a
Δέκα χρόνια… Δέκα ολόκληρα χρόνια είχαν να πατήσουν οι ΜΕΓΑΛΟΙ DESTRUCTION το πόδι τους στην Αθήνα. Μπορεί στην Κρήτη να τους θαύμασαν το 2014 αν θυμάμαι καλά, αλλά και το ίδιο το συγκρότημα σε πρωτοφανή ανακοίνωση, τόνισε ότι ήθελε να επιστρέψει και τα έριχνε ευθέως στους Έλληνες διοργανωτές που δεν τους καλούσαν. Επειδή αυτό είναι μέρος της αλήθειας κι όχι όλη η αλήθεια βέβαια, αφού η τελευταία τους παρουσία στην Αθήνα το 2009 (την ημέρα που παίζανε ΑΕΚ – Ολυμπιακός στον απόλυτο τελικό κυπέλλου όλων των εποχών και όλοι προτίμησαν να πάνε εκεί) ήταν αποκαρδιωτική από άποψη προσέλευσης και φυσικό ήταν κανείς διοργανωτής να μη θέλει να μπει φυλακή ξαναφέρνοντάς τους (τουλάχιστον σύντομα). Προσπάθειες έγιναν -με παράλογες απαιτήσεις ενδιάμεσα- και φτάσαμε στο 2019 να έρχεται η ώρα που θα τους ξαναβλέπαμε και θα αναρωτιόμασταν από πριν σε τι κατάσταση θα τους δούμε και κατά πόσο θα δικαίωναν τις προσδοκίες του κοινού. Με πολύ μεγάλη χαρά –όπως θα σας περιγραφεί πιο κάτω- τους είδαμε να είναι σε φοβερή κατάσταση, με σετ που τίμησε το (ένδοξο) παρελθόν και με την σχέση τους με το Ελληνικό κοινό να αναθερμαίνεται για τα καλά και με τους ίδιους να το χαίρονται 100% και προλογίζοντας το επερχόμενο τους άλμπουμ τον Αύγουστο, τόνισαν ότι θέλουν να ξανάρθουν μέσα στο 2020, μακάρι και πάλι μακάρι αν είναι να παίζουν όπως αυτή τη φορά.
Τη βραδιά άνοιξαν ΟΙ ΠΑΙΧΤΑΡΑΔΕΣ ΑΜΚΕΝ! Θα το γράφω σε κάθε εμφάνιση τους που θα παρακολουθώ, καθώς αυτά τα ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ αποδεικνύουν ακόμα περισσότερο από κάθε προηγούμενη εμφάνιση τους ότι είναι γεννημένα για μεγάλα πράγματα. Τους θεωρώ ξεκάθαρα το καλύτερο συγκρότημα που ξεπήδησε στην αναβίωση του thrash στη χώρα μας μετά την άνοδο των SUICIDAL ANGELS την τελευταία δεκαετία και η απόδοση και παίξιμό τους με βγάζουν ασπροπρόσωπο κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. Με μισή ώρα καθυστέρηση και αφού ζήτησαν ενδιάμεσα συγνώμη από τον κόσμο (;) που περίμενε στο κρύο (λες κι ευθύνονταν οι ίδιοι), ξεκίνησαν με τόλμη και άγνοια κινδύνου και παρουσίασαν τις κομματάρες από τη ΔΙΣΚΑΡΑ “Theater of the absurd” (του οποίου ετοιμάζουν τον διάδοχο όπως πληροφορήθηκα). Εκπληκτικός ήχος για μπάντα που δεν έκανε ούτε καν soundcheck λόγω καθυστερήσεων, απόδοση καλύτερη από ποτέ. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από μπάντα που έχει σταθεί στο ύψος της σε συναυλίες SODOM και MERCILESS, αλλά το πόσο βελτιώνονται κάθε φορά είναι απίστευτο. Έχουν και το κεφάλι χαμηλά χωρίς μπλα-μπλα και φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού το πόσο δουλεύουν. Αξίζουν ότι θα τους έρθει μελλοντικά, τους χαίρεται η ψυχή μου και τους εύχομαι με το επόμενο άλμπουμ να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Μπορούν και το ξέρουν και οι ίδιοι. ΕΥΓΕ!
