Οι EREB ALTOR κάποτε μου άρεσαν πολύ. Ακόμη μου αρέσουν δηλαδή, απλά με τις πρώτες δύο κυκλοφορίες τους είχα πάθει πολιτισμικό σοκ. Φυσικά μιλώ για τα τιτάνια αριστουργήματα “By Honour” και “The End”, τα οποία και σύστησαν στον μεταλλόκοσμο ένα σχήμα το οποίο αποτελούσε έναν από τους καλύτερους φόρους τιμής στους μυθικούς BATHORY. Πώς να το γράψω… «ζωντάνευε» μπροστά μας το “Twilight of the gods”, κάθε φορά που πατούσαμε play και ακούγαμε ύμνους σαν το “Myrding”. To “Ulfven” (2017) σήμανε μια μερική επιστροφή στον αήττητο ήχο του “By Honour” και του “The End”, μία αναβίωση δηλαδή του “Blood Fire Death” και του “Hammerheart” και έδειχνε πως η παρένθεση (επιτυχημένη από την σκοπιά της, δεν λέω) των “Gastrike”, “Fire meets ice” και “Nattramn” έκλεινε σιγά-σιγά. Κακά τα ψέματα όμως, από τους EREB ALTOR δεν περιμένεις να ακολουθήσουν την black πλευρά του Quorthon, αλλά την επική…
Εδώ λοιπόν οι Σουηδοί αλλάζουν ξανά πορεία και επιστρέφουν μερικώς στην περίοδο 2012-2015. Ο «απλωτός», «ξερός», λιτός και απέριττος ηχητικός προσδιορισμός των BATHORY συναντάται σε κομμάτια σαν τα “Avgudadyrkans Väg”, “With fire in my heart” και “Queen of all seas” (αυτό το κέρας ηχεί ακόμη μεγαλοπρεπώς στο καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ), ενώ το επικό heavy black που προσωπικά θαύμασα στο τρομερό “March of the Norse” των/του Demonaz και στο “I” των/του Abbath αποτελεί ακόμη επιρροή για τη μπάντα στο υπόλοιπο του δίσκου, με το “My demon inside” να ξεχωρίζει. Επίσης όπως και στο “Ulfven” έτσι και εδώ οι doomy καταβολές τους δεν κρύβονται, καθώς η άλλη ενασχόληση μελών του group είναι οι καταπληκτικοί doomsters ISOLE, οι οποίοι φέτος έδωσαν μια ακόμη λαμπρή «παράσταση».
To “Järtecken” δεν είναι δυστυχώς η ολοκληρωτική επιστροφή στις πρώτες μέρες των Σουηδών όπως μας είχαν αφήσει να ελπίζουμε, αλλά δεν είναι κακό άλμπουμ. Ούτε καν. Περιέχει όλα τα στοιχεία της μουσικής των Σουηδών όπως αυτά έχουν πλέον κατατεθεί στα έντεκα αυτά δισκογραφικά χρόνια τους, αλλά λείπουν οι πραγματικά ΜΕΓΑΛΕΣ συνθέσεις που θα το εκτοξεύσουν. Συνθέσεις που στο “Ulfven” έβρισκε κανείς στα “Bloodline”και “Gleipnir” και που αυτές κυρίως καλλιέργησαν αυτό το αίσθημα επιστροφής. Συνολικά πάντως, στέκεται αξιοπρεπέστατα δίπλα σε μια καθόλα αξιόλογη δισκογραφία και αξίζει ένα
7,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
