ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Dominator” – U.D.O.
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2009
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: AFM
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Stefan Kaufmann
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Udo Dirkschneider
Κιθάρα – Stefan Kaufmann
Κιθάρα – Igor Gianola
Μπάσο – Fitty Wienhold
Τύμπανα – Francesco Jovino
Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω κρύψει τη μεγάλη μου αδυναμία για το Στρατηγό. Η τεράστια εκτίμηση προς το πρόσωπο και την εν γένει προσωπικότητά του δεν περιορίζεται μόνο στα ένδοξα χρόνια των ACCEPT αλλά κυρίως στην απιστευτη παραγωγικότητα και την ποιοτική δουλειά που έχει κάνει με τους U.D.O. Χωρίς ίχνος υπερβολής τολμώ να πω ότι υπάρχουν τουλάχιστον 5 δίσκοι των U.D.O. που θα έπρεπε να είναι κλασικοί στο χώρο αλλά η επιβλητική σκιά των ACCEPT έχει περιορίσει το ενδιαφέρον της πλειονότητας του αγοραστικού κοινού για το προσωπικό όχημα του Udo Dirkschneider. Είμαι σίγουρος ότι θα εκπλαγείτε αν ακούσετε κι άλλες δουλειές τους πέραν των κλασικών “Animal house” και “Mean machine”.
Με 16 studio άλμπουμ στο ενεργητικό τους, οι U.D.O. ήταν φυσιολογικό να εμφανίσουν σημάδια κόπωσης σε κάποια στιγμή της καριέρας τους. Η χρονική περίοδος 2007-2011 θεωρείται από τους φανατικούς οπαδούς της μπάντας σαν μία όχι και τόσο εμπνευσμένη δισκογραφικά εποχή. Το “Dominator” που κυκλοφόρησε στη μέση ακριβώς εκείνης της περιόδου αποτελεί για τον γράφοντα τη δεύτερη χειρότερη κυκλοφορία τους. Και αυτό λέει πολλά αν αναλογιστείτε ότι μονάχα το συγκεκριμένο άλμπουμ και το “Steelhammer” (2013) από ολόκληρη τη δισκογραφία του δεν ανταποκρίνονται στις αυξημένες απαιτήσεις που έχω πάντα από τον Στρατηγό. Πάμε πίσω στο “Dominator”. Όπως και ο προκάτοχός του, το “Mastercutor”, έτσι και το “Dominator” συνεχίζει στα χνάρια της μοντέρνας ηχητικής κατεύθυνσης που επέλεξε για την παραγωγή του δίσκου ο Kaufmann. Οι πάντα χαρακτηριστικές κιθάρες των U.D.O. είναι φυσικά παρούσες αλλά παρουσιάζονται μέσα από ένα πρίσμα μοντέρνας τεχνοτροπίας…πιο κοφτές και με περιορισμένη την αισθητική της παραδοσιακής δισολίας. Ήταν μία (σχεδόν) απαίτηση του Kaufmann που επέβαλε στο συγκρότημα.
Επιπλέον, η ποιότητα των συνθέσεων υπολείπονταν χιλιόμετρα από τις πρόσφατες κλασικές κυκλοφορίες (βλ. “Thunderball” και “Mission No X”). Το “The bogeyman” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι outtake του “Mastercutor”…όπως άλλωστε και το ομώνυμο κομμάτι και το “Infected”. To “Devil’s rendezvous” προσπαθεί να επαναλάβει την επιτυχία του “Trainride in Russia” αλλά δεν τα καταφέρνει, ενώ και τα “Black and white”, “Doom ride” και “Speed demon” είναι απλώς ΟΚ συνθέσεις. Οι κορυφαίες στιγμές του δίσκου είναι τα “Stillness of time” και “Whispers in the dark” όπου το συναίσθημα και η μελωδία αναδεικνύουν στο έπακρο τα δύο αυτά highlights του δίσκου.
Στο δια ταύτα: το “Dominator” δεν είναι το άλμπουμ εκείνο το οποίο θα θυμόμαστε ποτέ από την πλούσια κληρονομιά του Στρατηγού. Βρίσκεται στη μέση των πέτρινων δισκογραφικών χρόνων της μπάντας η οποία κράτησε λίγο αλλά στο τέλος είχε τις απώλειές της αφού είχαμε την αποχώρηση τόσο του τεράστιου Stefan Kaufmann (συνδυασμός χρόνιων προβλημάτων με τη μέση του και αφοσίωση στον τομέα της παραγωγής) όσο και του σπουδαίου κιθαρίστα Igor Gianola. Ευτυχώς για όλους μας, ο Στρατηγός ανέκαμψε, επανήλθε δριμύτερος στο κάλεσμα των όπλων και μάλιστα μας έστειλε αδιάβαστους με το περσινό “Steelfactory” όπου μπήκε δικαιωματικά στην πεντάδα των καλύτερων κυκλοφοριών ever των U.D.O.
Did you know that:
– Η πολύ περιορισμένη (mail order) έκδοση του δίσκου κυκλοφόρησε σε ένα κουτάκι που περιελάμβανε εκτός του CD και μία μπλούζα όπου σαν back print έγραφε: I am the dominator!
– Στο κομμάτι “Devil’s rendezvous” παίζει κιθάρα (σαν guest) o Mathias Dieth ο οποίος υπήρξε μέλος των U.D.O. την πρώτη περίοδο της μπάντας, δηλαδή μέχρι και το “Timebomb”;
– Υπήρξαν πολλά ακυκλοφόρητα κομμάτια από τις ηχογραφήσεις του δίσκου που μπήκαν αργότερα στην επετειακή συλλογή “Celebrator”;
Σάκης Νίκας