Άγγελος Κατσούρας
Μετά την αξιόλογη εμφάνιση των AMKEN (μπράβο στα παιδιά – όνομα και πράγμα – πάντα επιτυχίες εύχομαι), έφτασε η ώρα των ACID DEATH. Έχοντας δει τη μπάντα πολλές φορές στο παρελθόν, ήμουν σίγουρος πως θα παρακολουθήσω ένα καλό show. Κάθε φορά, είναι το ίδιο καλοί. Με το που ξεκίνησε όμως το “Supreme act of heroism”, εξεπλάγην! Πέραν της (δεδομένα) πολύ καλής βραδιάς στην οποία έδειχναν να βρίσκονται από άποψη απόδοσης, οι Αθηναίοι είχαν μια μεγάλη αλλαγή ως χαρακτηριστικό: τον ήχο τους. Και είμαι σίγουρος πως το μαγικό χέρι του Tommy Vetterli των CORONER, ο οποίος ανέλαβε τη παραγωγή του νέου, ακυκλοφόρητου ακόμη δίσκου τους “Primal energies”, ευθύνεται αποκλειστικά για αυτό. Από τον δίσκο αυτόν ακούσαμε τέσσερα κομμάτια, τα οποία μου άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις. Η μπάντα συνεχίζει στο γνωστό της προοδευτικό νεκρομεταλλικό ύφος, αλλά πλέον ακούγεται πιο CORONER από ποτέ. Τρομερό groove σε σημεία, ήχος μπετόν αρμέ, ατμόσφαιρα από «πίσω» που αναμειγνύει το βιομηχανικό στυλ με το ambient (ναι)… η βελτίωση της μπάντας είναι τεράστια τολμώ να πω! Και αν αναλογιστούμε πως το “Hall of mirrors” ήταν αρκετά καλό άλμπουμ, με τους ACID DEATH του 2019 μπορεί και να παραμιλάμε. Στο “Regret – Repent” ακούσαμε και για πρώτη φορά τον Κωστόπουλο να τραγουδά, εναλλάσσοντας όμορφα τα δικά του καθαρά φωνητικά, με τα «τραχιά» του Μπετίνη. Μου άρεσε αρκετά και αυτό το νέο, σχεδόν post στοιχείο! Μπράβο και στους Γιάννη Αναγνώστου (κιθάρα) και Κώστα Αλεξάκη (τύμπανα) επίσης, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Συμπερασματικά, ήταν μια εμφάνιση ανώτερη των ήδη μεγάλων προσδοκιών, που με κάνει να ανυπομονώ για την επόμενη. Και σίγουρα, δεν είμαι ο μόνος, κρίνοντας από τις θετικότατες αντιδράσεις του κοινού!
Setlist: 1. Supreme act of heroism 2. Godless shrines (new) 3. Balance of power 4. Primal energies (new) 5. Planes of the eternal dead 6. Reality and fear (new) 7. Hall of mirrors 8. Regret – Repent (new) 9. Apathy murders hope
Δημήτρης Τσέλλος
Αφού οι λυσσαλέοι AMKEN και οι παλαιές καραβάνες ACID DEATH ζέσταναν το κόσμο, ήρθε η ώρα για τους headliners, τους χασάπηδες της καρδιάς μας, DESTRUCTION. Πάμε λίγη στατιστική πρώτα: 30 χρόνια, από τη πρώτη φορά που έπαιξαν στην Ελλάδα (περιοδεία “Release from agony”, ο καλύτερος τους δίσκος κατά τον γράφοντα), 10 χρόνια από τη τελευταία φορά που έπαιξαν Αθήνα-Θεσσαλονίκη (την ημέρα εκείνου του θρυλικού τελικού κυπέλλου Ελλάδας ΑΕΚ – Ολυμπιακού) και 5 από τη τελευταία φορά που επισκέφτηκαν την Ελλάδα γενικότερα για την εμφάνιση τους στo Chania Rock festival. Όλα αυτά, δεδομένης τη σχέσης του ελληνικού κοινού μαζί τους, καθιστούν την ατμόσφαιρα που επικρατεί στο Fuzz τουλάχιστον εκρηκτική και την ανυπομονησία να έχει φτάσει πλέον στο αποκορύφωμά της.
