η pop αισθητική, καθώς δεν το έχουν όπως άλλες metal μπάντες. Ναι, ξέρω ότι αυτά που αγάπησα στους Σουηδούς έχουν πεθάνει ή δε θα τα ξανακούσω όπως τουλάχιστον θα ήθελα και στο βαθμό που θα ήθελα. Ναι, τα δύο τελευταία άλμπουμ τους με είχαν ξενερώσει στο μέγιστο βαθμό. Όμως διάολε, το “I, the mask”, για τους IN FLAMES του σήμερα (το ξαναλέω και το τονίζω) είναι μια χαρά άλμπουμ. Προφανώς δεν είναι δίσκαρος, όμως είναι μια χαρά! Αν είχε τα leads που λείπουν πλέον τρελά από τη μουσική τους, τα περισσότερα ρεφρέν ήταν καλύτερα και όχι τόσο pop-ish προσπαθώντας να μιμηθούν άλλες μπάντες και τότε θα μιλάγαμε για ανέλπιστα καλό δίσκο από τους IN FLAMES του σήμερα (ωπ… το είπα πάλι). Όμως τον ακούω τρίτη φορά σερί. Κάτι που είχα χρόνια να κάνω με δίσκο IN FLAMES, αφού μετά την πρώτη τον έτρωγε η σκόνη. Τι να πω. Είμαστε καλά εδώ και συμβιβαζόμαστε και κλείνουμε το deal!
6,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Δεν είναι πάντα εύκολο να διατηρούμε την αντικειμενικότητα μας σε ορισμένα θέματα, οφείλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς και πάνω από όλα απέναντι στους εαυτούς μας. Και δεν πιστεύω πως κάποιος είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, αν περιμένει από τους IN FLAMES να βγάλουν δίσκο που θα θυμίζει εποχές “Jester race” και “Colony”. Οι Σουηδοί έχουν δείξει εδώ και αρκετά χρόνια πως σε κάθε τους νέα δισκογραφική προσπάθεια θέλουν να αλλάζουν, να πειραματίζονται και όπως φαίνεται να απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τον ήχο του Gothenburg που έχουμε αγαπήσει. Η εξέλιξη των IN FLAMES βέβαια ήταν κάτι που ενόχλησε πολλούς οπαδούς, ακόμα και από το “Clayman”. Η προσωπική μου πάντα άποψη όμως είναι πως μέχρι το “Come clarity” αυτό το συγκρότημα δεν είχε ελάττωμα. Κάθε του δισκογραφική προσπάθεια μπορεί να ήταν διαφορετική, μπορεί να απομακρυνόταν από τον ήχο του σουηδικού death metal που αγαπώ και προτιμώ να ακούω περισσότερο, αλλά πάντα έγραφαν καλή μουσική. Όταν σταμάτησαν να γράφουν πλέον ωραία τραγούδια, τότε ήταν που σταμάτησα να περιμένω κάτι καλό από αυτούς.
Τα τωρινά δεδομένα βρίσκουν το συγκρότημα σε μία χρονική περίοδο, μετά από δύο κάκιστους δίσκους. Τα δύο γηραιότερα μέλη, ο Anders Friden και ο Bjorn Gelotte, ορίζουν την μουσική κατεύθυνση της μπάντας και προφανώς όσο μεγαλώνουν και αλλάζουν ως άνθρωποι, δεν θα επιστρέψουν σε ηχητικά μονοπάτια που έχουν εγκαταλείψει προ πολλού. Άρα η μοναδική πλέον απαίτηση είναι να ακούσουμε έναν δίσκο που τουλάχιστον να έχει μερικές συνθέσεις που θα μας κάνουν να ασχοληθούμε μαζί τους. Το “I, the mask” ευτυχώς έχει αρκετές.
Το νέο τους πόνημα ηχητικά θυμίζει το “A sense of purpose” με μία πιο επιθετική προσέγγιση, τουλάχιστον πιο επιθετική από ότι μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, διατηρώντας μεν το σύγχρονο ύφος τους, χωρίς να θυμίζουν πολύ δε κάποια αμερικάνικη μπάντα που ήθελαν να μοιάσουν μετά μανίας. Ο δίσκος ξεκινάει δυναμικά με το τραγούδι “Voices” και για τα επόμενα τέσσερα κομμάτια (“I, the mask”, “Call my name”, “I am above”, “Follow me”) ο χρόνος κυλάει σαν νεράκι ακούγοντας όμορφες, μικρές σε διάρκεια, συνθέσεις, κιθαριστικά μέρη με τη γνωστή ταυτότητα των IN FLAMES, ωραία και κολλητικά ρεφραίν και βελτιωμένα καθαρά φωνητικά από τον Friden, που τα συνδυάζει με αρκετά screams. Η συνέχεια ενώ δεν είναι άσχημη, περιέχει ορισμένα τραγούδια τα οποία απλά δεν μου κάθισαν καλά, όπως για παράδειγμα το “(This is our) house”, που ήταν το πρώτο single του “I, the mask”, και το “In this life” (καμία σχέση με την κομματάρα “Take this life”) που θεωρώ ότι είναι το πιο αδιάφορο κομμάτι του άλμπουμ.
Δεν το κρύβω πως το “I, the mask” με χαροποίησε αρκετά. Αν και το μότο IN FLAMES we trust δεν μπορεί να επιστρέψει στα χείλη μου, δεν μπορώ να αρνηθώ έναν καλό δίσκο που ξεχωρίζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα, σε σύγκριση με ότι μας έχει δώσει το συγκρότημα τα τελευταία τουλάχιστον εννέα χρόνια. Και προφανώς τίποτα για εμένα δεν μπορεί να συγκριθεί με το ένδοξο παρελθόν τους. Αλλά δυστυχώς πρέπει να αποδεχθούμε πως ότι έγραψαν οι IN FLAMES τότε, ανήκει μόνο στο παρελθόν και αν δεν το βάλουμε αυτό καλά στο μυαλό μας, δεν θα μπορούμε να δούμε με καλό μάτι φιλότιμες προσπάθειες όπως αυτήν εδώ.
7 / 10
Δημήτρης Μπούκης