Τα φώτα χαμηλώνουν. Η γνωστή μελωδική αλλά στοιχειωμένη εισαγωγή μας γυρνάει στο σωτήριο έτος 1986, και το διαμάντι “Eternal devastation”. Πολύ σωστά κατάλαβες αγαπητέ αναγνώστη. “Curse the Gods” και έτσι απλά το circle pit παίρνει φωτιά, όπως άλλωστε προβλέπεται. Γροθιές, κλωτσιές, φεύγουν δεξιά και αριστερά μετατρέποντας το χώρο σε σκέτο κολαστήριο! Η μπάντα σε εξαιρετική φόρμα, με τους 2 φυσικούς ηγέτες Schmier και Mike Sifringer να μοιράζουν Τευτονικό βρωμόξυλο, με τον Randy Black (πρώην ANNIHILATOR και PRIMAL FEAR μεταξύ άλλων) να δίνει τα ρέστα του στα τύμπανα, περνώντας τις εξετάσεις στα μυαλά των οπαδών με άριστα 10!
Γενικά, οι DESTRUCTION επιδόθηκαν σε ένα φανταστικό old school set, με πέντε κομμάτια από το “Infernal overkill” (“Tormentor”, “The ritual”, “Antichrist”, “Thrash attack”, “Bestial invasion”), δύο από το “Sentence of death” (“Mad butcher”, “Black mass”), 3 από το “Eternal devastation” (“Curse the gods”, “Life without sense”, “Eternal ban”), μόλις ένα από το “Release from agony” (“Release from agony”) και τα υπόλοιπα κομμάτια ήταν από τη τελευταία 20ετία της μπάντας: ένα από το “All hell breaks loose” (“The butcher strikes back”), δύο από το “The antichrist” (“Nailed to the cross”, “Thrash ‘till death”), ένα από το “Day of reckoning” (“Armageddonizer”) και ένα το τελευταίο πολύ καλό άλμπουμ τους “Under attack” (“Dethroned”). Λογική μοιρασιά, δεδομένου ότι έχουν χρόνια να έρθουν, αν και θα ήθελα και κάποιες επιπλέον επιλογές από τη τελευταία περίοδο, μια και κατ’ εμέ, διατηρούν γερή συνέπεια συνθετικά/δισκογραφικά με υλικό που δύναται να σταθεί δίπλα στα κλασσικά τους.
Τώρα, ένα εξωμουσικό σημείο της εμφάνισης των Γερμανών στο οποίο θέλω να σταθώ λίγο, η λιποθυμία ενός παιδιού από το πουθενά την ώρα που έπαιζαν το “The antichrist”. Το κομμάτι τελειώνει, την ίδια στιγμή, μέσα έχουν μπει ιατρικό προσωπικό κι ο Schmier ξεκινάει να προλογίζει το επόμενο κομμάτι, το οποίο όπως έλεγε δεν το είχαν ξαναπαίξει στην Ελλάδα (για την ιστορία αναφερόταν στο “Black mass”), μέχρι που παίρνει είδηση το περιστατικό από το κοινό. Γυρίζει, σταματάει και ζητάει να φωνάξουν ασθενοφόρο, ζητάει ενώπιον όλων μας συγνώμη που άργησε να το προσέξει και μετά ρωτάει αν είναι εντάξει. Εντύπωση μου έκανε πόσο γρήγορα συσπειρώθηκαν οι υπόλοιποι θαμώνες και έκαναν τοίχο γύρω από τον οπαδό και τους νοσηλευτές. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, δεν φοβάμαι για τίποτα σε αυτό το κόσμο. Και αυτός ο χαρακτηρισμός πάει και για τον κύριο Schmier, που έδειξε με μια απλή κίνηση ότι άνθρωπος και μπεσαλής γεννιέσαι, δε γίνεσαι. Άλλος στη θέση του πιθανώς απλά να αδιαφορούσε και να συνέχιζε τη συναυλία.
Με τα πολλά και με τα λίγα, η εκ βάθρων ανακαίνιση του Fuzz συνεχίστηκε με αποκορύφωμα τον ανθρώπινο ανεμοστρόβιλο που σχηματίστηκε στα “Thrash attack”/”The butcher strikes back”/”Thrash ‘till death”/”Bestial invasion” που έκλεισαν εμφατικά την εμφάνιση – θρίαμβο των DESTRUCTION. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Schmier ευχαρίστησε θερμά τους οπαδούς που δεν ξέχασαν το συγκρότημα παρά τη δεκαετία που μεσολάβησε από τη τελευταία τους εμφάνιση. Τέτοια συγκροτήματα κύριοι Schmier/Sifringer/Black δεν ξεχνιούνται. Όχι όταν παίζουν τόσο επιβλητικές συναυλίες. Αρκεί να μη σας πάρει άλλα 10 χρόνια να μας ξανάρθετε. Ευχαριστούμε για το μακελειό και εις άλλα με υγεία! Thrash ‘till death!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Κουκλάκης
